Na een heerlijk nachtje op een zacht matras ben ik relaxed wakker. Maar niet voor lang, want als ik op zoek ga naar mijn bril besef ik dat die niet op z'n standaard plek ligt. En die powerbank? Ook nergens te bekennen.
Vaag komt er een herinnering naar boven dat ik die twee dingen in een soort gleuf naast mijn bed in Vang Vieng bewaarde. Het zal toch niet dat ik die gleuf niet gecheckt heb?
Nou dat zal het wel, want na een kleine rondvraag bij de Dutchies in Laos chat hebben de mensen van het hostel ze gevonden. Lekker slim weer Anna.
Na een tijdje rond whatsappen met mensen die ik heb ontmoet, is uiteindelijk Simon de reddende engel die overmorgen van Vang Vieng naar Vientiane gaat reizen en de spullen kan meenemen. Lang leve de technologie!

Het COPE Center

Na al dat geregel is het dan nu wel tijd om iets van Vientiane te zien. Nanna en ik vertrouwen weer op onze Lonelyplanet en maken een wandeling naar het COPE Visitor Center, een museum waar je kan leren over Unexploded Explosive Ordnance (UXO) en wat voor invloed het heeft gehad op Laos.
Laos is per hoofd het meest hevig gebombardeerde land ter wereld. Dit komt doordat ze in de Vietnamoorlog doelwit waren van Amerikaanse bombardementen om transportroutes zoals de Ho Chi Minh route te belemmeren. 30% van die bommen is nooit afgegaan, en ongeveer 80 miljoen "bombies" (kleine explosieven) met UXO zijn nog steeds in Laos te vinden. Het heeft dus ook nog steeds een groot impact op het dagelijks leven van Laotianen, met veel ongelukken die gebeuren op het platteland die mensen doden of ernstig verwonden. Kan me niet voorstellen dat je eigen landbouwgrond zo onveilig kan zijn, en dat het dan de schuld is van een oorlog waar jouw land niet eens onderdeel van was.
COPE is een organisatie dat mensen helpt bij het revalideren. Naast slachtoffers van UXO-ongelukken, helpen ze tegenwoordig iedereen met een fysieke beperking in de vorm van protheses, fysio, enzovoorts.
Het bezoekerscentrum van COPE begint met informatie over de oorlog en de schade die het nu nog steeds aanbrengt, en eindigt met verhalen over mensen die dankzij COPE weer kunnen lopen, spelen en andere dagelijkse dingen kunnen doen. Heel erg interessant! Ik heb me ook nooit beseft dat de Vietnamoorlog ook in andere landen heel veel impact heeft gehad. En de verhalen van de slachtoffers zijn erg inspirerend.

Een bijzondere tuktuk tour

Na het bezoek halen Nanna en ik wat koffie in een gigantische mall in de buurt en wandelen we weer terug naar het hostel, waar we ook lunchen.
Gisteren had een Nederlands meisje, Karen, in de Dutchies in Laos groep gevraagd of er mensen meewillen op een tuktuk tour langs wat highlights van Vientiane. Aangezien we nog geen plannen hadden en het een makkelijke manier leek om de stad te zien, vonden wij dat wel een leuk idee.
Zo gezegd zo gedaan en na de lunch staat de tuktuk voor de deur. Naast Karen zit er ook nog een Russisch stel in het voertuig. Het koppel is voor onbepaalde tijd aan het reizen om hun dienstplicht in Rusland te ontvluchten. Bizar hè?
Onze gids is een enthousiaste man, met een tuktuk die zo gammelt dat het bijzonder is dat dat ding nog rijdt. De eerste stop is een Arc de Triomphe-achtige stadspoort, dat ook een vredesmonument is. Terwijl de gids vertelt over het gebouw, wordt Karen opeens niet lekker. Haar vriendin ligt al op bed met voedselvergiftiging, en het ziet eruit dat Karen het helaas ook te pakken heeft. Dus nemen we even een detour om Karen, die inmiddels al overgegeven heeft en er grijs uitziet, terug te brengen. Arme meid.
Met nog vijf mensen over gaan we onderweg naar de volgende stop, Buddha park. Voordat we het park ingaan, vertelt de gids ons over de oorsprong van het park in een ontzettend lang en onsamenhangend verhaal met veel gegiechel als hij niet op een woord kan komen. Er was iets met een monnik dat 10 jaar lang in een grot woonde en daarna dit park heeft gebouwd op zijn ouders' grond om het verhaal van boeddha te kunnen vertellen. Ofzo.
Het park zelf bestaat uit honderden boeddhistische en hindoeïstische standbeelden die er imposant uitzien. Maar als je bedenkt dat het park uit 1958 stamt en alle beelden expres een oude look hebben gekregen, houdt de magie wel een beetje op.
Desalniettemin is het allemaal wel een leuk aanzicht en is de locatie mooi gelegen aan de Mekong met een uitzicht over Thailand.
De laatste stop van de tour is een gigantische gouden stupa. Het wordt gezien als het belangrijkste nationale monument van Laos.
Als we aankomen is het gebouw al dicht, maar we kunnen er wel omheen lopen. Het is mooi om te zien, maar niet super bijzonder. Ik ben denk ik verwend door de tempels van Bangkok.
Voordat we teruggaan maken we nog even een praatje met de gids. Hij heeft een tragisch verhaal, zijn vrouw is overleden en heeft nog drie kinderen waar die voor moet zorgen. Hij pakt zijn telefoon erbij en laat een foto zien van zijn twee dochters. Het is niet de charmantste foto, de meiden zien er allebei nogal verdrietig uit.
En dan wordt er uitgezoomd en snappen we nogal goed waarom. Er is nu te zien dat de meisjes naast een slapend ogende vrouw zitten, en meneer vertelt triomfantelijk dat dat zijn vrouw is die dan net is overleden.
Uuuhhhhhhhhhh. Okeeeeeeee. Verbouwereerd stappen we maar snel in de tuktuk die ons weer afzet bij het hostel.

Springrolls & Night markets

Met stomheid geslagen praten we na over deze interessante gids (Alessia: "I'm never trusting that Dutchies chat ever again"). Was de foto een manier om extra fooi te sprokkelen uit medelijden? Of is het alleen een cultuurdingetje dat wij dat heel raar vonden? We zullen het nooit weten. Het was in ieder geval wel weer een ervaring.
Wat we wél weten is dat we weer honger hebben. Nanna heeft een leuk Vietnamees restaurant gevonden. Het is op loopafstand, net zoals bijna alles hier. En dat in een hoofdstad, bizar toch?
Het restaurant zit stampvol met locals (altijd een goed teken) en het concept is dat je een heleboel ingrediënten voorgeschoteld krijgt en daar dan je eigen springrolls van kan rollen. Heel erg leuk om te doen, en ook nog eens fantastisch lekker! Vooral de sausjes die je erbij krijgt zijn heerlijk.
Na het springroll-avontuur bezoeken we nog twee verschillende nachtmarkten en halen we desserts in de vorm van pannenkoeken en ice cream rolls. Je kan veel zeggen over deze stad, maar het eten is er top.
Eerder vandaag zijn we Jacob en Layla, dat Engelse koppel van de Gibbon Experience, tegengekomen in het hostel en hebben we afgesproken om nog even wat te gaan drinken. We eindigen de avond dus met z'n vijven in een barretje waar we elkaar moeilijk kunnen verstaan, omdat er zo hard karaoke wordt gezongen door locals.

Een mooie afsluiter van de week met Nanna en Alessia. Morgen gaan we namelijk allemaal onze eigen weg, snik.

Geschreven door Anna.op.reis