Hallo iedereen!

We zijn ondertussen weer thuis, en hebben volle bak internet!
Met enige vertraging dat toch weer een nieuw verhaal, na natuurlijk de verplichtingen die de thuiskomst met zich meebrengen. Koffers uitpakken, auto wassen,...

Blablabla, we genoten weer van ons ontbijt enz enz :-)
De spieren, en vooral mijn spieren dan in de bovenbenen lieten mij duidelijk verstaan dat ik het niet te zwaar zou moeten aanpakken. De vele kilos die ik bij elke stap in de bergen ophoog moet duwen, en daarbij nog een zware rugzak ( niet met eten, met foto-gerief) maken het er niet gemakkelijker op.
Vandaag dus een rustige mooie wandeling naar de Schwarzensee, een visrijk bergmeer in het Salzkammergut.
Met de auto vertrokken we naar de Breitlahnhütte in het Kleinsölktal. Om helemaal tot aan de hut te geraken moet je het hele sölktal door en op het einde is er nog een toegang van 10 euro te betalen om verder te kunnen rijden tot aan de Breitlahnhütte. Een geliefde bestemming voor gezinnen met kinderen, gemakkelijk bereikbaar met de auto. Er is een speeltuin voorzien, en om en rond de hut lopen de koeien in de wei. We parkeerden de auto langs de kant van de stoffige zandweg, de parking was allang stampvol.
Vandaag liep de weg rustig tussen bergweien en bomen verder het dal in. Onderweg genoten we opnieuw van de stralende zon en de omgeving. Even verder stond een man op zijn? koeien te roepen. Eenmaal ze het doorhadden kwam de hele groep van tegen de bergwand korterbij gelopen. Er was er zelfs eentje die al huppelend zoals een jong veulen tot bij de man liep. Waarom was een raadsel, tot we zagen dat de man (waarschijnlijk de eigenaar van de koeien) rijkelijk zout uitstrooide. Een lekkernij voor de koeien die gretig van het witte poeder likten en ook probeerden om de zak met zout te gemachtigen.
We stonden te genieten van het schouwspel en vervolgden dan onze weg naar het bergmeer.
Verderop genoten we nog van de blauwe bessen die overal in de kant groeiden. Tony plukte gretig de donkergekleurde vruchtjes en ik mocht er ook van genieten :-)
Eenmaal aan de Schwarzensee aangekomen, besloten we om toch ook nog verder te wandelen naar de Putzentalalm, gelegen op 1.358 m. Van aan het meer tot aan de alm liggen er ongeveer 300 hoogtemeters die moeten overwonnen worden. Geen onoverkomelijke zaak dus, maar toch merkbaar in de benen.

Eenmaal aangekomen aan de alm was het onmiddelijk duidelijk waarom er zoveel families met kinderen aanwezig waren. Het was er een bonte mengelmoes van schapen, geiten, kippen, katten, hangbuikvarkentjes, cavia's, konijnen. Enkel de reuze hazen zaten in een kooi, bijna de hele alm rond. Hiermee nam de uitbater van de alm aan nationale en internationale wedstrijden.
Na kennis te hebben gemaakt met de poes en de geit, die al het gefleem en gestreel graag lieten gebeuren. We bestelden iets om te drinken en daarna nog een lekkernij om te knabbelen. Tony deed zich te goed aan Käsebrot, ik een Spreckbrot.
De kippen liepen ondertussen vrolijk onder de tafel door. De poes was er ondertussen ook al gezellig bij komen zitten, en de geit had zich tussen de bank en tafel gewrongen zoals een hond zou doen. Met de kop boven men schoot duurde het natuurlijk niet lang, of ik liet de geit ook meegenieten van mijn Speckbrot en voederde haar ook af en toe tussen de happen door. Ze was zeer tevreden van de cuisson, zoals dat dan wordt genoemd, en ik denk dat we voor sfeer een gezelligheid van het geitje ook een dikke 10 kregen.
De eigenaar vertelde dat het geitje 4 maanden oud was, en hier al op haar 4e verblijfplaats zat. Op de vorige alm was ze niet meer welkom, omdat ze elke keer opnieuw alle bloemen op het terras opat, tot grote frustratie van de madam des huizes.
En inderdaad, de meeste toeristen waren al vertrokken, en zoals altijd trokken wij het weeral wat langer, en zaten nog zo goed als alleen op het terras. Achter onze rug had de geit toch de kans gezien een pot geraniums op de grond te trekken en smakelijk zat ze van de rode bloemen te knabbelen. Ingrijpen was hoognodig! Met gevaar op eigen leven, redde ik de bloemen. De geit zag het teleurgesteld gebeuren. Ze vloog de stal in, in bed!
Er waren ondertussen wat meer wolken komen opzetten, en hoopten toch nog droog tot aan de auto te geraken. We reden het kleinsölktal uit en besloten nog niet naar "huis te rijden", maar nog een uitstapje naar de "Friedenskirchl am Stoderzinken". Voor wie het niet doorheeft: Freidenskirchl is een klein kerkje, eigenlijk een kapel, de Stoderzinken is de naam van een berg. Het kapelletje lijkt zoals een koekoeksklok tegen de steile bergwand te hangen. Na 20-30 minuten stappen op een bergweg is deze bijzondere plek te bewonderen. We namen met de auto de betalende ( maar door onze sommerkarte gratis) Mautstrasse naar boven op de Stoderzinken.
Na een korte wandeling bereikten we de kapel. En inderdaad, net zoals op internet beschreven staat, heel mooi gelegen! We genoten van de stilte en namen er enkele foto's. Het was al vrij laat geworden en ondertussen begonnen de wolken roze te kleuren. Onmogelijk om op zo'n moment naar de auto te gaan, dus bleven we onderweg nog naar het schouwspel staan kijken.
We reden de panoramastrasse op de Stoderzinken naar beneden en kwamen rond 22u in het dal. Om te overleven, alle restaurants waren al dicht, namen we onze toevlucht tot Mc Donalds. Niet ons favoriet restaurant, maar nood breekt wet...

We reden terug naar huis, en ontdekten hoe de plaatselijke boeren hun harem vervoeren. Snel een foto met de gsm! Dit konden we niet laten! En natuurlijk, zoals gewoonlijk lagen we weer veel te laat in bed!

Vele groetjes,
Dirk en Tony

Geschreven door Dirkentonys.reisdagboek