De volgende dag moet ik al om 8 uur in de haven zijn, maar gelukkig staat om kwart over 7 het ontbijt al klaar. Super geregeld. Naar de haven is het maar een klein stukje. Ik kijk wel op als ik bij de incheckpoort wordt aangesproken met Mister van Vliet. Blijkbaar wordt je kenteken gescand en weten ze gelijk wie je bent. Of zouden ze mijn verhalen ook gelezen hebben? Ik denk toch maar het eerste.
Op het parkeerterrein maak ik een praatje met de bestuurder voor me. En vraag of hij met vakantie gaat. Hij vertelt dat hij op familiebezoek gaat naar Eindhoven, waar zijn vrouw vandaan komt.
Dan de boot op. Met alweer vertraging gaan de trossen om kwart over 9 los. Het is redelijk mistig, dus is er niet veel te zien. De Stena Brittanica is identiek aan de Stena Hollandica van de heenreis en een behoorlijk gevaarte, 10 dekken hoog. Ik ben gelijk naar het bovenste passagiersdek gegaan om nog zoveel mogelijk van de kust te zien. Gelijk maar iemand aangeschoten voor een laatste foto met Engeland op de achtergrond. Nu is het een Duitse man die met een Engelse vrouw getrouwd is. Ik ben even vergeten waar ze nu eigenlijk wonen. Heel aardige mensen in ieder geval.
Ze vertellen dat ze een aantal dagen op een eilandje voor de kust van Harwich zijn geweest. Dat eilandje met de mooie naam Principality of Sealand heeft zich uitgeroepen tot soevereine staat en zowel zij als Engeland hebben beide meer gebied geclaimd, zodat de mensen op het eilandje vinden dat een deel van de kust rond Harwich bij hun eilandje hoort. Er is verder weinig te zien van de zee rond de boot, dus maar even naar binnen voor een kop koffie. Daar raak ik in gesprek met een oudere motorrijder. Een geweldig mannetje met een paar mooie sterke verhalen. Hij is nu onderweg naar Vienna/Wenen voor een bijeenkomst van motorrijders. Hij vertelde dat hij ooit in Griekenland was geweest en dat hij vandaar uit naar Macedonië is gegaan. Ik heb het niet gecheckt maar hij vertelde dat als je in Griekenland een landkaart koopt Macedonië daarop als een grijs gebied wordt aangegeven zonder naam. Het wordt door de Grieken niet erkend. Toen hij onderweg was naar Macedonië stond er een enorme file voor de grens. Mensen stonden daar al uren lang. Maar ja, hij was met de motor en reed er langs. Bij de grens mocht hij niet verder; hij moest achter aan sluiten. Dat wilde hij niet. Om een lang verhaal kort te maken: hij was Europees burger en had het recht om Macedonië in te rijden. Toen ze weigerden pakte hij zijn telefoon en tikte lukraak wat cijfers in. Op de vraag wie hij belde vertelde hij dat hij de ambassade belde en dat de grensbewaker de andere dag wel in de krant zou staan als die weigerde een Brits staatsburger door te laten als hij hem nu niet doorliet. En ja hoor, met veel gemor ging de boom omhoog. Geweldig, ik heb er van genoten. Op een gegeven moment heb ik maar gezegd dat ik naar de wc moest want anders had ik daar nu nog gestaan, weer onderweg naar Engeland.
Toen maar gaan zitten in een lekker kuipstoeltje. Na een tijdje kwam de zon door en dus werd het weer tijd om naar buiten te gaan. Dat was niet verkeerd. Bijna geen wind, kalme zee, zonnetje, toppie.
Het was deze keer behoorlijk stil aan boord, in tegenstelling tot de heenreis. De scholen in de UK waren weer begonnen dus voor de meesten zat de vakantie erop.
Ik kwam nog diverse stellen tegen met gemengde nationaliteiten. Zeker ook op familiebezoek. De meest opvallende figuren waren 3 Brabantse padvinders van een jaar of 40, 45. Ze zouden me niet zijn opgevallen als ze ook op de heenreis niet aan boord waren geweest. Net als toen hadden ze ook nu weer hun padvindersoutfit aan. Ze zijn ondanks de zon geen moment buiten geweest. Nou ja, eentje even. Die lulde in het Engels tegen me aan en ik heb de schijn maar opgehouden. Ik had totaal geen behoefte in een praatje met de beste boyscout, maar vraag me toch wel af of die gasten 2 1/2 week lang zo hebben rondgelopen.
