Na een heerlijk zonnig en relaxed uitstapje naar San Pedro in Chili zijn we weer terug op Boliviaanse bodem.

We hebben in San Pedro bijster weinig ondernomen. We zouden fietsen gaan huren, maar we vonden een terras. ;) Na het koufront in Uyuni waren we hier ook echt even aan toe. We hebben genoten van de zon, Chileense wijn en lekker eten. Anja en ik hebben het er nog een middag van genomen in de natuurlijke hotsprings. Genieten! De prijzen waren behoorlijk hoog in San Pedro dus we waren wel blij dat we na twee nachten weer terug konden naar het goedkope Bolivia. Ze zijn trouwens erg streng in Chili met het invoeren van agrarische producten. Ik had op mijn migratieformulier ingevuld dat ik geen groenten of fruit bij me had, maar er zat nog een mandarijn in de zijkant van mijn rugtas en een verdwaalde appel in mijn rugtas dus de buschauffeur begon tegen me te flippen en ik mocht niet verder naar de douane, maar ik moest een nieuw formulier invullen. Ik vond dat onzin en ik wilde het fruit weggooien, maar de buschauffeur liet dat niet toe. De douanebeambte zag ons schouwspel en had blijkbaar geen zin in gedoe dus hij pakte mijn fruit af, knikkerde het op een tafel en ik mocht gewoon doorlopen. Jippie!

We hadden vanuit San Pedro een bus en jeep ticket geboekt naar Uyuni, want van daaruit moesten we met de bus naar Potosi. In de bus in Chili kwamen we Anita tegen. We kenden haar van één van onze stapavonden in Cusco en aangezien zij ook naar Potosi ging, gingen we gezellig als Hollands trio op pad.

Na een bumpy ride in de jeep vanuit Chili naar Uyuni waren we 7 uur verder. We gingen wel een uurtje terug de tijd in dus dat was weer winst. We boekten onze bustickets naar Potosi en daar kwamen we na 4 uurtjes rijden aan. We namen een taxi en wandelden op aanraden van onze taxi chauffeur het eerste hostel binnen en dit was een hele goede keus!

Na een heerlijk ontbijtje de volgende ochtend gingen we op zoek naar een agency om de befaamde tour door de mijnen van Potosi te kunnen doen. Potosi was vroeger één van de grootste en rijkste steden ter wereld vanwege het zilver wat ze inwonnen vanuit de mijnen. Er werkten vroeger voornamelijk slaven in de mijnen (zo'n 2000 per jaar), maar dat is afgeschaft en de mijnwerkers hebben nu betere arbeidsvoorwaarden en salarissen en ze bouwen pensioen op. De gemiddelde mijnwerker wordt echter maar 40 jaar. Geen wonder ook, gezien de onstandigheden. Potosi is nu een hele arme stad en nu alleen nog de hoogste stad ter wereld en de inkomsten halen ze nu voornamelijk uit tin.

We konden de tour boeken voor een hele lage prijs. Normaal was de prijs 120 a 150 bolivianos pp, maar wij hebben 80 bolivianos pp betaald. Heel mooi! We gingen met een busje naar een plek om ons te verkleden. We kregen broeken, jassen, regenlaarzen en een helm met een lamp. Na het verkleedpartijtje gingen we naar de markt om cadeaus voor de mijnwerkers te kopen. Dit is traditie. Onze gids was een oud mijnwerkster en ze sprak Engels en ze legde uit dat de populairste cadeaus cocabladeren, flessen sap voor de mijnwerkers en flessen met 96% alcohol zijn. Voor 10 bolivianos (€1,33) pp kochten we tasjes met deze drie items erin + een gezichtsmasker voor onszelf. De mijnwerkers lunchen niet dus kauwen ze de hele tijd cocabladeren. De coca wordt met een soort steen geactiveerd in de mond en door al dat gekauw krijgen ze energie. De 96% alcohol is niet om het op een zuipen te zetten, maar voor het standbeeld in de mijn. Deze moet geluk en vruchtbaarheid brengen en ongelukken voorkomen dus gooien ze de alcohol over bepaalde lichaamsdelen van het standbeeld dat eruit ziet als de duivel. Het was een bijzondere ervaring om door de stoffige en nauwe paden te lopen. Je moet snel aan de kant als de mijnwerkers eraan komen met trolleys bomvol met stenen en mineralen. Het is zo krap dat je soms bijna geraakt wordt of zoals klungeltje Frederika gewoon vol van achteren geraakt wordt. Gelukkig kwam ik met de schrik vrij. We konden op sommige plekken omhoog om met mijnwerkers te kunnen praten, maar het was er zo benauwd en het waren zulke nauwe holletjes dat wij daarvoor hebben gepast. De klim weer terug naar beneden was ook nogal ingewikkeld. Je krijgt daarnaast ontzettend te doen met de mijnwerkers die onder deze barre omstandigheden moeten werken dag in dag uit, 8 uur lang. We kwamen twee jongens met een trolley tegen met 9 ton aan inhoud en ze moeten daar heel wat kilometers mee afleggen in die stoffige en banauwde gangetjes en dat de hele dag door!

