Chillen in Lakey Beach

Na onze nachtelijke cabrio rit was het afwachten waar we terecht waren gekomen, maar na een heerlijke nachtrust werden we aangenaam verrast door het uitzicht: pal aan zee in een Tree House met een prachtige tuin ... kon slechter.

Lakey Beach is een van De toplocaties om te surfen, supermooie golven en fijne stranden, een heerlijk plek om even bij te komen van onze zware reisdag.

‘t Is hier wel lachen met de communicatie, soms denk je dat ze het prima begrijpen maar dat pakt dan toch weer een beetje anders uit. Neem bijvoorbeeld het 1e ontbijt.

“You want breakfast?” “Yes please” “What do you want for breakfast, omelet or pancake?” “4 omelettes please and one pancake, with honey” “Ok, pancake with honey, and for drink?” “black coffee, coffee with milk, three tea” “OK, I bring you”

Het duurt even ( maar dan heb je ook wat) en dan komt eraan: 3 omelettes (goed), 1 pancake met chocola en banaan (fout), 1 black coffee ( goed), 1 glas melk ( fout), 1 thee met melk ( fout) en 2 thee (bijna goed), ha ha , da’s toch lachen onnie?

Komt Ivan (da’s de jongen die hier alles regelt, “Ivan, that’s a Russian name? “nonono, Ivan is Indonesia”):”Sir sir, maybe you can pay me for first night?””why?” “Yes , because Omah (da’s de eigenaar,die was op Bali) don’t leave no money for Ivan to buy stuff” “stuff??” “yes, buy Bintang for you, and eggs for omelette...”

Nou, dat was geen probleem, maar hier is dus maar 1 ATM (geldautomaat) GJ kwam erachter dat zijn pas bij de vorige ATM geskimmed was, dus die was met de bank e.e.a. aan het regelen, Jappow (die ook nog maar 1 pas had, de zijne was door een ATM ingeslikt) en Arie gingen dus geld halen. Arie’s pas erin, pincode… piep piep piep… weg pas, da’s dus nr drie!
Gelukkig konden we met Ivan regelen dat het geld overgemaakt werd, dus we konden met gerust hart na 2 dagen weer in de cabrio stappen op weg naar Palau Moyo, een klein eilandje voor de kust van Sumbawa.

We vertrokken met z’n vijven, en onderweg in Dompur moesten we afscheid nemen van Jasper, hij reist door naar Bima en vandaar naar Bali/Melbourne. De tranen vloeiden wel een beetje want we hebben ontzettend gezellige weken met elkaar gehad en het was fijn om elkaar weer te zien, het blijft toch je kind niewaar?

Hij ging verder met de cabrio en daar stonden wij, verdrietig, warm, op een busstation met heel veel drukke, schreeuwende mensen die soms slaags raakten en ons in de bus wilden hebben . We keken eens naar die bussen en waren het er snel over eens dat ‘t ‘m dat niet ging worden: tjokvol met mensen, tassen, kippen en weet ik wat al niet meer, de geur kwam je van meters af al tegemoed… er zijn grenzen aan ons avontuur.

Met een meneer van de wegenpolisi (die kent weer iemand die weer iemand kent je weet wel, dat gaat allemaal zoooo makkelijk hier) werd er onderhandeld over een taxi en binnen een half uurtje waren we op weg naar Sumbawa Besar, zo’n 5 uurtjes rijden.

Een mooie reis in een comfortabele auto met een lieve chauffeur waarmee we met de vertaal app goed konden communiseren en die ons om een uur of 3 afleverde in Sumbawa Besar. Kiek’n wat dat weer geet word’n.

Geschreven door Holamo.ontourintheEast