Woensdag 5 juni

Om 9.40 is de uur auto weer geladen.
Prima hotel, jammer dat we zelf geen koffie kunnen maken.

Te voet naar het plein, een wandelingetje van 10 minuten, voor ons ontbijt.

Net zoals gisteren, croissantjes halen en op terras gezellig op eten, dat is het plan.

Het was nog een dingetje voordat het zover was. Ik zei tegen Hans, ‘als jij nou naar de bakker gaat, ga ik alvast zitten’ Ik bestelde alvast 2 café au lait. Hij bleef lang weg en opeens zag ik hem warempel aan de overkant zitten, op het terras van gisteren in een geanimeerd gesprek met twee dames, én in afwachting van zijn croissants. Zit ik daar met 2 koffies. Ik probeer zijn aandacht te trekken wat niet zo moeilijk is want ik ben vandaag in het zuurstok roze. Hij komt de koffie snel opdrinken maar rent al half terug naar zijn tafeltje bij de dames, ik erachteraan.
Nieuwe en véél lekkerdere koffie, volgens Hans, besteld.
Ik naar de bakker. Als we net een hap willen nemen komt de eigenaar vragen of we in willen schikken anders krijgt hij last met de buurman, we zitten een stukje voor zijn reclamebord. Geen probleem, we verhuizen.
Even later wijst hij naar de overkant ‘of we niet liever in de zon zitten’ Tuurlijk! We verkassen weer, én bedankt voor de tip maar we gaan nu eten hoor.
Op ons oude plekje gaat een prototype Fransman-netje met strohoed en glas Pastis zitten. Steekt een sigaret op en geniet van zijn ontbijt.

We zitten tussen de marktkramen, links kaas en rechts frambozen.

Begint het kaasvrouwtje opeens te roepen; le fromage, le fromage ….terwijl ze begint te rennen met twee ingepakte kaasjes in haar hand. Iedereen sprong meteen in de ‘houdt de dief’ modus maar haalden opgelucht adem toen de verschrikte ‘klant’ haar kaasjes kreeg. Ze had niet gemerkt dat ze die had laten liggen.

Ik haal een doosje frambozen en peuzel die lekker op bij een glaasje verse jus.

Deze keer nemen we genoegen met het toezien op de markt. Het gaat er hier zalig rustig aan toe.
Hier op het plein en in de kleine straatjes worden alleen maar delicatessen verkocht en dat trekt mensen aan die van verfijning houden. Dat zie je aan de Françaises met hun slanke postuur en keurige Mireille Matthieu kapsels. Zij eten geen grote croissants maar drinken een klein koffietje. Eten een appel met mes en vork, bij wijze van spreken en gaan voor kwaliteit en niet voor kwantiteit. Ze kiezen liever voor een klein natuurlijk gerecht, dan een groot gerecht rijk aan koolhydraten. Zij zijn hier helemaal op de hun plaats om verse producten te kopen en lekkere recepten te ontfutselen .

Daarbij hebben we behoefte aan rekken. Zo lang mogelijk dit sfeertje vasthouden.

Als we richting ons hotel lopen komen er langs de grote weekmarkt, waar we eerst door het water van de viskraam moeten lopen. Iemand staat gratis reclame tassen uit te delen. Dat is pas slim. Wij zoeken appels uit, lekker voor onderweg. Snel betalen en weg hier. Nou laat dat snel er maar af….. Voor ons staat een heel oud vrouwtje af te rekenen, contant. Dat ging met centjes, écht waar. En de koopvrouw had er alle geduld mee. Als ze er bijna was pakte ze weer wat terug en moest het koopvrouwtje alles weer gaan tellen en moest ze toch weer bij gaan lappen en begon het zoeken naar kleine muntjes opnieuw. Wachten is niet mijn sterkste kant en ik stond op het punt om het portemonneetje van haar af te pakken en het even snel te regelen. Maar net op tijd bedacht ik dat ik ook zo’n dametje kan worden en dan blij mag dat ik nog mijn eigen boodschapjes kan doen en ook zo’n aardige geduldige koopvrouw tref. En hoezo haast… we hebben vakantie!
Overal om ons heen zien we de reclametassen, die leveren hun geld wel op.