Na de tour moesten we haasje repje naar het busstation om onze bus naar Sucre te kunnen halen. Na een snelle maaltijd waren we drie uur later in Sucre. We werden door de taxi chauffeur bij een hostel afgezet en vanuit dit hostel lig ik nu op een schuin aflopende matras te typen. We hadden eerst een kamer met een ijskoude douche terwijl warm water was beloofd dus we wilden wisselen van hostels. Gelukkig bleek het aan de kamer te liggen, want na een verhuizing hebben we nu wel warm water. Het is trouwens heerlijk weer in Sucre. Eindelijk, warmte!! Sucre is een levendige stad met veel studenten. We vielen met onze neus in de boter, want er zijn festivals gaande en alle musea waren gratis. We zijn naar drie musea geweest. Eentje was wel erg bijzonder. Dit betrof een museum over anatomie. Hier lagen naast allerlei botten en schedels een stuk of 12 echte foetussen en baby lijkjes van verschillende weken oud op sterk water uitgestald. Ontzettend luguber en bizar om te zien! We hebben hier maar geen foto's van gemaakt aangezien de beelden nogal schokkend kunnen zijn. De andere twee musea waren wat saai voor ons. Bonsaibomen en Boliviaanse geschiedenis met een hele hoop schilderijen van allerlei mannen die ons helemaal niets zeiden. Wel leuk om te zien. We liepen een kerkzaal in en wilden weer teruglopen na een paar kiekjes te hebben geschoten, maar daar was de bewaker het niet zo mee eens, want wij hadden maar liefst drie zalen gemist en die moesten we zien natuurlijk! Haha die hadden we inderdaad over het hoofd gezien, maar we kwamen er ook met geen mogelijkheid meer onderuit.

De goede daad van de dag: we zaten op een bankje op het plaza toen er ineens een super schattig jongetje (Pablo) van 12 gezellig naast me kwam zitten met een kist. Hij maakte eerst een praatje, maar hij wilde uiteraard geld verdienen en dus graag mijn schoenen poetsen voor 5 bolivianos. Hier had ik echter geen behoefte aan dus ik zei nee. Hij bleef nog even zitten kletsen en vroeg of hij dan misschien een ijsje mocht. Daar hadden wij nou net zin in dus we namen Pablo mee naar de Heladeria om een ijsje te halen. Hier had hij geloof ik niet helemaal op gerekend, want hij was er helemaal beduusd van. Daarna nam hij natuurlijk de benen. :) Het was onafhankelijkheidsdag dus er waren optochten in de stad met fanfares en het was een drukte van belangstelling op straat. Leuk om te zien.

Anja praat soms in haar slaap. Vandaag is het weer raak. Anja: ehhh zet ze anders maar op dat plankje. Ik: hè wat? Anja: Die dynamietstaven, zet die maar op het plankje. Hahaha

Vandaag zijn we naar het dynosauruspark geweest. Dat was interessant. Ze hebben voetsporen gevonden van 4 soorten dyno's. Deze hebben wij kunnen bezichtigen van dichtbij met uiteraard mooie helmen op onze hoofdjes.

Vanavond gaan we naar het theater. Hier voeren ze traditionele dans op. Dit is gratis, want er is hier een festival gaande. Later meer...

Geschreven door Frederika