Dusssss. Dit is voor mijn gevoel alweer lichtjaren geleden, maar ik ben ooit, in een ver verleden van Nicaragua naar Colombia gereisd. En dat was me er weer een hoor. Ik was er namelijk volledig van overtuigd dat ik op een bepaalde datum naar Colombia zou vliegen. Ik zat dus voor één nacht in een hostel vlak bij het vliegveld, waar ik één nacht zou slapen, en één dag zou chillen, waarna ik in de nacht naar Colombia zou vliegen. Niet dus. Ik kijk die dag nog eens een keer naar mn tickets, en kijk naar mn agenda, en nog een keer naar mn tickets, en ik denk ineens: hey. fuck. dit is gewoon vannacht. HAD IK DUS BIJNA EEN NACHT TE LAAT OP HET VLIEGVELD GESTAAN! En dan heb je dus gewoon pech he, dan kan je een nieuw ticket kopen. En na op dit punt 10 maanden gereisd te hebben, raakt je geld wel een soort bodempje. Gelukkig kwam ik er dus gewoon op tijd achter, want dat had ik niet cool gevonden. Stress, kan ik je vertellen. ANYWAY, na volgens mij een prima vlucht (dat weet ik niet zo goed meer, is lang geleden en heb zo veel gevlogen) kwam ik aan in het prachtige Colombia, in Bogotá om precies te zijn. Ik had er vet veel zin in, want ik had alleen maar goede dingen gehoord over Colombia, en het stond dus echt heel hoog op mn lijst. En dat was ook meer dan terecht. Prachtig land. Enige nadeel: STEENKOUD DAAR IN DE AVOND!! Ik had natuurlijk een jaar lang alleen maar super lekker weer gehad, dus dit was weer even wennen in Bogota waar het in de avonduren gewoon koud word en je dus echt wel een dik vest aan moest. Met jas. En dikke sokken. En liever een dikke broek. Met een legging er onder. En een sjaal. DIE IK DUS ALLEMAAL NIET HAD. Gelukkig was er wel een meisje die dus een vest had, maar hem niet mee wilde nemen omdat ze ruimte in haar tas wilde hebben, en ik had nog ruimte in mijn tas (vraag me niet hoe) waardoor ik dat vest maar al te graag van haar over nam (fun fact: het is nu oktober 2018 en ik draag hem nog steeds graag). Goed,, dat was dus mijn redding die eerste avond in Bogotá. Ik heb die eerste avond verder niet veel gedaan, ik was moe van de reis en moest even bijkomen van 10 leuke dagen in Nicaragua, en het korte stressmoment van bijna de vlucht missen naar Colombia.

Die eerste (en volgens mij enige) dag in Bogotá heb ik meegelopen met de gratis Graffiti Tour door Bogotá. Wat vooral heel bijzonder is in Bogotá zijn namelijk de super toffe muurschilderngen. Ik zat met mijn hostel in de leuke wijk La Candelaria (super fijn hostel trouwens met super dikke dekens tegen de kou en een super mooi uitzicht over Bogotá met een hele mooie zonsondergang) vlak bij dit leuke straatje. In de foto's kun je zien hoe tof de muurschilderingen zijn, en dit zijn er nog maar een paar van. De walking tour vn Bogotá was een van de leukere die ik heb meegemaakt. We zijn onder andere langs het paleis van justitie gelopen waar de mannen van Pablo Escobar ooit zijn binnengevallen (als je Narco's hebt gekeken, heb je het gezien) en we hebben de allerlekkerste empanada's op die ik heel mn reis geproefd heb. Ik denk dat ik in mijn laatste 6 weken Colombia nog eens 6 kilo ben aangekomen, het meest van heel mn reis in ieder geval. Werkelijk alles is gefrituurd in Colombia, en groenten zijn over het algemeen ver te zoeken. Man man man. Maar, het was wel lekker. Anyway: hele leuke tour gehad dus. Die middag ben ik met twee mensen vanuit het hostel naar het uitzichtpunt van de stad gelopen. Ik ben wel lui geweest: ik ben niet naar boven gelopen. Daar doe je minstens een uur over en ik moet eerlijk zeggen dat ik niet de beste conditie meer had, dus we hebben de kabelbaan naar boven gepakt. En niet alleen omdat ik lui was hoor, ook omdat we helemaal geen tijd hadden om een uur naar boven te lopen, want het was al laat, het werd donker, én het ging regenen. Drie goede excuses dus om de kabelbaan te nemen (ik overtuig mezelf hier, en ja ik ben nog steeds lui). Dat uitzicht was me wel een dingetje hoor. Jammer dat het bewolkt was, want ik kan me zo voorstellen dat het met zon allemaal nog mooier had geweest, maar het was nu al prachtig. Je kon wel precies zien waar het op dat moment nog een beetje zonnig was en waar het al helemaal bewolkt was: die plekken waren ook gelijk een stuk donkerder. Maar, helemaal mooi dus. Die avond heb ik weer lekker rustig aan gedaan, en die nacht ben ik de bus ingstapt naar mijn tweede bestemming in Colombia: Salento. Dit was weer een busreisje van 8 uur, maar man was dat het waard zeg. Ik moest weer even wennen met mn maps.me (de app die mijn leven heeft gered op reis, serieus, hoe kunnen mensen reizen zonder een navigatie app), die deed het namelijk niet super goed in Colombia. Hierdoor heb ik wel goed mn Spaans kunnen oefenen, want ik moest de weg wel vragen aan buschauffeurs e.d.

