Onze tijd in Zwitserland zit er op. Gisteren zijn we via de Rhône aangekomen in Seyssel. Zondag komt hier de Tour de France langs en wij beginnen hier met onze Tour de France. Met pijn in ons hart hebben we afscheid genomen van Zwitserland. We hebben een prachtige tijd gehad. Het was voor ons de tweede keer dat we in dit land gefietst hebben en ook nu was het een heel bijzondere en mooie ervaring. In tegenstelling tot Oostenrijk voelde we ons erg welkom en hebben we heel veel leuke, warme en vriendelijke mensen ontmoet. Omdat Zwitserland wel een erg duur land is wilde we er niet te lang blijven, hoe jammer we dat ook vonden. De campingprijzen lagen al snel boven de 25 frank en dan was het een goedkope camping. Daarom hebben we ook hier een aantal keren wild gekampeerd. In ons geval, veel bij mensen op het erf of in de tuin gestaan. En dat heeft echt de prachtigste plekjes opgeleverd en de leukste ontmoetingen. Leuk was de ontmoeting met een gezin in de buurt van Zweisimmen. Zij nodigde ons uit in hun tuin te overnachten. Zij hadden twee jonge kinderen die heel leuk met Fabian hebben gespeeld. Ze waren erg gastvrij deelde ook hun huis met ons. Fabian heeft er al het speelgoed uitgeprobeerd en heel veel rondjes door de kamer gereden. Het was erg gezellig en voordat we de volgende ochtend vertrokken hebben we nog gezellig een kopje thee/koffie gedronken. Het bijzondere was ook dat zij met dezelfde keuzes en ervaringen zijn geconfronteerd als waar wij me bezig zijn. Wonen, leefomgeving, werk enz.

Maar ook op de camping komen we unieke verhalen en mensen tegen. Op onze rustdag in Meierskappel stonden we met drie gezinnen op de camping met elk hun eigen verhaal. Australiërs die vanuit Londen terug emigreerden naar Australië. In de drie maanden dat het duurt voordat hun spullen in Australië aan komen trekken ze met een gehuurde camper door Europa. En een gezin dat met tractor en oude woonwagen drie maanden aan het reizen is. Zij trokken nog de meeste aandacht, zeker toen ze vertrokken. Vader en dochter in de tractor en moeder en zoon er achteraan op de fiets. Geweldig om te zien en zeer leuk voor Fabian die veel plezier heeft beleefd aan het spelen met alle kindjes.

Naast de ontmoetingen die ons zullen bij blijven was de natuur in Zwitserland ook erg indrukwekkend. Vergeleken met wat wij in Oostenrijk hebben gezien was het veel ruiger, de contrasten in de landschappen scherper en de afwisselingen waren groter.

In Verona hadden we een Zwitsers gezin ontmoet en zij hadden ons advies gegeven over de route die we konden gaan volgen. We zijn Zwitserland via de Inn radweg binnen gefietst tot net aan St. Morits, de 6 Graubunden route. Deze vervolgde we ook naar het noorden tot aan de 9, Seen route, die dwars van oost naar west langs allerlei meren liep. Bij Genève eindigde de route aan het meer en gingen we verder met een stukje 1, Rhône route. Al met al een zeer afwisselende route. Eigenlijk zag je het landschap richting de grens met Zwitserland steeds meer veranderen, het werd allemaal zoals gezegd veel ruiger en wilder. De bergen waren hoger en staken meer af tegen het landschap, de rivieren waren wilder en de meren waren groter. En wat wij toch ook altijd wel erg leuk en mooi vinden, de route bracht ons boven op en langs de bergen, waardoor we weer hele mooie panoramabeelden hadden. Hoogtepunt, letterlijk en figuurlijk, was de albullapas. De klim omhoog was echt enorm afzien, zo'n klim waarbij je om de 500 m moet stoppen om uit te hijgen en bij te komen, en dat dan 9 km lang. Maar eenmaal richting de top waren we zo hoog (2300 m) dat we in een hele andere wereld waren en je de pijn alweer vergeten was. Geen begroeiing, behalve wat gras en bloemetjes, sneeuw en koude frisse lucht. Veel koeien en stroompjes smeltwater. Op de top een verzameling van mensen, dat is dan weer jammer. Maar we werden enthousiast onthaalt door twee wielrenners die onder de indruk waren van onze prestatie. En wij waren daar ook wel trots op! De 20 km afdaling die volgde was ook weer adembenemend. Alsof we door een sprookjeswereld fietsten. Prachtige meren, veel groen en bloemen en mooie bruggen. Blij dat we de pas toch beklommen hebben en niet met de trein zijn gegaan. Een andere pas, de brunigpas, hebben we wel met de trein gedaan. De vorige keer dat we in Zwitserland waren hebben we ook een stukje van route 9 gefietst en we herkenden het vanaf Luzern. Overigens een mooie, maar zeer toeristische stad. Voor ons leuk om tijdens het fietsen ineens plekken en uitzichten te herkennen. En we wisten dus wat er aan zat te komen. Destijds hadden we de halve pas al beklommen (zonder dat we dat wisten) en omdat we het zo zwaar vonden hadden we halverwege de trein gepakt. Toen hebben we de fout gemaakt om de trein te nemen tot in het volgende dal en daar baalden we toen flink van. Nu konden we dat goedmaken door uit te stappen op de top en lekker op de fiets af te dalen naar het dal van Meieringen. Deze pas was overigens zo steil dat de trein voor je gevoel recht omhoog ging, alsof we in een achtbaan zaten. Ook nu natuurlijk weer een schitterend uitzicht waarbij we recht in het dal beneden ons konden kijken en recht voor ons weer bergen met sneeuw zagen.

In Zwitserland hebben we ook wat meer regen gehad. Gelukkig viel het overdag mee, maar begon het steeds eind van de middag. Dat zorgde ervoor dat we soms wat in de problemen kwamen met het opzetten van de tent, maar vaak waren er aardige mensen op de camping waar we dan even mochten schuilen.

Onze eerste dag in Frankrijk is ook weer heel fijn. We staan op een mooie rustige camping langs de Rhône. Een camping waar veel fietsers hun stop maken. Zo ook een frans gezin met twee dochters die ook vijf maanden door Europa fietsen! Erg gezellig en de twee meisjes hebben zich heel leuk ontfermt over Fabian. Wij hebben de rustdag benut om de fietsen weer schoon te maken en een globale planning te maken voor de route die we door Frankrijk gaan fietsen. We kijken weer uit naar de resterende zeven weken. Morgen eerst naar het postkantoor. Het lijkt er op dat de twee toegezonden pakketjes alweer retour zijn maar met wat geluk is het slechts een meldingsfout. Hopelijk hebben we dan twee nieuwe matrasjes en hoeven we niet meer om de twee uur te blazen. Spannend! Want ook is er een route boekje gestuurd en daarmee kunnen we het laatste deel van onze reis voor bereiden. Hoe dan ook, we kijken er erg naar uit om weer in Frankrijk te fietsen!

Geschreven door Fietsen.in.Europa