Dag 2 is aangebroken.
We hebben een iets betere nacht achter de rug, maar voelen onze spieren van het fietsen van gisteren toch wel.
Om half 8 gaan we aan het ontbijt. Er blijkt in het hotel een enorm uitgebreid en luxe ontbijt voor ons klaar te staan.
Allerlei heerlijke broodjes, yoghurt met vers fruit, verschillende soorten vleeswaren en voor de liefhebber gebakken ei met spek.
We nemen het ervan, zodat we goed aangesterkt op weg gaan.

Nadat we onze buikjes vol hebben gegeten, pakken we de spullen weer in en stappen we rond half 9 weer op de fiets.
Ai, dat is even pijnlijk. Bij het opstappen voelen we meteen de bekende zadelpijn plekken al.
Dat wordt afzien vandaag...
Na een stukje fietsen went het wel een beetje, maar je moet wel steeds van houding blijven wisselen.
De route brengt ons van Vorden door een prachtig stuk natuurgebied richting het volgende dorp Brummen.
We struikelen hier zowat over de wielrenners, die allemaal vandaag besloten lijken te hebben de Tour de France na te gaan doen.
Het is dan ook nu nog, heerlijk fietsweer, dus geef ze eens ongelijk.

We fietsen over de Liudger brug over de IJssel, waar we mooi de uiterwaarden (leert Henk ons) kunnen zien.
We kijken onze ogen uit naar de prachtige huizen in de omgeving.
Grote villa´s met rieten daken en grote glazen puien.
Mirjam en Iris fantaseren er flink op los en zien zichzelf al helemaal in zo´n huis wonen.
Wel in de Randstad dan uiteraard, niet hier...

Door Brummen heen komen we terecht in het dorpje Eerbeek.
We hebben inmiddels trek in koffie, maar omdat het zondag is, vrezen we dat er maar weinig open is.
Als we in het centrum van Eerbeek aankomen, zien we dat de plaatselijke bevolking zich massaal verzamelt bij de bakker op de hoek, waar ook een klein terrasje buiten staat.
Er is in ieder geval iets open.
Ze blijken wel koffie te hebben, maar geen cappuccino.
Dat is even een tegenvaller, maar we besluiten toch even een pauze te nemen.
Op het plein voor de bakker zijn ook een paar fonteintjes die heerlijk koel water omhoog spuiten, dus ook daar maken we even gebruik van.
Terwijl we zo even uitrusten, komt er een vrouw naar ons toe.
Ze heeft de foto op Mirjam haar fietstas zien zitten, waar wij met z´n drieën op staan, met daarboven de tekst: Tour d´Alice 22/23/24 juni en ze komt aan ons vragen wat voor tour we precies aan het fietsen zijn.
Mirjam vertelt haar over Alice en over de Zonnebloem, waar we geld voor ophalen.
De vrouw reageert heel lief en enthousiast en we geven haar dan ook een folder mee met extra informatie over onze actie.
Ze gaat de folder meteen aan haar man laten zien en we zijn even heel trots op deze leuke ontmoeting.

Als we de route vervolgen, geeft Henk aan dat hij zijn dagelijkse cappuccino toch wel erg mist en dus kijken we uit naar een eerstvolgende mogelijkheid om er toch nog 1 te scoren.
Dat lukt gelukkig bij een cafetaria langs de weg.
Henk ook weer blij en zo kunnen we weer verder.
Vanuit Eerbeek fietsen we zo het gebied van de Hoge Veluwe in.
Hier is het natuurlijk prachtig fietsen, dwars door het bos.
De bomen zorgen ook nog eens voor een stukje verkoeling, wat we zo langzamerhand steeds meer nodig gaan hebben. Hoewel de weg door het bos heerlijk is, gaat het ook wel heuveltje op, heuveltje af, waardoor het ook wel vermoeiend is.
Halverwege de route komen we bij een restaurant in Hoenderloo, waar we even een plaspauze houden.
We overwegen om hier ook te gaan lunchen, maar het is pas 12 uur en we hebben er nog maar zo´n 35 kilometer op zitten.
We moeten nog wel een heel eind en gezien de warmte is het beter om nu nog wat meer kilometers te maken en tussen 1 en 3 uur het wat rustiger aan te doen.
We besluiten daarom om nog niet te gaan lunchen, maar om het even te doen met een kleine versnapering uit een cellofaantje (en voor wie geen Henks spreekt, dit betekent een tussendoortje uit folie).

