Het is vrijdag 7 april en er staat een drukke dag op de planning. De commissie heeft namelijk een dagtour geboekt langs een waterval, de Hellfire Pass, een olifantenopvang en een treinrit over de Death Railway, oftewel de Birmaspoorlijn. Het bleek een dagtour te worden vol dubbele emoties.

Sai Yok Noi waterval en Hellfire Pass

Om 08:00 staat Tom weer voor ons klaar om ons mee te nemen. Hij heeft dit keer een tweede reisgids mee: Joy, en drie luxe aircobusjes met chauffeurs. We splitsen ons op in groepen van drie en maken ons voort naar de eerste stop. Onderweg klets ik bij met Julie en kijken we naar het landschap. Ondanks dat het in het zuiden van Thailand wel minder is, zie je hier ook duidelijk de effecten van "burning season": het landschap is voornamelijk droog, er hangt smog en af en toe zie je nog de gevolgen van een bosbrand.
Na een uurtje zijn we dan aangekomen bij de Sai Yok Noi waterval. Een mooie waterval, die in het regenseizoen wel een stuk mooier schijnt te zijn. We spenderen er een halfuurtje met wat rondwandelen, foto's maken en een koffietje halen bij een van de tentjes.
Vervolgens is het na een kort busritje tijd voor de tweede stop: de Hellfire Pass. Dit is de langste passage wat uit rots gehouwen moest worden van de Birmaspoorlijn, en de gevangenen maakten hier werkdagen van 18 uur onder de meest barre omstandigheden.
We bezoeken eerst het bijgelegen museum en kijken een film waar oude gevangenen hun verhaal doen. Het museum is gefinancieerd door de Australische regering, dus alle info heeft nogal een Australisch tintje, maar er hebben hier ook Britten, Amerikanen, Maleisiërs en Nederlanders gezeten. De broer van mijn oma is ook naar de Birmaspoorlijn gestuurd in de oorlog.
Na het museum krijgen we een audiotour mee en beginnen we aan de wandeling naar de pas. Het voelt heel gek om hier te lopen en te beseffen dat oom Wim hier misschien ook wel geweest is, en dat het prachtige stukje natuur waar we in lopen is gecreëerd in de meest verschrikkelijke omstandigheden. Het eerste dubbele gevoel van vandaag.
Ik hoor van bijna al mijn medestudenten dat ze helemaal niet wisten dat dit gaande was tijdens de Tweede Wereldoorlog en wat er verder allemaal speelde in Azië in die tijd. Dan zie je toch weer dat er in de Nederlandse geschiedenisles zo weinig aandacht aan dit onderdeel van de oorlog wordt besteed.

Elephant sanctuary

Na even af te koelen in de airco van het museum stappen we weer in de busjes onderweg naar stop 3: een olifantenopvang. Joy vertelt onderweg dat deze olifanten vroeger circusdieren waren, en nu in deze opvang hun tijd doorbrengen. Ze kunnen niet in het wild losgelaten worden, omdat ze altijd in gevangenschap geleefd hebben. Bij de opvang aangekomen mogen we eerst voedsel voor de olifanten maken door balletjes te rollen van banaan, tamarinde en meel. Vervolgens mogen we ze aan ze voeren, wat veel lachende gezichten opbrengt met alle slurfen die gretig naar ons toebewegen.
Daarna worden de olifanten naar de rivier gebracht en mogen we helpen met ze wassen. Een van de begeleiders heeft het op mij gemunt en zorgt ervoor dat een olifant me de hele tijd nat sproeit. Daarna mogen we nog even op de foto en is het tijd om weg te gaan.
In het moment zelf was dit allemaal fantastisch, maar als we in de bus naar de lunchplek en op de lunchplek beginnen we toch na te denken. Volgens mij was het gewoon een enorme tourist trap. Het park zag er helemaal niet groot uit, het is eigenlijk best raar dat je zo dicht bij de olifanten mocht komen en de dieren konden gewoon nog trucjes. Alles wijst erop dat dit misschien toch niet zo'n "sanctuary" was als geadverteerd.
Met een naar schuldgevoel zit ik dan toch bij de lunch. Zo gek, dat tijdens de activiteit alles zo leuk is, en wanneer je achteraf pas beseft dat dat het misschien helemaal niet was, heb je al bijgedragen (en meebetaald) aan de misstand en kan je er niks meer aan doen. Je beseft vaak pas dat je onderdeel van het probleem bent als het kwaad al is geschied. Dubbel gevoel nummer twee van de dag.
Het enige wat ik nu nog kan doen is eerlijk zijn en anderen voor dit soort toeristenscams behoeden. Dus lieve lezers, mocht je ooit een olifantenopvang willen zien, verdiep je er even goed in dat die ook wel echt goed voor de dieren is :).

