Ons verslag van afgelopen week is behoorlijk laat. We waren heerlijk aan het genieten van Dolf en Soey, dus ik liep sowieso nogal achter. Maar toen werd ik nog hondsberoerd ziek ook, dus dat schoot ook niet op. Maar hier is ie dan weer.

We zijn vroeg wakker op zaterdag de derde februari. Dolf en Soey komen vandaag voor een week meereizen en we kunnen niet wachten hun te zien en te spreken, maar vooral ze dichtbij ons te hebben. We gaan langs de Atlantische Oceaan zuidwaarts naar Rabat. We komen rotsen en duinen tegen, zien superhoge golven en het stikt van de ooievaars. Vlak voor Rabat slaan we boodschappen in bij een Carrefour. Als we terug komen bij de camper krijgen we van een Nederlandse collega camperaar een tip waar we alcoholische dranken kunnen kopen. “Als we wijn en bier zoeken tenminste?”. “Ja, natuurlijk zoeken we dat. Maar we dachten dat je dat nergens in dit islamitische land kon krijgen.”. Wat blijkt: je gaat letterlijk de achterdeur in van de Carrefour en je vindt alle gewenste drank die je maar wilt. Dus we slaan hier lekker in en met weer een goeie tip rijker, rijden we verder naar het stadje Skhirat, iets voorbij Rabat. Hier hebben we een Airbnb geboekt bij Leila, in een bewaakte wijk. Het is erg prettig te weten dat onze camper veilig staat als we vannacht voor het eerst sinds 7 maanden weer in een gewoon bed slapen. We installeren ons, doen een wasje, douchen lekker, eten een soepje en vertrekken dan richting vliegveld Mohammed V in Casablanca. Stipt op tijd zijn we bij Terminal 2. En daar zijn Dolf en Soey dan, de schatten! We omhelzen elkaar, heerlijk om ze vast te kunnen houden! De terugweg praten we honderduit met elkaar, terwijl ik de gaten in de weg probeer te ontwijken in het donker. Nadat we in Skhirat de tassen van Dolf en Soey hebben gedropt in het appartement gaan we nog even wat eten. Het is het inmiddels half tien, maar vlakbij ons is een eettentje waar de gevilde schapen en lammetjes voor de deur hangen en heerlijke geuren ons tegemoet komen. Als we “even” binnenkijken, worden we aangesproken door een superaardige vaste klant. Hij legt ons alles uit over de Marokkaanse tajines, de thee en het andere eten hier. Vooral de tajines ruiken zalig! En zo zitten we even later met te veel eten op tafel te genieten van een heerlijke maaltijd en de gezelligheid met z’n vieren. Thuis drinken we nog een glaasje en rollen dan in bed. Zalig gevoel die kinders dicht bij ons!

Vier februari starten we de camper om 10 uur. De weersverwachtingen zijn echt waardeloos voor Rabat, dus gaan we naar de 400 kilometer zuidelijker gelegen stad Essaouira. Balen nu net Dolf en Soey er zijn, maar heel noord Marokko wordt de aankomende week niet best qua weer. In Essaouira wordt het in ieder geval minder slecht en het moet een prachtige stad zijn. Dus op pad in de regen! Eerst veel op de bijna uitgestorven tolweg door het zo goed als vlakke en agrarische gebied. Dan houdt de snelweg op en rijden we de laatste 100 kilometer weer eens tussen echte heuvels door. In de groezelige, vieze dorpjes die we doorkruisen is het - ondanks het slechte weer - toch weer bedrijvig op straat, zoals we gewend zijn van eerder deze week. Soey en Dolf - die dit nog niet gezien hebben - kijken hun ogen uit. Aan het eind van de middag zetten we hen af bij een hotel aan de rand van Essaouira en stoppen wij op een camperplaats 500 meter verderop aan het strand. Een uur later pakken we een taxi, die ons in nog geen vijf minuten naar de oude Medina in Essaoeirra brengt. Hier verbazen we ons weer over de totaal andere wereld met z’n nauwe straatjes, winkeltjes, armoe, marktjes, chaos, lawaai en een veelheid aan (heerlijke en smerige) geuren. We eten een zalige kip-groente tajine op de eerste verdieping van een eettentje waar vooral veel “locals” zitten te eten en na een tweede ronde muntthee, gaan we naar het hotel van Dolf en Soey om nog een spelletje te doen. Hier kakken we helemaal in: dat spelletje wordt een andere keer. Lidy en ik gaan naar de camper, drinken een rosétje en niet lang daarna duiken we het bed in.