Op een gegeven moment toch maar weer even naar binnen voor wat eten. Op dat moment spreekt de Captain of the Ship door de microfoons en vertelt dat 1 van de 4 motoren is uitgevallen en dat we met de overige 3 motoren rond 6 uur Ship's Time in Hoek van Holland zullen zijn. Dat betekent dus wel 7 uur Nederlandse tijd. Hij verteld verder dat het er niet uitzag dat motor nummer 4 nog kon worden gerepareerd tijdens de overtocht. Vervelend hoor met zo'n lekker zonnetje! Wat mij betreft had er nog wel een motor uit mogen vallen. Zo dobberen we langzaam richting Nederland en is er verder weinig te beleven.
Het enige dat-is-nou-ook-weer-toevallig momentje zijn een jongen en meisje die uit Zwitserland blijken te komen. Als ze op het dek zitten zie ik dat ze hun reisverhaal aan het opschrijven zijn met boven aan de titel Schottland. En dat is dan direct het land wat ik in 2017 hoop te gaan bezoeken. Gelijk nog maar een praatje met die 2 gemaakt. Ze komen uit Bern en gaan nog even Amsterdam bezoeken.
Op een bepaald moment lijkt het wel spitsuur te worden op zee. Aan stuurboord tel ik minstens 15 schepen in file richting de kust.
Het is inmiddels kwart voor 7 Nederlandse tijd als de Stena Brittanica in Hoek van Holland aanmeert. Dat betekent dus dat de overtocht maar liefst bijna 1 1/2 langer heeft geduurd. Doordat het niet druk is aan boord duurt het uitschepen ook niet lang. Wel bijzonder is dat ik bij verlaten van het haventerrein mijn paspoort moet laten zien. Gedurende de hele is dat 2 keer nodig geweest. Bij het verlaten van Nederland en bij het binnengaan van Nederland. Verder mocht ik met mijn allereerlijkste glimlach overal doorrijden.
Tja en dan zit het erop. Op weg naar Nederland bedenk ik dat ik de volgende keer weer met DFDS vanuit Duinkerken ga. Varen is heerlijk, tenminste als het weer meezit, maar vanaf Duinkerken naar Dover is het maar 2 uur varen, gaat de ferry iedere 2 uur en is het bijna de helft goedkoper. Je moet dan wel naar Duinkerken rijden. Maar wat betreft de afstand is het door Engeland heen bijna gelijk of je nu vanaf Dover dan wel vanaf Harwich richting Wales gaat. Dat is voor de volgende keer. Bijzonder is wel dat het laatste schip wat ik zie voor we binnenvaren de naam Hamburg Süd draagt en dat ik over het eerste de beste viaduct waar ik onderdoor rij een vrachtwagen met DFDS zie gaan. Hamburg is de stad die bovenaan mijn lijstje stad en DFDS.. dat heb ik net al verteld. Als ik dan over de weg naar huis rij en het verkeer aan de linkerkant van de weg zie krijg ik toch een raar gevoel, zo van: iets klopt er niet. Na ruim 2 weken links rijden ziet het er vreselijk vreemd uit. Ik dacht echt bij mezelf: als dat maar goed gaat. Ja, dat links rijden bevalt me wel. Misschien voelt het zo vertrouwd omdat ik zelf linkshandig ben, evenals veel Britten. Meer dan gemiddeld aan deze kant van de plas voor mijn gevoel.
Als ik dan over de Algerabrug rij en juist op het moment dat ik de IJssel over ben Chris Martin Up and Up afsluit met 'Don't never give up', denk ik bij mezelf dat het allemaal prima voor elkaar komt en ik nog mooie reizen zal gaan maken.
Ik kan terugkijken op een geweldige vakantie wat voor mij een groot avontuur was en een aaneenschakeling van alleen maar mooie momenten met geweldige plaatsen die ik heb bezocht en geweldig fijne mensen die ik heb mogen ontmoeten.
Dit was zondermeer één van de mooiste vakanties die ik in mijn hele leven heb gemaakt. Top met een dikke vette hoofdletter T.

Geschreven door Aad.op.vakantie