Een ritje over de death railway

Onze lunch (overigens een erg lekker Thais buffet) wordt abrupt verstoord door Tom en Joy, omdat we de trein moeten halen. Het laatste stukje van de tour is een treinrit over het enige stukje Birmaspoorlijn wat nog in gebruik is, van onze huidige plek naar Kanchanaburi. We wandelen naar het station, maar Tom zegt dat we echt moeten opschieten, dus zetten we het maar op het lopen. Je zou toch denken dat twee maanden backpacken ervoor zou moeten zorgen dat ik een keertje níét hoef te rennen voor een trein.
Als een echte NS-sprinter kom ik bezweet als een van de eersten aan, om vervolgens te zien dat de conducteur met een big smile naar ons zit te gebaren dat we gewoon rustig aan kunnen doen. Treintje kan wel wat later vertrekken hoor. Wat hou ik toch van deze mensen.
Wat zweetdruppels minder zitten we dan toch met alle 25 + Tom en Joy in de trein en kunnen we vertrekken. Het is een ouderwets toestelletje zonder ramen, dus je kan heerlijk je hoofd uit het raam steken en de wind je laten afkoelen.
Ik wil heel graag van de treinrit genieten, want het uitzicht is prachtig, maar mijn humeur is wel een beetje gedaald en ik stink naar rivierwater. Het derde dubbele gevoel van de dag. Desondanks hebben we alsnog wel plezier tijdens de rit, waarbij het leukste stukje over de Bridge over de River Kwai is, waar allemaal andere toeristen ons op staan te wachten en ons in de coupés als een soort aapjes fotograferen.
We stappen na de brug uit en hebben dan nog een halfuurtje om over de brug te lopen. Nu hebben wij dat eergisteren al gedaan, dus gebruiken we de tijd om over het marktje ernaast te struinen, waarbij de rest wat souvenirs inslaat (ik niet, anders moet ik ze nog twee maanden meezeulen). Vervolgens brengen de busjes ons naar het hostel en nemen we afscheid van Tom en Joy. Wat een dag.

Een geweldige afsluiter

Maar de avond moet nog beginnen. We nemen de tijd om al het zweet en rivierwater van ons af te spoelen en stellen onze plannen vast voor de tweede vrije dag morgen (twee tempels en een boottocht). Een deel van de groep is wel klaar met Thais eten en gaat een Westerse tent opzoeken. Ik denk eerlijk gezegd dat ik nooit genoeg zal krijgen van Thais voedsel, dus we gaan met wat Aziatisch-eten-liefhebbers eten bij Zab Zab: een streetfoodtentje dat ik aangeraden heb gekregen uit een groepsapp waar ik in zit voor Nederlanders in Thailand (ja, dat bestaat). We bestellen een heleboel gerechtjes om samen te delen en het is allemaal weer heerlijk. Overigens is dat dus normaal hier, in Thailand is het juist heel raar om je eigen gerecht te bestellen, want iedereen deelt altijd met elkaar. Best gezellig.
Na het eten zoeken we met het groepje nog ergens om even een drankje te doen. Yael (penningmeester van de commissie) wil graag ook alvast het restaurant voor morgen reserveren waar we morgen gaan eten, dus besluiten we om daar heen te gaan. Het is een bar in de openlucht, en na wat gedoe met de reservering (Yael moest even alvast iedereen hun bestelling opvragen zodat ze naar de markt konden om inkopen te doen voor 25), ploffen we neer met een biertje en een spelletje.
Dan zien we dat er natuurlijk weer live muziek gespeeld gaat worden. We gaan rustig door met ons spelletje, maar als de band begint te spelen kunnen we eigenlijk niets doen behalve er gebiologeerd naar kijken. Wat zijn ze ontzettend goed. De zangeres zingt fantastisch, de gitarist, basgitarist en drummer hebben de tijd van hun leven, de pianist is het leukste oude mannetje wat je ooit hebt gezien en de saxofonist is echt bizar goed.
Voor wie me niet gelooft: een meisje waar we mee aan de praat raakten dat al "heel erg lang" in Thailand was zei dat dit de beste live muziek was die ze ooit had gehoord hier. Uiteindelijk bleek "heel erg lang" vijf weken te zijn, dus doe daar mee wat je wil wat betreft de betrouwbaarheid van deze bron. Terwijl ik dit schrijf kom ik er ook achter dat dit blog geen filmpjes ondersteunt :(
De band speelt een soort funky versies van hits en hiphopnummers en opeens spelen ze een van de favoriete nummers van Jasmijn, Leon en Elena. Hun geluk kan niet meer op.
Vervolgens vertellen ze dat ze ook verzoeknummers doen. Wij vragen Bruno Mars aan en er komt een prachtige renditie van Versace on the Floor en zelfs bij de nummers die ze niet zo goed kennen improviseren ze zich er geweldig doorheen. Tijdens de pauze van de band vragen we of ze morgen ook zullen spelen, en wat blijkt: ja! Maar wel maar met z'n drieën en een akoestische set. We reageren enthousiast dat we met een groep van 25 gaan komen en je ziet de zangeres bijna flauwvallen.
Op een gegeven moment beginnen ze Can't Take My Eyes Off You te spelen, een nummer wat me heel erg aan mijn opa doet denken, en dan word ik wel een beetje emo. De traantjes (vooral ook van geluk) zorgen voor dubbel moment nummer vier.
Wij genieten van de band, de band geniet van ons en het wordt het een funky dansavond vol plezier.

Op de weg naar huis kunnen we ook allemaal niet zo goed geloven wat we net beleefd hebben. Het was dubbele ochtend en middag, maar een avond van non-stop geluksmomentjes.

Geschreven door Anna.op.reis