We kwamen rustig op gang en ik zat al wat eerder aan de koffie op de boulevard wat vastgoed te doen (er komt een grote verbouwing aan, er is wat onderhoud en ik moet wat afspraken inplannen voor als ik thuis ben omtrent de veranderende fiscaliteiten). Hoe fijn dat dit tegenwoordig allemaal zo eenvoudig gaat, ook al ben ik weg. Toen ik hiermee klaar was werkte ik wat aan de verslagen. Mabel kwam er ook bij zitten en we namen een ontbijtje bij een restaurantje. Ik vroeg de bediening wat ze voor ontbijt hadden en hij zei; omelet. Ik vroeg of hij nog meer had en hij zei; omelet. Ik vroeg of er nog meer bij de omelet zat dan enkel omelet en hij schudde zijn hoofd. Aan slechts een omelet heb ik echt niet genoeg dus ik bestelde voor mijzelf twee omeletten en Mabel nam er een en ja hoor… er kwamen drie grote borden aan met, naast omelet, van alles en nog wat erop waaronder groenten en gebakken worstjes en dat terwijl hij dit enkel; omelet noemde. Ondanks dat we dus meer hadden besteld dan we dachten, kwam er verrassend veel op, maar niet alles. We wikkelden wat laatste stukjes worst in een papiertje en namen dat, onderweg naar het hotel, met ons mee voor de zwerfhonden. We gaven een aantal honden een stuk worst en ze aten het op, alleen waren ze er niet erg happig op. Ze hebben hier genoeg te eten hoor.

Nadat we waren uitgecheckt en in de auto zaten reden we naar onze volgende bestemming; weer het binnenland in. We waren onderweg naar Berat, een oud Osmaans stadje dat nog steeds veel Osmaanse bouwwerken heeft. Berat is niet zo groot en het bevindt zich in de binnenlandse bergen van Albanië. Het schijnt prachtig te zijn. Ook heeft Berat een prachtig kerkje hoog in de bergen. Berat ligt daarnaast op de route naar onze vervolgbestemming dus, Lets Go!

Mabel reed het overgrote deel naar Berat. Ik wilde wat dingetjes doen op mijn iPad en Mabel kan dat niet tijdens het rijden want dan wordt zeer direct misselijk, dus we hadden het goed verdeeld. Daarnaast vind ik rondgereden worden ook helemaal niet erg en vindt Mabel rijden erg leuk. Terwijl we naar Berat reden boekte ik het hotelletje daar. We overlegden over waar we zouden verblijven en ik vond een leuke kamer in een mini hotelletje van drie kamers, maar wel bovenop de berg. Met de auto konden we er niet komen dus we zouden dan een tasje moeten maken met de spulletjes die we nodig hadden zoals badkamerartikelen en schone kleding. Mabel was niet zo fan van de klim dus ging niet direct akkoord, maar uiteindelijk zag zij het ook wel zitten. Het uitzicht zou namelijk fantastisch zijn!

Eenmaal aangekomen in Berat werden we overvallen door de mooie stijle bergen met eeuwenoude bebouwing erop. We zagen de Osmaanse huisjes met hun herkenbare houten balken er vakkundig in verwerkt en we waren blij hier te zijn. We parkeerden de auto zo dicht mogelijk tegen de heuvel aan, om overbodig geklim te voorkomen. We zouden later nog naar beneden komen dus we besloten niet alles in een keer te tillen. We klommen die berg op door de smalste steegjes en over de hobbeligste paden. Het was best klimmen en het is onterecht zo goed ik het volhield. Het sporten gaat de laatste tijd nou niet echt goed, maar ik had er geen moeite mee. De sportgrage Mabel, die elke week twee a drie keer aan spinnen doet, vond het echter niet de eenvoudigste klim. Vooral niet in combinatie met de hitte. Eenmaal bovenaan de berg; waar ons hotelletje zat, dacht ze zelfs bijna van haar stokje te gaan. Er was niemand aanwezig in het hotel en we belden het nummer dat aangegeven stond om te bellen indien er niemand aanwezig was. Degene die opnam gaf aan er binnen 15 minuten aan te komen. Ik was flink bezweet en ik zag dat er een, gebruikte, kamerdeur open stond dus ik ging even snel douchen. Ik vond een schone handdoek waarmee ik me afdroogde. Mabel was onder de indruk van mijn “schijt aan” instelling want ze wilde ook wel lekker douchen, maar ging dat echt niet even snel doen in een gebruikte kamer, zonder overleg. Het is leuk zoals we naar elkaars verschillende karaktereigenschappen opkijken. We hebben dit geregeld en leren veel van elkaar.

