Hallo iedereen!

Vandaag staat een wandeling naar de Rotwandhütte op het programma, maar eerst...ontbijten!
We worden weer verwend en krijgen en lekker vers ontbijt.
Alles staat alweer mooi uitgestald, en versie eitjes worden gebakken naar wens. Dit is de eerste keer dat er nog moeite wordt gedaan, meestal liggen er gewoon hard gekookte eitjes bij alle vorige verblijven.
We maken ons klaar en rijden naar de Karerpass ( Passo di Costalunga) om onze auto kwijt te geraken en aan de wandeling te beginnen. Het is alweer heel mooi weer en de zon schijnt volle bak.
De rit ernaartoe gaat over bochtige wegen, en zoals op alle Italiaanse passen, gaat het niet echt vooruit. Vervelende wielertoeristen kruipen aan een slakkentempo naar boven, en er worden geen bonuspunten uitgedeeld als er een paar omgereden worden! We zitten niet in een videospelletje, dus oppassen is de boodschap!
Na veel geduld komen we aan boven op de Karerpas, en het is duidelijk dat het een populaire bestemming is. Er staan een paar grote restaurants en hotels, en grote parkings, die overal goed vol lijken te staan. We hebben geluk, voor een hotel is nog een plaatsje vrij, en we zien nergens een bordje dat de parking voorbehouden is voor het hotel daar.
We prepareren ons alweer voor de wandeling. Wandelkousen en schoenen aan, rugzak op de rug, wandelstokken in de aanslag. Het is even zoeken naar het begin van de wandeling, want de bordjes die we zien zeggen nergens niets van de hut waar we naartoe wandelen. We lopen een paar 10tallen meter de straat verder af, en aan de overkant zien we een houten wegwijzer naar de hut. Daar is het te doen!
We wandelen rustig het brede pad af tot we aan het bos komen. Vlak bij ons wandelt een Duitse familie. De wandeling is niet helemaal duidelijk. Volgens internet moeten we ergens links afslaan, maar bij een splitsing van de wandelweg zien we een paar borden die waarschuwen dat het privé terrein is...
Dan volgen we het pad maar naar rechts. De Duitse familie heeft daar blijkbaar nog gewandeld, want ze geven ons aanwijzingen hoe het met de wandeling verder gaat, en hoe we boven kunnen geraken.
We wandelen verder langs de bergen, eens wat steiler omhoog, dan door lieflijke alpenweides...het is een mooie wandeling en de zon brandt nog altijd op ons bolleke!
Uiteindelijk komen we boven aan de hut aan. De zon schijnt nog volle bak, en alle plaatsen op het terras zijn bezet. Heel veel toeristen genieten er van drank en eten.
Sommige zullen wel van de andere kant gekomen zijn, met de paolina-lift, naar de paolina hut, en vandaag in 45 minuten op een vrij vlak wandelpad naar de Rotwandhütte.
Ik zie een plaatsje op 2 boomstammen waar een stoel van gemaakt is, met een ton als tafel.
We bestellen iets om te drinken, ze spreken er zelfs Duits! Dat is echt een gemak. Ik bestel ook nog een Speckteller, een beetje kracht opdoen voor de beentjes. Dat kan ik goed gebruiken, de weg naar beneden is nog lang. Enhet kan tellen, pistoles, wat schijven brood en een grote plak vol gerookt spek. Ze hadden gevraagd of het voor 2 personen was, maar Tony wou niks eten. Ik vroeg mij af of ze het wel verstaan hadden, want er viel wat te eten! Ik werkte dan maar alles zelf naar binnen :-)

Vlakbij de hut is een klein bergtopje te beklimmen. Tony loopt naar boven, ik zoek bij een plekje uit wat hoger boven de hut. Het landscap errond is fantastisch. De typische bergen uit de dolomieten, mooie weiden en daarboven imposante kale bergrotsen. Met de drone vlieg ik vooruit en vlieg ik wat rond en over de punt waar Tony naar boven gekropen is.
We besluiten om langs een andere weg naar de auto te wandelen. Via het pad naar de Paolina hut, waar ook de lift aankomt. Het pad is gemakkelijk en het gaat goed vooruit. Onderweg komen wel nog een groot beeld tegen van een adelaar boven op een rots. We houden er kleine pauze, maken wat foto's en vliegen er eens met de drone rond.
Onderweg komen we nog de mooiste bloemen in het wild tegen, waar bij ons thuis voor betaald moet worden. En hier gewoon helemaal gratis in het wild!
We komen terug te voet aan bij de parking, de Paolina lift hebben we natuurlijk niet gebruikt, wij zijn echte he :-)
Moe maar voldaan doen we onze wandelschoenen uit, en trekken iets gemakkelijk aan.
Alles zit terug in de koffer en ik rij achteruit en merk iets raar aan de auto. Ik vraag aan Tony of hij dat ook gevoeld heeft...
Hij kijkt in de achteruitkijkspiegel aan zijn kant. "Er ligt daar iets zwart op de grond...is dat een rugzak of zo????" Verdorie!!!! Ik ben vergeten mijn rugzak met fototoestel, drone enz in de koffer te leggen, en heb die dus geraakt. Ik spring de auto uit, gelukkig ben ik er niet overgereden, maar toch een hoek geraakt. De kant vanwaar ik weet dat er niks binnenin zit. Ik leg de rugzak in de koffer en we vertrekken naar het hotel. Daar zullen we kijken of alles binnen in de rugzak nog in orde is...
Alles lijkt ok te zijn, niks ligt " in frut" vaneen. Oef, dat is een meevaller.
Daarna maken ons klaar voor het restaurant waar we de dag tevoren ook al gegeten hadden.
En later nog wat prullen op de laptop aan de foto's en Tony leest dan ondertussen braaf verder in zijn boek.
De ramen gooien we open in de hoop dat de kamer wat kan afkoelen. Het is hier weer meer dan 26 graden op de kamer, en van airco hebben ze hier nog niet gehoord.
Braaf kruipen we het bedje in.

Oogjes dicht en snaveltjes toe!
Vele groetjes,
Dirk en Tony xxx

Geschreven door Dirkentonys.reisdagboek