Om 9:00 fietsen we naar de het basisschooltje van de “Vleugt” om aan de rode Vleugtroute te beginnen, een wandelroute van 9,8 km in een onbekend stukje Vleugt, een open en vaak nat landschap dat uitkomt in de Vallei van de drie beken.

Een door de zon geplaagd infobord hangt in de schaduw van een enorme boom, een geluk dat een van de vriendinnen van Karine het vertrekpunt had verduidelijkt of we hadden we er voorbij gereden.

We beginnen bergopwaarts, een heuvellandschap dat ons naar hogergelegen weiden en velden brengt en zo komen we langs een malse weide palend aan een goudgeel korenveld.
We wandelen netjes achter elkaar over de smalle paadjes en wij willen zeker niet diegenen zijn die de gewassen op de velden beschadigen door onze “gelijke tred”.
Nu en dan moeten we even opzij om fanatieke joggers en families op de fiets te laten passeren.

Een wijds uitzicht over zachtgetinte weiden doet ons meermaals halt houden, koeien liggen te luieren in het hoge gras en de koekkoek klinkt in cadans met het heerlijke geluid van de wind in de bomen.

We passeren een paars/rode rododendrontuin waar de bloemen spijtig genoeg aan het uitbloeien zijn, verderop ligt een hond op een tuintafel ons toe te blaffen een zeer strakke tuin bewakende, gemillimeterd gazon, en loofbomen omkadert door een ring in cortenstaal, het is een kunstig plaatje.

We begroeten meerdere landeigenaars op ons pad, boeren die hun vee hebben laten oversteken van het erf naar de tegenoverliggende weide om dan plots in een heilig erfje terecht te komen dat een kapelletje omarmt. Zo perfect gelegen te midden van de natuur, in Vlaanderen kan dit!

Dichterbij koment vraagt Karine zich hardop af: heeft de Heilige Maria nu ook al een mondmasker op? Een Corona-fatamorgana? Helemaal niet, het traliewerk geeft een vertekend beed maar misschien moet Karine toch haar bril meer bij de hand houden, haha!

Als we het bos inwandelen lopen we door hollewegen, eigen aan deze streek, waar het licht mooie schaduweffecten op ons pad werpt.
Beton-ogende boomstammen verdienen om gefotografeerd te worden en dan komen we op bekend terrein, de vallei van de drie beken, daar hebben we vorig jaar ook een stukje van bewandeld.

Deze natuurparel strekt zich uit van aan de Paalse plas op de grens van Beringen en Tessenderlo tot in Molenstede (Diest). Het dankt zijn naam aan drie parallel lopende beken die de vallei doorsnijden: de Grote Beek, de Middelbeek en de Kleine Beek.
Als je geluk hebt kan je hier een buizerd of een andere roofvogel zien of misschien wel de rietgors.

Wat is een rietgors?
De rietgors is een middelgrote gors. Gorzen lijken een beetje op vinken maar hebben een langere staart. In de zomer is het mannetje gemakkelijk te herkennen aan zijn opvallend zwarte kopkap en witte halsband, die samensmelt met een witte snorstreep. Hij heeft bovenaan rosbruin met duidelijke donker en lichte streping. Onderaan is hij eerder witachtig. In de winter verdwijnt de zwarte kopkleur.

Maar….Dan moet je wel stil zijn en dat is …moeilijk, dus wij zijn al heel tevreden als we een helblauwe libelle ontwaren tussen het groen aan de waterkant van één van de beken.

Op drie plaatsen wordt het wandelpad omgetoverd tot een vlonderpad.
Zo kun je gemakkelijk over de drassige stukken wandelen.
In het moeras wonen zeldzame sprinkhanen zoals moerassprinkhaan, gouden sprinkhaan, zomp- en kustsprinkhaan, volgens mij zijn we in het verkeerde seizoen want wij hebben ze niet kunnen spotten tijdens deze wandeling.

We komen terug in bewoond gebied en dan wordt de wegaanduiding terug twijfelachtig, gaan we het doodlopend bospad in of moeten we de harde geasfalteerde weg oversteken en dan pas naar rechts?
Het doodlopend pad blijkt het verkeerde spoor te zijn waar we vastlopen op een piepklein huisje met hoog in de bomen een “boomkapelletje, toch nog de moeite waard om hier aan te komen en omdat we beiden schrikschijters zijn en niet over iemand zijn grondgebied willen doorsteken moeten we op onze stappen terugkeren tot aan de grote weg.

Het laatste stukje bergopwaarts brengt ons terug tot bij onze fietsen aan het schooltje en in een zomertemperatuur fietsen we gelukzalig terug huiswaarts.

Karinenjulia

Geschreven door Metgelijketreds.reizen