Maandag de vijfde februari halen Dolf en Soey ons rond elven op. Het weer is niet echt geweldig: de ene keer zon, dan weer regen. We gaan weer naar Essaouira, maar nu lopen we lekker via het strand, waar we direct achtervolgd worden door een paar kamelendrijvers die ons een ritje proberen op te dringen. In de stad zelf doorkruisen we de Medina weer. We lijken wat gewend te raken aan de chaotische, middeleeuwse sfeer op straat. Ik koop wat CD’s van Marokkaanse muzikanten in één van de platenzaakjes voor m’n broer Harm. Na een linzensoep als lunch en het reserveren van een vier persoons tajine in een restaurantje voor vanavond, gaan we naar de van meeuwen en zwerfkatten vergeven haven. Het ene vissersschip doet nog meer z’n best om er als een wrak uit te zien dan het andere. Ook hier is - in de stank van vette diesel en vis - een enorme bedrijvigheid: kleine armoedige, viezige kraampjes met alle denkbare vis, geklop en geslijp van scheepsreparaties en vissers die hun netten boeten. Heel boeiend om te zien, maar één keer is genoeg voor mij. Tussen de plassen door slingerend gaan we terug naar het restaurantje waar we ons de bestelde tajine heerlijk laten smaken. We beëindigen de dag met een potje Qwixx bij het elektrische kacheltje in de hotelkamer van Soey en Dolf. Wij genieten ervan dat ze er zijn.

Na ’s ochtends Dolf en Soey te hebben opgepikt, vertrekken we zes februari uit Essaouira en gaan richting Marrakech. Aanvankelijk is het om ons heen zo plat als een dubbeltje, maar hoe dichter we bij Marrakech komen, hoe heuvelachtiger het wordt. Bij één van de politiecontroles krijg ik helaas een boete voor te hard rijden. Tien minuten later (alle papieren worden gecheckt) en 150 dirham armer rijden we door naar Marrakech. Hier gaan we op een camping staan met ook bedoeïenententen en huisjes. Aangezien het nat en koud is, nemen Dolf en Soey een huisje en na geïnstalleerd te zijn, gaan we met de taxi naar het centrum van Marrakech. Eigenlijk willen we eerst naar Jemaa el-Fna, het centrale plein binnen de Medina van de oude stad, maar we verdwalen direct in de enorme souks rond het plein. Tapijten, lederwaren, souvenirs, kruiden, sierraden, metaalbewerking, groenten, fruit, je kunt het niet zo gek bedenken of het wordt er verkocht. Mooi om te zien, maar rust om te kijken heb je niet echt: je wordt voortdurend aangesproken om te kijken (en het liefst te kopen), als je interesse toont kom je niet meer van ze af en zelfs foto’s maken kost je geld (vandaar dat ik ook betrekkelijk weinig foto’s heb Marrakech). De eerste keer dat iemand Ali Baba tegen me zij vond ik het erg origineel, maar na 25 keer is me wel duidelijk dat dit ook een opstapje is naar een verkooppraatje. Toch is het fascinerend om door de souks heen te lopen en te ervaren. Kan het nog boeiender en kleurrijker? Jazeker, want als we uiteindelijk op het plein Jemaa el-Fna komen, is het of we een paar eeuwen terug in de tijd gaan: getrainde apen, slangenbezweerders, waarzegsters, schoenenpoetsers, veel kaftans en burka’s, gymnasten, jongleurs en betaalde boxgevechten met (ik durf het bijna niet op te schrijven) o.a. lichamelijk of verstandelijk beperkte mensen. Naast fascinatie wekt dit ook afschuw bij ons op wat betreft de mensen en dieren die hier misbruikt worden. Dit plein staat op de UNESCO lijst van Werelderfgoed, een belangrijke club die onder de Verenigde Naties valt. Als deze club zichzelf serieus neemt, moeten ze zich - naast de Zwarte Pieten in Nederland - zeker ook gaan opwinden over dit soort praktijken. Mensonterend!
We gaan terug naar de camping, waar Dolf en Soey koken voor ons vieren: Lekker couscous met groenten en merguez worstjes. Het is een onvergetelijke maaltijd, al was het alleen maar al vanwege de vetspetters die tot aan het plafond van onze camper zitten. Daarna volgt weer een gezellig spelletjesavondje, dit keer met het spel “Phase 10”. Dolf en Soey pakken het erg snel op en vooral Dolf vindt het een erg leuk spel. Hij staat dan ook vet voor. Morgen maken we het spelletje af, hij heeft er nu al zin in.

