We begonnen de dag zonnig en waren van plan om het Nationale Park Marino Balleno te bezoeken. Maar besloten toch eerst op zoek te gaan naar een pinautomaat omdat we nog maar weinig cash hadden. Het pinnen lukt vaak niet door heel Costa Rica. Het is daarom dus erg lastig om aan geld te komen. Na een pinautomaat te hebben geprobeerd waarbij het niet lukte hadden we gelukkig na wat zoeken naar de volgende pinautomaat wel geld uit die automaat kunnen krijgen.



*niet lezen als je een zwakke maag hebt 🤪
Daarna besloten we om morgen naar het Marino Balleno Park te gaan voor een volle dag omdat het nu al wat later op de dag was. We gingen toen wandelen naar een strand dat buiten het park ligt.
De verharde weg liep aan het eind over in een modderig, jungleachtig pad. We twijfelden om terug te gaan, maar zagen dat het ook niet zo heel ver meer was. We liepen door maar werden toen opgeschrikt door twee agressieve waakhonden die op ons af kwamen rennen (die honden zaten eerst verscholen bij het huis). We keerden om en renden hard weg. Tijdens het wegrennen viel ik nadat ik over een stukje rivier sprong. Daarna stond ik op (door de adrenaline rush) en zag dat ik een diepe wond in mijn been had (waar veel bloed uit kwam). Wond zelf was relatief klein, maar wel heel diep. Waarschijnlijk ben ik op een steen gevallen die in m'n been stak. De honden waren gelukkig wel achter het water gebleven.
Ik ging liggen en we bonden gauw mijn stranddoek om mijn been heen.
Er was niemand in de buurt. Wel hoorden we muziek bij een huis maar voor dat huis stond een hek met ook een waakhond! Daar heen gaan was geen optie.
We beseften dat we het beste terug naar de verharde weg konden gaan en ook wel moesten om daar hulp te vragen. Eerst dacht ik niet dat ik kon lopen. Maar na mentale voorbereiding en goed het been afbinden kon ik wel stompelend terug bij de verharde weg komen. Daar stond een huis waar na roepen al gauw een vrouw naar buiten kwam. Er woonde een Amerikaans stel. De vrouw was erg behulpzaam, hielp ons en belde gelijk een medische kliniek. Na overleg konden we daar terecht. De man van de vrouw (die net had gedronken!) reed ons er heen. Het was vriendelijke man daar niet van maar tijdens het ritje naar de kliniek stak hij een sigaretje op en dronk hij ook nog even lekker z'n biertje op! 🤪
Eenmaal bij de kliniek werd ik heel vriendelijk en goed geholpen. De wond werd schoongemaakt en gehecht. Daarna werd er een taxi geregeld die ons eerst langs de farmacie voor de medicatie bracht en daarna terug naar het hostel.
Eenmal terug had ik nog wel pijn. Maar die pijn was grotendeels van de zwelling van mijn knieschijf en blauwe plekken in m'n been dan echt van de wond zelf.
Het is nu rust houden en hopen dat de wond snel heelt. Over ongeveer een week moeten de hechtingen er ook nog ergens uitgehaald worden.
Helaas zijn we nu beperkt voor de rest van onze reis. De plannen moeten we daar nu op aanpassen. Deze blog zal ook wat minder interessant worden.

Geschreven door Manuellas.reisverhalen