Goedemorgen allemaal,

Ik heb weinig geslapen en de wekker moet nog afgaan. Ik sta rustig alvast op. Vandaag vertrekken we naar de Plitvice meren. Nog even koffie voor vertrek en dan gaan we. 03:45 verlaten we in stilte de camping te voet naar de poort. De security kijken ons na. Wat gaan die doen kijkend naar Cody en  mij omdat wij nog naar de wc willen, al snel gevolgd door de andere 3. Eenmaal bij de bus ga ik gelijk door naar de achterbank om verder te rusten. Ik moet krachten sparen voor straks.
We stoppen na 2 uurtjes rijden om even koffie te halen. Daarna vervolgen we onze reis. Het is een bizarre tocht langs smalle bergwegen, waar je met onze bus toch geen grote wagen als tegenligger moet tegenkomen. Pfffff doodeng en dat allemaal in het donker geen verlichting langs de wegen zoals in Nederland. We komen om 08:00 uur aan op de plaats van bestemming. Allemachtig wat een rijen bij de kassa!!! En wij moeten op tijd binnen zijn  onze kaartjes zijn voor 09:00 geboekt. Als je te laat bent heb je pech. Bart besluit de rij uit te gaan om te vragen  of je met online tickets ook in die rij moet staan, anders gaan we dat nooit redden.
Gelukkig wij mogen de rij passeren en naar de ingang lopen. Dat was op zich al een aardig wandelingetje. En daar stond ook al een rij maar gelukkig niet zolang. Het is nu wachten op het treinbusje ons brengt bij ons startpunt. Gelukkig hoeven wij deze al niet te lopen want dat is naar boven toe. Het zijn een pittige wandelingen daar kan ik je vertellen,  maar oooohhhh zo de moeite waard. Na ongeveer 3 km gelopen te hebben valt Lisa ongelooflijk op haar knieen doordat ze uitgleed door een opstaande glooiing in het pad. Ze ging hierdoor door haar al zwakke enkels die gelijk al begon op te zwellen. Jeetje wat een pech. We liepen een klein stukje verder naar een plek waar ze haar schoen uit kon doen om haar enkel te koelen in het koude water, wat echt heel koud is. Nu moet ze haar schoen weer aan en doorgaan. Ze had geen andere keuze. Met alles wat ik nu weet doe ik dit geen 2e keer meer, maar het was het wel dubbel en dwars de moeite waard geweest. We hadden aan het eind van  de dag meer dan 17000 stappen gezet, het precieze aantal dat weet ik niet meer, in de 9,5 km die we gelopen en beklommen hebben.
Ik heb het eind gehaald puur op wilskracht en omdat je niet anders kon. de laatste meters voelde ik dat ik nu alles moest geven wat ik nog  in mij  had. Wat waren deze laatste meters een lijdensweg voor mij en mijn benen tenen en kuiten. Ik plof neer en kan geen pap meer zeggen. Een ijsje was een welkome verheerlijking en nu is het wachten op de treinbus die ons weer naar ons startpunt zal brengen. Helaas was het vanaf daar weer behoorlijk wat meters nog lopen en opwaarts boehoehoeeee... Ik kan niet meer jammerde ik maar ik had geen keus ik moest door. De jongens waren al vooruit gelopen om de bus te halen zodat wij ook niet dat hele stuk nog moesten meelopen...... zo blij met hun hahaha  ik had het ook niet meer op kunnen brengen mijn benen wilden me niet meer dragen en  mijn tenen wilden van mijn schoenen verlost worden. Eenmaal in de bus gooide ik mijn schoenen uit en trok ik mijn broek uit en plofte ik de achterbank op waar ik niet meer vanaf wilde komen de eerst komende uren. We waren allemaal blij weer op de camping te zijn. Eenmaal  op de camping hebben we eerst Lisa verzorgt, haar enkel was behoorlijk opgezwollen, ik had gelukkig een enkelbanden en ijskoelingdrukverband bij me. Dat gaf haar enorme verlichting, want ze huilde van de pijn. Ik had gelukkig wel pijnstillers bij me en dat scheelde ook tijdens de wandeltocht. Wij namen nog even snel een duik voordat het zwembad gaat sluiten. We hadden nog een halfuurtje om af te koelen in het water. Ik ging gelijk douchen daarna. We besluiten om pizza's te halen want koken daar hadden we  geen zin meer in natuurlijk. We gaan op tijd naar bed, want morgen moeten we de boel al  afbreken en in gaan pakken voor de dag erna want dan moeten we weer naar huis.
Welterusten allemaal.

Geschreven door Triple.C.in.the.USA