Deze ochtend weer op tijd wakker, Miro gaat om 8u30 mee de diertjes eten geven. Tegen 10u slagen we erin om te vertrekken naar onze geplande wandeling. Volgens Timo gaven ze vandaag code oranje voor hitte, daar was weinig van te merken. Veel bewolking en op de parking van onze wandeling waren we blij met onze trui. Salmaan was er ook helemaal niet op gekleed, gelukkig kreeg die een extra laag met de draagzak. We moeten een stevige beklimming doen, beginnen dus al snel te zweten en de truien vliegen snel uit. De eerste helft ging nog redelijk vlot, Danté, Yuna en Miro vliegen omhoog 😏. We pauzeren na 1,5 km op de splitsing richting de "dead bat cave". Kort achter ons was er een man met groot stuk hout in zijn rugzak. Zot 😱 waarom zou je dat doen? Gelukkig neemt hij ook pauze bij ons en konden we het vragen. Bij de start zijn we door een "poort" van hout gelopen, blijkbaar staat daar een bord met de vraag om een stuk mee te nemen naar boven. Beloning is gratis thee. Hij komt er ook in de winter en zo kan hij ook zijn bijdrage leveren.
We vertrekken terug en de tocht wordt stijler 🥵 ook de zon begint door te breken en het wordt nog warmer, gelukkig af en toe een frisse wind vanuit de bergen. De kinderen lopen naar boven, ik heb het iets moeilijker en pauzeer regelmatig, Timo blijft bij mij, ook om te helpen vermits ik nog altijd geen steun kan zoeken met mijn linkerhand. Tijdens de korte pauzes kunnen we wel genieten van het uitzicht, wat je anders niet ziet omdat je geconcentreerd bent op het pad. Ineens zien we mannen lopen met een gigantische bepakking, vlees, aardappelen,.... het zijn Sherpa's 😱. Na wat research blijken de Slowaakse sherpa's de laatsten in Europa te zijn. Ze dragen het hele jaar door voedsel en andere dingen naar de berghutten. Enkel heel zware dingen worden door de helikopter geleverd. We leren van de man met het hout dat ze 60 kg dragen, de info die ik vond spreekt van 80 à 100 kg 😱
Ik was al aan het sterven met mijn pakje van 7kg op mijn buik. Gelukkig kwam er een eind aan, eindelijk boven. Prachtig uitzicht, fier dat ik het gehaald had. Yuna en Miro waren op een top geklommen, Danté zat op een bank te lezen. We eten daar eerst. Ik klim ook nog op de top en besluit dat we gerust nog wat verder kunnen wandelen. Het begin valt goed mee, maar op het pad zijn stukken waar we over rotsenblokken moeten stappen (lees klauteren) en dat begin ik wel heel eng te vinden. Naast ons gaat het redelijk stijl naar beneden. Bij de tweede partij rotsklauteren geef ik op, en gaan we terug. De kinderen vinden het spijtig, maar ik zag het niet meer zitten 🥴, we wandelen terug en beginnen snel aan de afdaling naar beneden. Wie dacht dat dat makkelijk was, vergeet het maar. Uitkijken waar je je voeten zet, de beenspieren werken nog harder dan daarstraks. Wel minder conditie voor nodig😅
De kinderen lopen naar beneden, gelukkig doen we er minder lang over dan vooropgesteld. Het is wel soms de never ending story, het pad blijft maar duren en het ligt bezaaid met stenen in alle formaten. Op het einde komen we nog een sherpa tegen. Volle bewondering voor die mensen. We zijn blij als we beneden zijn en iets of wat vlakke grond onder onze voeten voelen.
We deden dus 600 hoogtemeters op 4km 🥵😵
Het is 17u, we vertrekken snel, we gaan nog eten halen en tanken.
Op de camping is het tijd om de grote tent in te pakken en een kleintje in de plaats te zetten. Zodat we morgen snel kunnen vertrekken. Het is hier 's morgens mistig en we willen snel vertrekken en geen natte tent inladen.
De kinderen duiken bij aankomst snel in de vijver, terwijl wij aan het werk gaan. Inpakken en eten maken. Miro heeft het wat moeilijk en vraagt extra aandacht 😏hij slaapt vannacht ook tussen Yuna en Danté in het kleinste tentje, benieuwd wat dat gaat geven.

Geschreven door Chilliewillies