Aangekomen in salento (very vroeg in de ochtend, dat was stiekem best zwaar want deze reis had ik mega slecht geslapen) ben ik dus eerst met m'n brakke hoofd 6x de verkeerde kant uit gelopen voordat ik eindelijk m'n hostel had gevonden. Maar holy guacemoly, als ik het uitzicht van m'n vorige hostel al mooi vond, wist ik preciessss niks van deze. Prach-tig. Ik zag mezelf de volgende ochtend daar al helemaal m'n inbegrepen ontbijtje verorberen. Die dag weet ik niet meer zo goed wat ik heb gedaan. Ik kan me herinneren dat ik een koffieplantage heb bezocht, maar ik heb geen idee meer met wie. Dat krijg je er van als je pas bijna een jaar na dato je blog af gaat schrijven. Ik weet nog wel dat het leuk was, en dat ik koffie heb gekocht om aan mijn broer + vriendin te geven. En dat ik heel lang moest lopen voordat ik daar aan kwam. OHJA! En dat mijn gebrekkige spaans nog het beste spaans was, dus dat we moesten wachten tot de engelse tour-guide terug kwam zodat hij ons alles kon laten zien. Was mooi in ieder geval. Daar ontmoette ik een Colombiaanse gast die de helft van de tijd in Amerika woont, en hij vertelde me over een bepaald spel genaamd Tejo. Het is een spel waar iedereen een eigen laan heeft (best een lange) en waar een soort bak aan het einde staat met klei, waarin rondom een steen een aantal knalpapiertjes liggen. Het is dan de bedoeling dat je van een verre afstand stenen gooit op de steen die er al ligt, zodat die papiertjes met buskruit erin ontploffen. een soort jeu de boule, maar dan met knallen dus. Hilarisch. Ik ging dus die avond met hem en een ander meisje van het hostel naar de Tejo bar om dit live mee te maken. Nu was het voor ons gewoon leuk voor een avond, maar er zijn daar echt mensen die aan kampioenschappen mee doen en alles. In de baan naast ons waren er een stel mensen die het allemaal heel serieus namen, en die gooiden me ook van een áfstand, niet normaal. Waar ik van een paar meter afstand al mega trots op mezelf was dat ik misschien één van de 20 worpen raak gooide (ja ik weet het ik ben scheel), gooiden zij gewoon zo'n beejevan 20 meter afstand, en precies goed. 20 keer achter elkaar. Schiet mij maar lek.

Salento kan je alleen niet bezoeken zonder ook naar Valle de Cocora te gaan. Dit is een natuurgebied waar de hoogste palmbomen ter wereld staan. Super indrukwekkend. Ik had dit keer niet veel mensen ontmoet in het hostel, die was redelijk leeg namelijk, dus de volgende ochtend ben ik zelf heel vroeg opgestaan en heb ik een jeep gepakt naar de vallei. Heel goed had ik mn huiswerk alleen niet gedaan, dus ik hoopte dat ik daar gewoon zo achter iemand aan kon lopen (ik was een beetje lui geworden met uitzoekwerk na zo'n lange tijd reizen). Daar heb ik dus gelijk van geleerd, want mevrouw loopt fout. En ook goed fout. Ik kwam namelijk al lopend richting de vallei een Australische gast tegen die me best chill leek, maar hij had dus ook geen idee. Samen geen idee hebben van waar je naar toe moet, gaat dubbel fout. Wij dus vol goede moed beginnen aan een bospad om zo hopelijk de palmbomen te vinden. We liepen maar. En liepen maar. Omhoog. Zonder al te veel water. Nog steiler omhoog. En nog verder. Ondertussen ingehaald door mensen op paarden. Nog hoger. Totdat ik dus mn geliefde map.me erbij haalde en meneer er van heb moeten overtuigen dat dit echt niet de weg kan zijn. We waren al twee uur aan het lopen, en volgens het paadje op maps.me moesten we nog zeker 5 keer de lengte van dit paadje voordat we terug zouden komen. Gelukkig ging naar beneden een stuk sneller, en kwamen we onderweg een groep mensen tegen die dus een meerdaagse hike gingen doen, via dat pad waar wij met zulke goede moed aan begonnen waren. Blijkt dus dat je daar mega lang over doet en een gids nodig hebt, haha! Anyway, dus wel mooi 3 uur van de tijd verspild, terwijl de daadwerkelijke hike door Valle de Cocora ook nog eens 6 uur zou duren. Iets met "wat kan je wel", nou weinig dus, want die hebben we niet af kunnen maken. Onderweg kwamen we wel een aantal andere gasten tegen, dus daar hebben we nog een gedeelte van de hike mee gedaan, en het was alsnog super mooi. Alleen jammer dat het in de tijd dat wij de verkeerde kant op aan het lopen waren, het bewolkt was geworden. Maar dat zorgde eigenlijk wel voor mooie mysterieuze plaatjes, dus toch nog een soort van eind goed al goed.

Na Salento ben ik doorgegaan naar de salsa hoofdstad van Zuid-Amerika, a.k.a. Cali baby! Echt een mega goede tijd gehad, maar daar over meer in de volgende blog. Deze vind ik dus wel weer mooi geweest. Joe, liefde!

Geschreven door Traveling.dutchie