Woensdag de zevende februari gaan we met de camper naar het dorpje Setti Fatma, zo’n 50 kilometer verderop in het Ourika dal. Vanuit dit - in de uitlopers van de Atlas gelegen - dorp is een mooie wandeling te maken naar een aantal watervallen. Na al het stadsgeweld klinkt een beetje natuur, rust en actief bezig zijn met z’n vieren heerlijk in onze oren. Als we Marrakech uit zijn zien we het indrukwekkende, besneeuwde en breed uitgemeten Atlasgebergte (hoogste berg 4167 meter) voortdurend recht voor ons. Kaarsrecht gaan we er op af, door een dor gebied van rode aarde. Dan de hoogte in, waarvan de laatste 15 kilometer langs een roodgekleurde Ourika rivier en over een weg die er regelmatig uitziet als gatenkaas, zo nu en dan overspoeld wordt met water en steeds witter van de sneeuw langs de kant wordt. We rijden door gehuchtjes met restaurantjes langs, op en tussen het stromende water. Hier begint bij mij al het vermoeden te rijzen dat dit niet zo’n rustige wandeling gaat worden als we denken. In het best wel drukke dorpje Setti Fatma aangekomen wordt ik een parkeerplaats op gelokt die ruim genoeg is, maar er blubberig uitziet en is voorzien van een laag sneeuw. Als ik er op draai, zit ik direct vast. Maar de behulpzame Marrokaanse parkeerwacht die me persé op zijn parkeerplaats wilde hebben, werkt zich in het zweet met z’n schep, waardoor ik 15 minuten later toch de handrm aantrek en de motor uitzet: we staan. Direct staat er naast onze auto een gids die zich aanbied: ”No, thanks. We don’t want a guide.” Maar hij blijft ons achtervolgen: ”The path is hard to find, so I can ….” “No, thank you.” “No.” “NO!” Eindelijk druipt hij af, waarna een ander zijn plaats inneemt. Ook die druipt uiteindelijk af. Het wordt dus een wandeling, zoals ik nog niet eerder heb meegemaakt. En we zijn trouwens niet de enigen die omhoog gaan. Over het riviertje heen met allemaal restaurantjes, terrasjes en cafétjes, waarna we steil omhoog gaan. Tussen restaurantjes en winkeltjes door met de ons reeds bekende souvenirs en verkopers die je bijna letterlijk naar binnen proberen te trekken. We lopen verder door de natte sneeuw en klimmen over glibberige rotsen verder omhoog. Bij de eerste (niet echt spectaculaire) waterval aangekomen zit er - hoe kan het ook anders - een restaurant pal naast. Hier drinken we een theetje en gaan dan terug. Verder gaan is geen optie: te glibberig en nog meer restaurantjes. Prima zo. Terug bij de parkeerplaats rij ik de camper er in één keer uit, dankzij het forse sneeuwscheppen van de parkeerwachter. Na een goeie fooi voor hem verlaten we Setti Fatma, waar we geleerd hebben dat wandelen in Marokko anders is dan een Europeaan verwacht. Heel apart! Op de terugweg eten we nog een tajine in een dorp waar we doorheen komen en gaan dan terug naar de camping. ’s Avonds maken we ons spelletje af. Dolf baalt als een stekker, want hij verliest dik. Lidy is de grote winnares.