De moeder van de eigenaar was naar het hotelletje gestuurd om een van de drie kamers die ze totaal hebben schoon te maken voor ons en de betaling van net iets meer dan 20 euro te ontvangen. Ook hier moest dit cash. Eigenlijk moet alles in Albanië cash. Wie hebben ook nog nergens ons paspoort hoeven af te staan dus we denken oprecht dat we officieel nog geen enkele nacht hier hebben gehad. Ik ben ervan overtuigd dat alles hier zwart gaat. Zelfs in hotels moet je cash betalen en krijg je geen bonnetje. Als je er moeilijk over doet schrijven ze iets onleesbaars op een briefje. 😅

We gingen het plaatsje verkennen, maar nu kregen we het toch echt beiden zwaar. Het was hier slechts 35 graden, maar het voelde wel als 45 graden. Ik had het slecht!! De luchtvochtigheid was hier zo hoog, er was geen wolkje aan de lucht en de hele stad voelde te brandden. We liepen van schaduw naar schaduw door de hitte en Mabel klaagde terecht dat ze nu echt moest stoppen voor een cola. Dit deden we en we kwamen wat bij, maar weer buiten overviel ons wederom de hitte. We liepen naar de ottomaanse huisjes om deze te bewonderen waarna we weer naar de voet van de berg liepen. Hier zagen we voor de tweede keer, maar dit keer op een andere plek, eenzelfde jong stel kussen en friemelen. Ze dachten privacy te hebben, maar we betrapten ze nu dus voor de tweede keer. Ik vroeg of ze verliefd waren en ze zeiden hardop; “yes!”. We gaven aan dat wij dat ook waren. We lachten en we liepen door. We waren onderweg naar de kerk op de berg, maar door alle smalle steegjes raakten we totaal de weg kwijt. We kwamen meerdere dwalers tegen en uiteindelijk liepen we met een hele groep zoekend, klagend en zwetend over de stijle straatjes zonder succes. Op een gegeven moment ;liepen er twee mensen ons tegemoet. Het was het vozende stel en ze vroegen ons of we de kerk zochten. Ze zouden ons de weg wijzen. Super lief! We verloren op den duur de rest van de groep en dat boeide het stel niets want eigenlijk ging het hen erom dat ze ons hielpen. Na een flinke klim kwamen we bij de kerk aan, maar die was gesloten! Verdomme! Hebben wij weer. Terwijl we weer flink zwetend verder liepen, nu onderweg naar het hotel, keken Mabel en ik elkaar aan en we wisten genoeg. We gaan door naar het volgende plaatsje. Het volgende plaatsje is namelijk in Vlora (Vlöre) en we hebben er zin in om onze bezweten lichamen in de zee te gooien! Alvorens we vertrokken dronken we nog een afkoelende cola zero in een restaurantje. Daar zat een man mega dronken, maar erg vrolijk. Vanaf een afstandje riep hij van alles naar ons en met zijn dronken lijf beelde hij van alles uit. We vroegen de bediening wie hij was en die man legde uit dat dit de bakker was die iedere ochtend vroeg het brood komt brengen en daarna zijn eigen beste klant wordt door hier te gaan zitten en tot einde middag zich kapot te zuipen. Verdrietig en grappig tegelijk.
We hadden de koffers gelukkig nog in de auto liggen dus we haalden onze lichte bepakking op uit het hotelletje en we reden naar Vlora! Na anderhalf uur kwamen we hier aan en de frisse zeewind woei onze auto in op onze, nog steeds, warme lijven. We waren aangekomen in het mooie stadje, Vlora. We checkte in, in het hotel voor hun appartementjes die ze tevens verhuurde en we waren erg tevreden met het leuke appartement. We deden direct onze badkleding aan en liepen naar het privé strandje wat bij het hotel hoorde waarna we ons “Berat zweet” in de zee eraf doken. Heerlijk! Dit hadden we even nodig. We waren blij dat we de planning zo hadden omgegooid. We gingen liggen op de bedjes en childe nog wat uurtjes waarna we ons opfriste in het appartement.

We waren op chique en gingen ergens lekker een hapje eten. We liepen over de lange promenade en hadden mooie gesprekken. We hadden rondgevraagd voor goede en gezellige restaurants en we kwamen uit bij “The Wave”. Hier dronken en wat cocktails en deelden we een flesje wijn terwijl ik Mabel Poker Texas Holden uitlegde en ondanks dat het natuurlijk geen moeilijk spel is, had ze het snel onder de knie. De inzet waren slokjes cocktail want we wilde toch nog op stap en zeker omdat ze mij kon laten drinken had Mabel erg veel plezier in het spel. Ze had een hand gewonnen met 4 slokken cocktail als inleg en ze zei; “Dit is een leuk spel, Jan!”. We hadden een super leuke avond en wilde op stap gaan, maar we leerden dat men hier in Albanië niet danst. Dit had Boy ook al gezegd, maar het is echt zo. Er is ook geen ruimte voor want overal staan tafels voor mensen om aan te staan of te zitten. Leuk om weer zo’n cultuurverschil te zien. Wij houden echter wel echt van dansen dus we maakten het niet te laat en gingen rond 01:00 lekker slapen. Welterusten. 😘

Geschreven door Jantjemadesreisverhalen