Dag 3 – There is a house in New Orleans…

Na het ontbijt hebben we onze spullen ingepakt en uitgecheckt bij La Quinta. Op weg naar New Orleans. Het overgrote deel van de rit ging over de I 10 East. Ron reed en hij was echt in zijn element. Ik zat deze keer voorin. We zagen zoveel mooie trucks: gave Peterbilts, Kenworths… Nieuwe, maar ook de echte old school trucks met rechte neus. Ondertussen had ik ook de tijd om rond te kijken. Wat ligt er ontzettend veel troep langs de snelwegen hier! Veel autobanden, maar ook vuilnis en roadkill (we zagen o.a. een armadillo).
We zijn een paar keer gestopt voor plas- en rookpauze. In Louisiana werd de weg wat slechter, maar de omgeving juist mooier en groener. De wegen zijn gebouwd op pilaren middenin de moerasgebieden. We reden door Henderson Swamp, over de Atchafalaya River, Whiskey Bay, Lake Bigeaux… Prachtig!

Rond 4 uur reden we New Orleans binnen. Hotel Villa Convento ligt in het hart van de French Quarter, om de hoek van Bourbon Street en op loopafstand van alle bezienswaardigheden. Het is een sfeervol Creools herenhuis uit de jaren 1830. Volgens de legende zou ons hotel het beroemde "House of the Rising Sun" zijn, waarover gezongen wordt in het bekende lied van The Animals. Gaaf toch? Het combineert historische charme met modern comfort. De kamers liggen rond een gezellige binnenplaats. Een fijne oase in het midden van een bruisend centrum, heerlijk. Warren, de manager (eigenaar? geen idee), heeft een privéparkeerplaats geregeld op 5 minuutjes van het hotel. Rijden in The French Quarter heeft niet zoveel zin, dus de Tahoe mag daar voorlopig een paar dagen blijven slapen. De binnen-en buitenkant van de mini-parkeergarage hebben kleurrijke muurschilderingen. Terug bij het hotel gaf Warren Ron een compliment voor zijn parkeerkunsten; er hangt blijkbaar een camera.

Inmiddels was het hoog tijd voor een hapje eten. In Decatur Street, jawel: wederom om de hoek, liepen we naar Turtle Bay Food & Spirits. We werden hartelijk welkom geheten door Nikki en meteen voorzien van Diet Coke en Blue Moon (bier). Een andere medewerkster, Sasha, daagde Ron lachend uit zijn glas in 1x achterover te slaan. Dat moet je noet tegen Ron zeggen, dus die klokte ‘m onder aanmoediging van de omstanders lekker naar binnen. Hij kreeg applaus en meteen een nieuwe! Het eten was ook erg goed, smaakvol. Ron nam de Turtle Bay Signature Steak (large of course, duh..), ik een Grilled Chicken Salad en Kitty Chicken Strips & Fries. Toen Ron even buiten stond te roken, vroeg Sasha of hij morgenavond iets te doen had. Neenee, geen oneerzaam voorstel: ze zochten nog een bouncer voor morgen na de Easter Parade.

Na het eten liepen we verder de French Quarter in. Ik kwam niet toevallig een winkel naar mijn hart tegen: Hex Witchery, an authentic witchcraft & hoodoo shop, ook aan Decatur Street. Een mooie winkel, waar ik lekker even rondgestruind heb. Er staat een prachtig Witches Altar en ze verkopen allerlei ‘leuks’. Ik heb een boek van Ron gekregen: Pagan and Witch Elders of the World. Hij was ook nog gesigneerd! Toen ik ‘m opensloeg, kwam ik als eerste bij Phyllis Curott terecht en als tweede bij Morgana Sijthova. Toeval bestaat niet. Voor wie deze ‘scene’ niet kent: die ken ik allebei persoonlijk.
We liepen terug naar het hotel via Bourbon Street. De huizen zijn stuk voor stuk het bekijken waard. De straatlantaarns zijn wat fel, terwijl de huizen zelf vaak sfeervol verlicht zijn. Er rijden bijzondere voertuigen, modern en/of ludiek. De mensen zijn vriendelijk. Wat een heerlijke stad. De sfeer, de muziek, de hele vibe… Ja, ik voel me hier wel thuis.

Morgen naar de Oak Alley Plantation en de ‘swamp’ in met een boot.

Geschreven door Marian-kittys.reisverhalen