Momenten vinden om te schrijven blijken erg moeilijk te zijn. Met zo'n grote groep ben je eigenlijk geen moment alleen en elk stukje vrije tijd vul ik graag op door te kletsen met iedereen. Daarom waarschijnlijk wat sporadischere verslagen de komende tijd!

Dit reisverslag is deels dan ook in een slapeloze nacht geschreven door de jetlag (of komt het toch door die volle maan?).

Een rustige start

Dag 1 in Kanchanaburi begint rustig. Om 15 uur staat er pas wat op het programma, dus er is met een groepje afgesproken om om half 10 op zoek te gaan naar ontbijt. Uiteindelijk struinen we over straat en vinden we met Google Maps een afgelegen tentje wat echt een ongelooflijk hipstercafé blijkt te zijn. Er stond zelfs een bord met een verhaal dat hier veel "content creators" komen, dus dat je op de foto terecht kan komen.
Maar mooi is het wel, met prachtig uitzicht op de River Kwai. We bestellen koffie, fried rice en spicy papayasalade, maar dan niet spicy. Ik merk dat ik me niet heel lekker voel met buikpijn. Is het de hitte, de reisdag van gisteren, of dan toch echt dat fruit? Met moeite werk ik een paar hapjes rijst naar binnen en sip ik van mijn koffie Americano. Dat is hier dus gewoon een espresso met een kopje heet water erbij, maar eerlijk gezegd smaakte de koffie zonder water gewoon al naar een "normaal" zwart bakkie pleur.
Dan slaat plots de gezondheid opeens om. Blijkbaar had mijn maag gewoon wat voedsel nodig (of koffie?), want opeens komt er een hongerklop en eet ik heel mijn bord in een keer leeg. Voel me ook opeens stukken beter.
Bij het afrekenen probeert iemand van het personeel me duidelijk te maken dat ze me herkent. Hoe dan? Blijkt de dochter van de fruitmeneer te zijn! Wat toevallig. Ze vertelt nog dat hier elke avond live muziek is, wat ons heel leuk lijkt. Later zijn we er wel achter gekomen dat live muziek hier niet zo bijzonder is, in letterlijk elke bar staat een bandje, haha.

Een minder rustige stadstour

Terug in het hostel gebruik ik de overgebleven vrije tijd om wat te lezen op ons luxe balkon met geweldig uitzicht. Om 15 uur staat heel de groep dan klaar om te gaan stadstouren. Junior neemt ons mee op een wandeling, waarbij we de scooters ontwijken en ons vooral ook inbeelden dat het géén 38 graden is. De eerste stop is een van de drie begraafplaatsen van de slachtoffers van de Birmaspoorlijn. Hier liggen Australiërs, Amerikanen, Britten en ook 1800 Nederlanders begraven die zijn overleden bij het bouwen van deze "Death railway" in de Tweede Wereldoorlog. Het lijkt het enige stukje groene gras in de stad, omdat het constant besproeid wordt. Bijzonder om al die Nederlandse namen te zien. Later deze week gaan we ook een bezoek brengen aan de Birmaspoorlijn.

Na een heleboel straten dan waar je je ogen uitkijkt, is de volgende stop een glazen (!) panaroma brug, waarbij we stoffen schoentjes aanmoeten en de een geniet van het mooie uitzicht, terwijl de ander vooral doodsangsten aan het overwinnen is.
De groep is inmiddels opgesplitst, omdat niet iedereen de brug op hoefde dus we lopen met een wat kleiner groepje naar het laatste punt: een tempelcomplex waar toevallig een of ander festival ook bezig is. Er schalt er stem keihard door de speakers met Joost mag het weten, even verderop is een podium waar ook op standje gehoorbeschadiging wordt opgetreden en er zijn een heleboel kraampjes met bijzonder eten. Ik wil bijna een zakje met krekels kopen, maar niemand anders heeft helaas verder de behoefte om een insect te eten, en een hele zak voor mezelf is ook wel wat veel van het goede. Wellicht kan ik in Bangkok ergens een schorpioen scoren.
Dus eten we wat minder avontuurlijke snacks, zoals in bamboe gewikkelde sticky rice met kokos (wel heerlijk!), en dan is het tijd om terug naar het hostel te lopen. Na de helse bagage-tocht van gisteren is geen enkele wandeling tegenwoordig meer te zwaar, maar deze hakte er ook wel in. En dat terwijl het "maar" 35 graden was.

Een pittig einde van de dag

Eenmaal terug in het hostel moeten we eigenlijk bijna meteen weer weg, omdat we een restaurantreservering hebben. Het is weer een half uur lopen. Anouk (mijn kamergenoot) heeft een slechte heup en kan eigenlijk echt geen wandeling meer maken, dus ik wil sowieso een Grab voor haar gaan bestellen, maar na een korte peiling wil zo ongeveer bijna iedereen wel met de taxi. Dus kom ik op het grandioze idee om de mensen van de open busjes van gisteren te bellen. Tijdens het bellen mislukt mijn poging om een keertje af te gaan dingen, dus komt de mevrouw van het hostel me maar helpen en bestelt ze de busjes zonder enige vorm van onderhandeling. Ach, wat is die 3 euro extra.
Na weer een gezellig ritje eten we met z'n allen in een drijvend restaurant. Ik deel een viscurry en garnalennoedels met Jasmijn. Beide zijn echt heerlijk, maar de "no spice" zijn we bij de curry vergeten door te geven, dus ik verzeil in een innerlijke tweestrijd tussen mijn brein dat graag door wil strijden en mijn smaakpapillen die langzaam het loodje aan het leggen zijn. Uiteindelijk bezwijk ik en Jasmijn, die wel tegen pittig eten kan, eet het overgrote deel van de curry maar op. Overigens had ze ook de nog hetere curry van iemand anders al geadopteerd.
Na het eten maken we nog een wandeling over het treinspoor van de Bridge on the River Kwai (ja, die van de film) en lopen daarna terug naar het hostel.

We sluiten de avond af met 7-Eleven bier en wat spelletjes.

Morgen heel de dag spenderen in een watervallen-natuurpark!

Geschreven door Anna.op.reis