s' Ochtends hadden de beide hoteleigenaars onderling andere afspraken gemaakt dan met ons gecommuniceerd en we zouden allen in het tweede hotel ontbijten. Alleen wisten Elke, Ciska en Janne niet waar de rest verbleef. Gelukkig was het maar een straat verder en vonden we elkaar terug.
Na een eerste continentaal ontbijt op zijn Sri Lankaans, trokken we onze minibus in die ons de komende 20 dagen zou vervoeren.
Via het stadje Negombo, de zijkant van de hoofdstad Colombo reden via een echte autosnelweg, één van de twee in het land, verder zuidwaarts langs de westkust.
Onze eerste stop was een "turtle hatchery". Zeeschildpadden leggen 's nachts op strand eieren in het zand op circa 30 cm diepte en verdwijnen dan weer in zee.
Om de eieren te beschermen tegen de vele rovers, waaronder ook mensen, graven vrijwilligers deze eieren op en herbegraven ze in een afgelegen en afgesloten stuk zand. En stellen deze plek op hun beurt open voor binnenlandse en buitenlandse toeristen.
Op de plek die we bezochten, beheren ze permanent een 4000-tal eieren.
Eenmaal uitgekomen worden de kleine schildpadjes een tweetal weken in een bassin gehouden en nadien vrijgelaten in zee.
Enkele zieke of gehandicapte schildpadden mogen blijven in de hatchery. Zie foto's.

Onze tweede stop was een miniscuul maar daarom niet minder aangrijpend tsunamimuseum. In het dorp Telwatta werd op 26 december 2004 een volle trein met lokale kerstmisvierders op weg naar familie door de tsunami volledig ontspoord en meegesleurd: resultaat 1300 doden op 1 plek naast nog eens 250 lokale inwoners, waaronder de broer en kind van de dame die het museum uitleg gaf. Het miniscule museumpje geeft wat uitleg bij de oorsprong van een tsunami, toont foto's van de ravage, waaronder ook een hele muur met foto's van verdronken mensen. Je kan niet anders dan hier stil van worden. We ontdekten ook foto's van hoop van reddingswerkers van de eerste dagen en maanden die de opruiming van de ravage uitvoerden maar ook mooie en aangrijpende tekeningen die overlevende kinderen nadien gemaakt hebben in een poging om het gebeuren een plaats te geven.
Even verderop een korte stop aan een Boeddhabeeld geschonken door de Japanners. Dit beeld is even hoog is als de tsunamigolf die de streek teisterde: 16 meter !
Tegen zo een hoge muur van water kan geen mens tegenop. Je wordt pas helemaal stil van als je te horen kreeg dat de lokale mensen de signalen van de nakende tsunami reeds 1 uur op voorhand hadden gezien maar toen niet begrepen wat er aan de hand was. De dieren, zoals honden en vogels, waren toen wel tijdig gevlucht.
De mens heeft hieruit geleerd: de hele streek staat vol golfbrekers, dammen en luidsprekers die een tsunami-alarm kunnen verspreiden.

Onze derde stop van de dag werd een boottocht op de rivier Bentota die, net voor ze in zee uitgeeft, een groot meer heeft gecreëerd. Een bootsafari met onder meer zicht op apen, een krokodil, lianen, vele luchtwortels van mangrovebomen, enkele soorten vogels en (toeristische) uitleg over de productie van kaneel.

Nog wat moe van de vliegtuigreizen kwamen we aan in een leeg hotel Time and Tide in Hikkaduwa , waar wij de enige gasten bleken te zijn.
Met een dineetje aan de oevers van de oceaan sloten we de eerste geslaagde maar niet zo actieve dag af.

Geschreven door Wuyts.Sri.Lanka