Omdat we nu besloten hebben nog een stuk verder te fietsen, scheuren we ook het volgende dorp Otterlo met een noodgang voorbij.
Dat blijkt achteraf niet zo'n goed idee, want na Otterlo lijkt er geen enkel dorp meer te komen en we beginnen nu toch wel een beetje honger te krijgen.
We kijken op Google maps of er ergens in de buurt een plek is om een broodje te eten.
Deze geeft aan dat er op een paar kilometer afstand een eetcafé zit, een klein stukje het bos in.
We wagen het er op en rijden er naartoe.
Als we er volgens Google Maps bijna zijn, rijden we een groot terrein op met de naam De Hartenberg.
Het terrein bestaat uit een groot gebouw met allemaal kleine gebouwen eromheen.
We kijken een beetje verbaasd om ons heen of we hier wel moeten zijn en worden meteen aangesproken door een mevrouw die ons ziet zoeken.
Volgens haar kunnen we hier in het grote gebouw wel een broodje krijgen, of in het theehuis verderop.
Dat theehuis blijkt het eetcafé te zijn, wat Google Maps aangaf, maar daar hebben ze alleen maar thee met wat lekkers erbij.
Geen broodjes dus.
Omdat het hele terrein ons een beetje vreemd overkomt, het lijkt op een soort hippie commune, willen we eigenlijk alweer vertrekken.
Zeker nadat Mirjam ineens uit het niets een rugby bal op zich af ziet komen, die door een soort boze puber gegooid wordt.
Niet per se naar haar, maar hij lijkt gewoon boos aan het gooien te zijn.
Dan komen we diezelfde mevrouw van de ingang weer tegen, die ons richting het ´restaurant´ wijst.
We besluiten toch maar even binnen te kijken.
Het restaurant blijkt een soort kantine te zijn, maar beschikt wel over een menukaart met enkele broodjes en salades.
Omdat we inmiddels allemaal echt honger hebben, gaan we maar gewoon zitten.
Bij navraag blijken we in een woon-zorg complex terecht gekomen te zijn voor verstandelijk gehandicapten die hier wonen en werken.
Nu snappen we ook het ´incident´ met de rugbybal wat beter...
Onze lunch wordt ook klaargemaakt door 1 van de bewoners.
Op een kleine vergissing in de bestelling na, gaat dit allemaal heel gesmeerd.
Als we lekker zitten te eten, komt een andere bewoner vlakbij ons aan tafel zitten.
Hij begint meteen te praten tegen ons.
Ietwat ongemakkelijk
voeren we een gesprek met hem want hij is moeilijk te verstaan, maar vindt het zichtbaar gezellig dat er ineens 3 hele andere mensen bij hem aan tafel zitten.

Na deze bijzondere ervaring stappen we weer op de fiets.
De warmte valt nu als een deken over je heen als je de buitenlucht weer in stapt.
Hoewel we op de fiets een lekker windje voelen, gaat de warmte ons toch ook wel parten spelen.
Het zorgt voor extra vermoeidheid.
Maar we hoeven nog maar ongeveer 20 kilometer, dus dat moet lukken.
Door het bos fietsen we weer verder, tot we in Lunteren zijn.
Omdat we allemaal nog wel in een lekker tempo fietsen, rijden we door richting Scherpenzeel en Woudenberg, waar we uiteindelijk zullen slapen.
Ergens tussen Lunteren en Scherpenzeel loopt op een gegeven moment onze route vast.
De weg die we zouden moeten fietsen, is afgesloten met een hek.
We kiezen een alternatief pad, wat er vlak naast loopt.
Google Maps pakt deze route over en het lijkt op het eerste gezicht niet al te ver om te zijn.
Wat we echter niet weten, is dat dit pad al snel verandert in een onverhard zandpad.
We twijfelen even of we terug zullen gaan, maar het is ook wel weer een leuke afwisseling van de geasfalteerde fietspaden en N-wegen waar we al zo lang op fietsen.
Het is zelfs zo´n leuk pad, dat we voor heel even vergeten hoeveel zadelpijn we inmiddels hebben...
De route via dit pad blijkt wel iets langer dan verwacht en als we weer ´in de bewoonde wereld´ terecht komen, zijn we helaas niet in het verwachte Scherpenzeel, maar in de plaats Renswoude, wat eigenlijk een stukje terug is...
Dit is wel een enorme domper, zo aan het einde van de dag.
We zijn allemaal moe en hebben last van pijntjes overal en dan zijn deze paar extra kilometers toch effe te veel.

Om dit even te verwerken, drinken we nog een verfrissend drankje op een terras.
Dan zijn we toch klaar voor het laatste stuk van de dag.
Om half 5 komen we dan eindelijk aan in Woudenberg.
Het hotel is wederom prachtig en super goed uitgezocht door Henk.
De fietsen kunnen in een afgesloten schuur en de kamers zijn ruim en beschikken over een ventilator, wat hard nodig zal zijn de komende nacht.
Nadat we ons lekker gesetteld hebben en opgefrist zijn, eten we nog wat beneden in het restaurant.
We zijn beduidend meer vermoeid dan gisteravond en besluiten vroeg naar bed te gaan.

Wel hebben we nog een fijn gesprek aan tafel over hoe wij stuk voor stuk Alice nog in ons leven ervaren en waar wij denken dat ze nu is.
Wat fijn dat we dit met z'n drieën kunnen doen en kunnen delen.
Alice zou dit zo leuk hebben gevonden.
Het is door verschillende mensen al tegen ons gezegd, maar we voelen meer dan ooit:
"Wat zou ze trots op ons zijn!"

Tot morgen!

Geschreven door Tour.de.alice