Gisteren heb ik foto’s geplaatst van de Euphorbia Damara en het witte giftige sap. Ik ben vergeten het verhaal erbij te vertellen. In 1947 was er nog een groep Duitse soldaten in de buurt van Uis op zoek naar brandhout om eten te koken. Het enige dat ze vonden was dood hout van deze Euphorbia. De rook was echter zo giftig dat deze soldaten het niet hebben overleeft. Ze liggen nog steeds begraven in Uis.

Vandaag vroeg op pad in verband met de warmte. Als we buiten komen regent het zachtjes.
Eerst rijden we naar Twyfelfontein. We stoppen hier om de prehistorische rotstekeningen van de San (Bosjesmannen) te bekijken. Het is één van de grootste natuurlijke ‘rotskunst-galerijen’ ter wereld. We luisteren naar de verhalen van een lokale gids en bewonderen de afbeeldingen van jachttaferelen en dieren die duizenden jaren geleden in de rotswand werden gekerfd. Uniek aan Twijfelfontein is dat er zowel rotstekeningen als inscripties aanwezig zijn.
Er is hier een natuurlijke bron waar soms wel en soms geen water in zit. Vandaar de naam Twyfelfontein. We bezoeken daarnaast ook de Verbrande Berg. Deze is zwart van heel vroegere uitbarstingen. Door de hitte vergaat het gesteente tot as. In het Versteende Woud liggen hele oude versteende bomen. Deze komen uit midden Afrika ten tijde dat alle continenten nog samen een geheel vormde: Gondwana. Deze bomen kwamen onder een hele dikke laag grond. Door de druk zijn mineralen in de boom gekomen en versteende de boom. Soortgelijke bomen zijn ook te vinden in de USA, Patagonië en Australië. Allemaal hebben ze dezelfde oorsprong. De Orgelpijpen zijn kolommen basalt. Door de temperatuur wisselingen barsten deze en door de vorm zingen ze als de wind er doorblaast. Als laatste zijn we nog naar de Vingerklip gegaan, een rotskoepel die lijkt op een opgestoken vinger.
Ook vandaag was het weer over de 40 graden Celsius.

Geschreven door Harms.reisblog