Het hotel biedt een shuttleservice aan naar het strand van Porto Istana, naar zeggen het mooiste strand van de omgeving. We boeken de taxi om 9.30 uur en komen binnen een paar minuten aan bij het strand. Met recht een juweel in de noordoostkust van Sardinië, een wonder van zacht zand en adembenemende kleuren die de noordgrens van het beschermde mariene gebied van Capo Coda Cavallo vertegenwoordigt. Het is al tamelijk druk en als we twee ligbedden en een parasol willen bestellen horen we dat alles al is gereserveerd. De strandboys zijn druk bezig extra stoelen te regelen. De opper-badmeester biedt ons zijn eigen twee ligbedden en parasol aan. “Hij gaat wel elders zitten”, zegt hij. Daar maken we dankbaar gebruik van. Onze eigen parasol zetten we er ook nog even naast. Wel lekker een beetje schaduw.

De zee overziend zien we turquoise golven richting strand glijden en zij creëren een effect van licht en kleuren dat doet denken aan kristallen. Het zeer fijne witte zand, dat doet denken aan het zand in een vogelkooi, bedekt het strand en vormt een schril contrast met de waterkleuren.

De baai van Porto Istana ligt aan de voet van Capo Cesaro, een granieten voorgebergte in de wijk Murta Maria in de Golf (en het territorium) van Olbia. De baai bestaat uit vier stranden, van elkaar gescheiden door kleine rotsachtige stroken. Het is omgeven door roze graniet en omlijnd met groene mediterrane struiken: gigantische aardbeibomen, groenblijvende eiken en olijfbomen. De kust wordt gekenmerkt door een zeebodem van zeer fijn wit zand dat geleidelijk afloopt in de smaragdgroene kleuren van de zee. Tom en Lisa vinden het helemaal het einde dat ze tot ver in zee kunnen blijven staan zonder steentjes onder de voeten. Zij snorkelen, maken salto’s, duiken en gooien een bal naar hartelust. Dat alles onder het toeziend oog van de verticale en majestueuze rots van Tavolara die steeds aan het einde van de baai aanwezig is.

‘s-Avonds rijden we naar het nabij gelegen dorpje Porto san Paulo en eten een lekkere pizza. De doopnaam van Lisa wijzigen we tijdelijk in Lisa ‘Magaritha’ Helga Zuidgeest. Wat een pizza-magaritha liefhebber is Lisa! Op de weg terug naar de auto genieten we nog van een lekker schepijsje terwijl de elektriciteit tijdelijk uitvalt en het dorp in het pikkedonker is gehuld. “Best wel een beetje spannend”, vind Tom. We maken van de nood een deugt en Sander leert Lisa hoe ze het steelpannetje (de Kleine Beer) aan de hemel kan herkennen. Van deze mooie dag zijn we toch wel moe geworden. Na het bijwerken van dit reisverslag gaan we snel slapen.

Geschreven door Familie.Zuidgeest.op.reis