Er zijn van die dagen, dat er zoveel indrukken en beelden op je netvlies gebrand staan, dat je niet weet, waar te beginnen met vertellen/schrijven. 👀 👀

De morgen verliep hectisch, onze Australiër kwam 15 minuten te laat en de chauffeur die ons kwam ophalen was 15 minuten te vroeg. Bij het ontbijt hadden we een dutske, die vergeten was onze bestelling door te geven. 🍽 En tijdens het uitchecken was er ook nog een zat konijn spoorloos (lang verhaal, we besparen jullie de details) Het was een rennen en vliegen ochtend. 😖😖

Maar goed, de Australiër komt de lobby binnen met allerlei papieren en tags om onze bagage mee te nemen. 🏷🏷 Nadat alles in orde is gemaakt, biedt Wim nog even aan, om de boel mee naar de auto te dragen. Staat die man daar toch wel met z'n scootertje. 🛵 Zo doet hij dat altijd. OMG hij heeft vanachter een metalen plankje van 30 X 20 cm en daar moeten onze grote koffer en een sporttas op. No way........ twee lullige blauwe stukjes draad worden bovengehaald, even vast houden touwtje eromheen en het is goed zo. Hij moet ook nog een surfplank op gaan halen. Die zwiert hij dan waarschijnlijk in z'n nek ofzo. Don 't worry, Don 't worry zegt hij nog en weg is hij. In gedachten, zie ik onze bagage er midden in het verkeer al vanaf vallen, met die kleine Australiër erbij (een beetje proppen en hij past zelf in onze koffer) en de weg die vervolgens bezaaid ligt met ondergoed, schoenen en Thimo's stinksokken. 👟👡🧦👕👗 Loslaten en niet meer over nadenken zegt Wim. Oké dan.....Dit wordt een grensverleggende dag, we voelen het nu al.

We smullen nog één keertje van het ontbijt en dan is de volgende chauffeur daar al, om ons op te pikken. Boottickets liggen zoals afgesproken klaar en dan........ onze bagage vliegt bovenop de eerste boot, maar die zit vol, dus wij moeten de boot daarnaast op. Het water komt tot boven onze knieën terwijl we de zee in lopen, zo kruipen we samen met 30 anderen onze schuit op. 🛥🛥🛥 De boot met onze bagage blijkt vast te zitten in het zand, duwen, met stokken proberen, ze zijn er braaf mee. En dan zijn we weg. Voor mensen die angst hebben in voer-, vaar- of vliegtuigen, dit is een combinatie van die drie !! Achter ons zit een koppel doodsbang, ze laten elkaar niet los en zij prevelt constant hetzelfde zinnetje. We vliegen met 75km per uur over de zee. De ramen gaan dicht en de ruitenwisser aan. 🌊🌀🌊🌀 Het water kletst meters boven onze boot en telkens als we "landen" maakt de boot een klap omdat hij op het wateroppervlak knalt. We hellen onheilspellend veel en vaak naar rechts. Maar onze kapitein, heeft het gevoel dat hij op de kermis zit en zolang hij het allemaal prima vindt, zal er niets aan de hand zijn........toch? Niet nadenken is de boodschap, vooral niet nadenken, gewoon gaan met deze racebanaan. Zonder kleerscheuren en ook zonder gebruik te hebben moeten maken van de zakjes, komen we aan. 👍 Boot af en je schoenen/slippers uit een mand met 100 paar gaan vissen. Bagage wordt door de bemanning, de zee door en dan omhoog de trappen op gedragen. Aangezien er op dit eiland geen auto's, bussen etc zijn. Alleen een soort van golfkarretjes voor 10 personen en verder scooters en benenwagens, worden we in zo'n karretje gezet, bagage wordt op het dak gesmeten en weg zijn we weer. Stijle paden op en af, ondertussen kijkend of er toch niets van het dak dondert. We komen aan bij de brug die Lembongan met Ceningan verbindt, uitstappen, tassen op de rug en oversteken. 🌁 Aan de andere kant wacht er weer zo'n gammel karretje. Nog een stukje rijden en dan zijn we er. Het uitzicht is schitterend.

We trekken de wandelschoenen aan en vertrekken richting de zipline. Thimo wil via de zipline boven de zee van de ene naar de andere kant. Éénmaal boven heeft hij een klein twijfeltje, maar hij gaat toch. Stoere kerel !! 💪💪 We lopen terug om nog even op Secret beach te zitten. De zon is al weg en de stroming is te sterk om de zee in te gaan, maar we zetten ons op het strand en in de eerste meters van de zee. Het is een prachtige baai. 🏝🏝🏝

Dan moeten we op zoek naar een restaurant. Maar dit eiland is Chill-island, er is hier echt helemaal niets. Je vindt af en toe een eettentje of restaurantje. Maar daarvoor moet je wel in het pikkedonker over aardeweggetjes lopen. 🌌👣🌌Geen verlichting, geen mensen, helemaal niets. Als je echt op zoek bent naar Pluto's ass, Ceningan is de place to be. Het is goed dat we maar één keer afslaan en verder rechtdoor gaan, anders zie je ons nooit meer terug. Wat een contrast met de file en drukte van Kuta gisteren. We eten in een klein tentje nog een dessertje. 🍯🍯 Een heerlijke groene pannenkoek (kleur van de kokosbladeren) gevuld met verse mango, banaan en kokos met vanille ijs.

Onze accommodatie hier is een specialeke. Het is een soort grote houten hut. Boven op de klif aan zee. Beneden is een soort lounge ruimte en boven zijn 2 slaapkamers en badkamers. Zim noemt het ons clubhuis. Het probleem is dat de ramen niet 100% sluiten, alles is van hout gemaakt en heeft dus ook natuurlijke airco openingen, als je begrijpt wat ik bedoel. 🏚 Maar goed het staat dus pal aan de zee. En we zitten hier in een baai waar de zee tegen de rotsen slaat en het water erg onstuimig is. Je hoort dus heel de tijd de zee naast je hoofd klotsen en kolken. Het geluid is te vergelijken met een hele zware storm, waarbij de pannen van het dak waaien, of de vissen uit de zee. 🌪🌬🌪 Benieuwd of we daar goed in kunnen slapen. Het zal oftewel erg rustgevend, dan wel mega-irritant zijn.
We kruipen er vandaag een keer op tijd in. (24.00 uur) Morgen hebben we een relax dagje op Secret Beach. 🏖⛱

Geschreven door Hewi