De 28 ste vertrokken we vanaf Denpassar naar Labuan Bajo op Flores, een vlucht van ca 1,5 uur met een propeller vliegtuigje. Op Flores was het warm en regenachtig en de sfeer is er toch anders dan op Bali, minder infrastructuur en meer Islamitisch, minder toeristisch lijkt het.

Onze eerste dag hebben we gebruikt om informatie te krijgen bij SomerDive, waar een 4 daagse live abord hadden geboekt. Office manager Dora ontving ons hartelijk en van de manager Luca kregen we een vrijwel onverstaanbare briefing hoe e.e.a. in zijn werk ging. (later meer over de live abord)

Om toch nog iets meer te zien van Flores te zien werden drie scooters gehuurd , Arie was over zijn schroom voor het verkeer heen omdat het hier wat rustiger is dan op Bali. Op een gegeven moment ging het gas erop en spoot hij ons voorbij :”Joehoe guys, karren met die hap” terwijl hij prompt aan de rechterkant van de weg bleef rijden, de oen, hij moet naar links, waar we hem naar veel geschreeuw weer naar toe kregen.

De bedoeling was om naar de Pantai te gaan, naar het strand en we volgden keurig het bord waar dat op stond.
Na een 20 minuten door de rijstvelden en wat dorpjes getuft te zijn begon de scooter van Arie te pruttelen “ Gossie, hij doet wel raar? Er knippert ook steeds een oranje lampje….” Ja deuheu, je hebt gewoon geen benzine meer, out of gas boy en daar stonden we dan.
OK, Jasper gaat terug om een fles peut te halen en Arie GJ en Gies staan dus in de middle of no where.
Maar in Indonesië is dus altijd wel volk, zo ook hier. Twee knapen op een scooter keken ons een beetje schaapachtig aan maar ontplooiden geen actie, en twee kinderen met hun vader kwamen nieuwsgierig polshoogte nemen wat er aan de hand was.
Binnen de kortste keren hadden we contact en werd er veel gelachen, vooral toen GJ even het kapmes van pa leende on Gies te ”scalperen” kwamen de jongens niet meer bij van het lachen. Ook de snor van Arie is overal een bezienswaardigheid en hij moet op de foto met iedereen.
Na een kwartiertje kwam Jasper terug met de brandstof, probleem opgelost nu nog ff vragen of we op de goede weg naar het strand zijn.
Ja ja, panai daar daar, ze zouden ons wel ff laten zien weer.

Nou huppakee, door gung ‘t weer hen, inmiddels dus met 4 scooters. De asfaltweg werd zandweg, de zandweg werd modderweg en op een gegeven moment kwamen we de bult dus niet meer op. “pantai nog far away??” “no no, a little bit, a litle bit, scooter stay here, you go walk”
OK, we walk. GJ kreeg een lift naar boven omdat hij nogal mank liep en wij met de benewagen erachter aan. Nou je had onze senior moeten horen mosteren “ grmpfhh, ik kap d’r met, ik heb vakantie, dit is complete survival, ik doo ‘t nig meer” maar zoals al wel vaker opgemerkt, vake buj te bange en met wat opbeurende woorden werd zuchtend en zweten de bult beklommen, we zouden eindelijk het strand zien….
Ja mooi niet dus, boven aangekomen zagen we de weg na ca 200 meter weer in een asfaltweg veranderen en helemaal in de verte lag een dorpje aan het water. “Ik goa terug, bint jullie wa goedwies!” “ Ah joh, kom, we zijn al over de helft, en ‘t is alleen nog maar naar beneden”
Alleen terug was geen optie, dus daar gingen we weer, Gies zag vanuit de verte al een auto staan en zei optimistisch “Kijk, die brengt ons straks wel weer naar boven” GJ was aangesloten, de vader en zonen zwaaiden ons uit en moeten vast en zeker gedacht hebben dat er iets ernstig mis was met dit gezelschap…

In het “dorp”aangekomen werden we wederom met de nodige scepsis en hilariteit bekeken, en na 2 flessen water te hebben gescoord en gedronken (hadden we niet bij ons omdat we maar “even” naar het strand gingen en daar kun toch wel een Bintangetje scoren niet?) moest er een plan komen voor de terugweg.

De auto van Gies viel af (zie foto), dus werden de onderhandelingen geopend om ons door iemand met een scooter terug te laten brengen, nou, dat werd dus ook hilarisch. “300.000 roepia”” ha ha, grapje zeker, 100.000 roepia” Oh no, no good, no good, 200.000...” “well, let’s go in the middle, make it 150.000...” en tot onze verbazing zei die toen “OK, we do 100.000...” Snappen jullie er nog iets van? We lagen in een deuk maar werden dus stuk voor stuk de berg opgereden, daarna nog een klein stukje naar beneden en uiteindelijk weer veilig in Lubuan Bajo aangekomen.

Scooters ingeleverd, lekker gegeten en nog even een biertje op onze veranda, alvast vooruitkijkend naar het volgende avontuur, morgen aan boord voor de live abord met Somerdive, zin aan!

Geschreven door Holamo.ontourintheEast