We vertrekken met weemoed.
‘Hier komen we nooit meer’ zeg ik tegen Hans. ‘Zeg nooit nooit’ is zijn antwoord

Bij een oud kasteel boven op de berg zie je goed de rots waar het op gebouwd is. ‘Rotsvast’ en ‘staat zoals een huis’ komt vast hier vandaan.

Saint Médard D’Excideuil
Goed onderhouden dorp en heus wel leuke gordijntjes, maar saai!

Pompadour
In deze plaats ligt het kasteel van Pompadour, dat koning Lodewijk XV in 1745 aan zijn maîtresse Jeanne-Antoinette Poisson cadeau deed, waarbij ze de titel markiezin van Pompadour kreeg. Het oudste deel van het kasteel, de zuidelijke vleugel, is 15e-eeuws. Het staat niet vast of Madame de Pompadour ooit op het kasteel verbleef, maar ze stichtte er in 1760 wel een stoeterij. Dit werd een koninklijke stoeterij en na de Franse Revolutie een nationale stoeterij. De stoeterij is bekend voor zijn volbloeden.
Anglo-Arabieren

Pompadour is geïdentificeerd als de stad van de paarden.
Bakermat van de Anglo-Arabische ras,
Pompadour is verheugd over de National Stud en een renbaan galop races (plat, horden) zeer beroemd.
We gaan naar de renbaan en het hindsrnissenparcour kijken.
Even op de tribunes, waar ze straks weer met geknepen billen zitten, de gokkers.

Jammer dat er op dit moment geen paarden zijn, volgende week is er een evenement en dan komen ze aanrijden en mogen ze in de Koninklijke stallen, de kostbare Arabieren.

Met een capaciteit van 1550 toeschouwers biedt de site maar liefst elf jaarlijkse bijeenkomsten voor paardenliefhebbers. Het is ook bekend dat het de laatste zandbaan in Frankrijk huisvest waar jockeys de hele zomer van kunnen genieten, vooral tijdens het grote paardenfestival op 15 augustus.

Leuk om hier te zijn! Dit stadje leent zich er helemaal voor. Met van alle kanten het kasteel op de achtergrond.

Een mooie route langs tarwevelden met (zwarte) hooirolletjes. Van een trieste boer wellicht.
Glooiend landschap met af en toe een scheefgezakt schuurtje in het land. Stroomdraden aan betonnen palen lijken willekeurig, maar zijn vast functioneel geplaatst, hier ben ik niet zeker van.
De trossen Mistletoe hangen in de bomen te wachten totdat ze geplukt worden.
Wij houden van dit ritueel in de kersttijd. Dan hangen we er een op en mag eronder gekust worden.

We rijden naar Treignac, naar het mooie hotel
‘Logis la Brasserie’

Prachtige kamer!
We gaan op het terras onder de bomen zitten schrijven en zo.
Er klinkt zachte pianomuziek.
Het restaurant is mooi ingericht en chique gedekt. Toch kiezen wij voor een tafeltje buiten.
Het is wel aan de weg maar dat lijkt ons geen bezwaar. Of dat zo is blijft is de vraag als er een groep Engelsen arriveert die gezellig gaan borrelen naast ons.
Zij gaan naar binnen om te dineren.
Buiten werd ook met witte kleden gedekt en we konden rustig aan tafel.

Wij zijn het gauw eens vandaag. Eensgezind kiezen we voor foie grass. Daarna zalm voor mij en kalkoen voor Hans. Frans appeltaartje na.

Was een fijne dag
X

Geschreven door Elsstripss