Dag 11, 30 april. Rostock - Barth. 94 km.

De route:
Eerst terug naar Warnemünde, dan met de pont over de Warne naar de Hohe Dünen - Dierhagen strand - Nienhagen - Prerow - Zingst - Bresewitz - Pruchten - Barth.
De route was weer goed gemarkeerd, we zijn veel over asfaltwegen gereden, verharde paden in bos en in de duinen. Prima te doen, alleen met regen lijkt het me wat minder prettig.

Het weer:
Vanmorgen met zonsopgang opgestaan, maar al snel was de zon achter de wolken en kwam de zeemist opzetten, die heeft tot 2 uur aangehouden, toen werd het opeens zonnig en een uur later toen we door open gebied reden kwam de mist weer terug, een half uur later toen we verder van de zee waren meer op het land werd het weer zonnig en is zo gebleven. Temperatuur met de harde westen wind was erg fris, gelukkig hadden we hem grotendeels mee.

Technische gegevens:
94 km. Vertrokken om 08:30 aangekomen om 16:00 uur. Gemiddelde van 19 gereden. Batterij 1 alleen eco stand 2 tot 72 km gebruikt daarna de tweede batterij voor een kwart. Dus we konden nog makkelijk 40 km met de batterij doen, maar het was wel genoeg voor vandaag.

Het verslag:

In de mist

Dat hadden we niet verwacht. We dachten dat het mooi weer zou zijn. Zonnebril op en gaan. Een stuk terug, want Rostock was buiten de geplande route. En dus weer langs die weg met gevaarlijke op-en afritten. Iedere keer als we een beetje de warmte van de zon voelden dachten we dat hij zou blijven. Maar nee, dat was ons niet gegund.
Natuurlijk kregen we prachtige mistige beelden, maar we hadden liever de zon erbij. Eenmaal over het water was het een stuk rustiger met het verkeer en kwamen weer op mooie lange fietspaden door het bos. Nog steeds die mooie fijne dunne blaadjes aan de bomen, waardoor het licht er zo mooi doorheen komt. Het groen van de bosbessen zien we veel. Dat de winter hier wat langer duurt dan bij ons is goed te zien aan de varens. Die liggen bruin te verdorren tot de groene tongetjes erdoorheen steken. In de plaatsjes waar we doorheen fietsen staan de tulpen nog in volle bloei.

Opeens roep ik zachtjes dat Hans moet stoppen. Voor ons staat een vos aan de rand van het pad. Eerst gaat hij liggen. Dan gaat hij staan en spitst zijn oren de andere kant op. Daar komen twee fietsers aan en weg is hij. Weer zo’n cadeautje.

Hier noemt men het gebied Hohe Dünen en inderdaad. Als we nu langs zo’n weggetje naar de zee rijden zien we de zee niet. Het weggetje gaat eerst omhoog en dan naar beneden naar de zee.
Veel fietsers komen we tegen of gaan we voorbij of zij later weer ons omdat er foto’s worden gemaakt. Veel groeten is er niet bij. Af en toe is het hallo of moin, wat hier blijkbaar goeiendag is.

De kustplaatsjes staan vol met prachtige vakantiehuizen en het is er stil. Dicht bij het strand is er wat leven, maar de restaurants zijn nog gesloten. Iedereen moet het maar doen met een bekertje koffie dat bij de frite-tent te verkrijgen is. Morgen of overmorgen gaat het pas los.

Veel rijden we over dijkjes met aan de ene kant riet en aan de andere kant weiland en verderop de zee of huizen. Er is een soort binnenmeer. Het gebied lijkt op de Naardermeer, maar dan vele keren groter. Hier zou je de kraanvogel kunnen spotten. Wij niet.

Richting onze eindbestemming rijden we langs een hele oude spoorbaan. De spoorbrug ligt er nog. De rails zijn overwoekerd door bomen en struiken. Een paar houten spoorwegwagons dienen als vakantiehuizen. Ik grap dat we daarin konden slapen toen we die aankondiging nog niet hadden gezien. Zeg toch bij nader inzien dat het me geen prettige gedachte lijkt. We zijn het allebei eens met elkaar.

Ons slaapadres gevonden en wat eten. Het restaurant zit vol en we mogen aanschuiven bij Michael, een Berlijner die zijn boot schoon maakt na de winterstop. We praten gezellig met elkaar en leren dat we hier over zee maar 40 km van Denemarken af zitten. Dus geen Zweden. Hij vertelde dat hier vele pogingen gedaan zijn om al surfend naar Denemarken te komen. Is niet altijd gelukt.

Geschreven door Hans-en-alies.avonturen