Iedere dag is het weer een uitdaging om een goede titel te verzinnen. Deze is van Carlo. Gevolg is wel dat de titelsong van het gelijknamige TV programma steeds ‘omhoog’ komt. Maar goed, dat over-ruled een ander vreselijk liedje dan weer, wat Erna steeds begint te neuriën-iets met kleine jodeljongen….

De bestuurder en bijrijder zijn weer gewisseld, 210 km voor de boeg. We laten de Rockies met zijn besneeuwde toppen achter ons. De bergen worden meer modelletje mountain, afgetopt en glad rond geschuurd. Maar t blijft mooi en groen. De weg voert grotendeels langs een spoorlijn. Bij Lake Louise spraken we een paar Amerikaanse dames die met de Rockie Mountaineer trein over dit spoor gereisd hadden. Ze vertelden enthousiast golden tickets te hebben gehad, die recht gaven op een Seat in het Upper Deck met glazen plafonds. We passeerden deze trein, nét op tijd voor een plaatje en daarmee dit gesprekje vermeldenswaardig makend voor de PinDat. Vele andere verhalen en belevenissen redden het niet en laten we onvermeld. De naam ‘Otto’ noemen we nog nét, de bijbehorende verhalen niet-maar kort samengevat (anders vergeten wij het later), hij kreeg niks meer droog 😂😂 , had ws 3 weken regen gehad.

We houden een koffie stop na 80 km aan Lake Mara. Lijkt qua omgeving een beetje op de Ossiacher See. De jongens halen herinneringen op aan vroeger.

Carlo neemt hierna het stuur weer over en is nogal in een ouweneel bui. Bijvoorbeeld over wat voor borden we onderweg tegenkomen en hun betekenis. Neem nou het bord waarop je gewaarschuwd wordt voor vallende stenen. Wat moet je daar nou mee, voorzichtig rijden? Erna meent dat dan de raak-kans juist toeneemt, dus Carlo geeft nu gas zodra zo’n bord in zijn vizier komt.

De dalen worden breder en breder, met veel meren. Nog steeds enorme houtbewerking bedrijven, waar de gekapte bomen uit de Rockies verwerkt worden. Rijden ook langs een bio-massa centrale.

We komen rond 15.00 uur aan in het wijn en fruitteelt gebied van Kelowna en rijden op de Pleasant Vally Rd. Hoe plesant. Carlo zegt zojuist dat hij van Jan geleerd heeft dat het goed is voor de druiven als de wind er flink doorheen jaagt en belooft vanavond zijn best te gaan doen. Vlak voor onze bestemming kopen we verse besjes, frambozen en kersen. Hoe fijn dat er een grote vriezer bij die fruitteler staat mét vanille ijs. We voelen een lekker toetje aankomen.

Er wordt ons door de vriendelijke eigenaresse van der RV Campground een prachtige plek vlak voor een dahlia veldje aangewezen. Ze beheert een idyllisch stukje Canada, met een grote moestuin, kippetjes en overal mooie bloemperken Zo fijn dat we hier, voordat we de drukte van de grote stad en de bewoonde wereld weer ingaan, twee nachten blijven. Na de late lunch laten de dames zich op het gras vallen om lekker te relaxen en een beetje kleur op de nog blanke huidjes te toveren. De heren pakken ook lekker een lees,- en puzzelboekje. Om 17.00 staat Jan op voor een zomerversie van zijn beroemde wintersport foto’s, waar hij met een big smile en een dienblad vol heisse Choco’s het terras op komt lopen.

Morgen, op Erna’s verjaardag, staat er een fietstocht over een oude spoorbaan gepland (le ‘Chemin de Fer’; voor haar bons souvenirs de France), een bijzondere dag hier voor… We worden om 8.30 uur opgepikt en naar het startpunt van de fietstocht gebracht.

Tot slot nog een speciale foto voor Baudien. Ze hebben in de vallei waar we doorheen rijden ook heel veel stenen, net als in Denemarken 😉.

Geschreven door Klarenboschenco