Op een regenachtige donderdag acht februari zijn we begin van de middag in het Bahia paleis in Marrakech. We bewonderen de kamers en binnenplaatsen met prachtige mozaïekvloeren, cederhouten plafonds en fraai bewerkte deuren en poorten. Hierna pakken we de taxi naar Jardin Marjorelle in de duidelijk duurdere buurten van deze stad. Na een late lunch in een restaurantje in de buurt bekijken we deze schitterende tuin. De Franse schilder Jacques Majorelle heeft het - samen met de Moorse villa waar de tuin omheen ligt - heeft ontworpen. Met 400 palmen- en 1800 cactussoorten en veel prachtige tropische planten tegen een decor van fonteinen en indigoblauwe muren vinden we het een bijzonder mooie tuin, ondanks de regen van vandaag. Hierna pakken we de taxi terug naar Jemaa el-Fna, waar we in één van de zijstraten couscous eten. Hier horen we plots een enorm lawaai en zien we tot onze verbazing Lidy (na een toiletbezoek) onder aan de trap liggen. Enorm geschrokken, pijnlijk en een paar blauwe plekken rijker vervolgt ze haar maaltijd. Gelukkig niks ernstigs verder. Na nog even over het plein met gigantisch veel eettentjes en de eerdergenoemde artiesten te hebben gelopen gaan we naar de camping terug. Hoewel ik me de hele week al een beetje gammel heb gevoeld en hoesterig ben geweest, begin ik nu echt af te knappen. Lusteloosheid, hoofdpijn en m’n darmen geven er de brui aan: op de camping loop ik leeg. Ik ga vroeg m’n bed in.

Vrijdags de negende voel ik me nog weer wat slechter, maar we vertrekken toch naar Casablanca. Het weer wordt daar vandaag en morgen veel beter en we moeten daar toch naar toe, dus gaan! Het is maar een paar uurtjes rijden en na een uur neemt Dolf het autorijden over van mij. Als we Casablanca via een zesbaansweg inrijden schrikken we ons helemaal lam: “KEDENG, KEDENG”, we rijden door een gat in het asfalt van zo’n anderhalf meter in het vierkant en zo’n 30 centimeter diep. Ik val als in een reflex uit naar Dolf, die terecht zegt dat hij hier ook niks aan kan doen. Wie verwacht dat nou op een snelweg! In de volgende seconden blijkt dat het gaspedaal niet meer werkt en zo staan we nog een paar seconden later langs de kant van de weg met knipperende lichten. Shit! Gevarendriehoek uit, motorkap open, ik onder de motorkap, checken of er wat lekt ofzo. Ik kan niks geks zien, voor zover ik dat kan beoordelen. Ondertussen heeft een superaardige, in Casablanca wonende, Zwitser zich bij ons gemeld, die wel een garage wil bellen: “Ja, graag. Heel erg fijn!” Ondertussen kom ik erachter dat een bepaald lampje blijft branden op m’n dashboard die zegt: “Brandstoftoevoer afgesloten”. Hé, misschien is dat het! Ik ga m’n camperdealer Gert weer eens bellen. En ja hoor, door de enorme botsingachtige schok van de auto is er een veiligheidsschakelaartje uitgegaan die de benzinetoevoer naar de motor ..... bladiebladiebla. Onder de motorkap kun je dit weer inschakelen en met Gert’s aanwijzingen lukt dat feilloos. Even later start de camper als vanouds in één keer en rijden we weer verder. Pfffff, daar komen we goed weg. Gert de Gijt is goud waard! Het zou echt waardeloos zijn als we hier veel tijd aan kwijt waren geweest, terwijl Dolf en Soey hier zijn. Na wat boodschappen te hebben ingeslagen zetten we de camper midden in het centrum van Casablanca voor het appartementsgebouw waar we een Airbnb hebben op de achtste verdieping. De camper wordt dag en nacht bewaakt en de bewaker zegt dat dit 30 dirham per dag kost, dus drie euro. Echt idioot goedkoop! Eenmaal boven stort ik zo’n beetje in. Ik heb echt griep: koppijn, koortsig, lusteloos, darmkramp en buikloop. Stevig balen, dat dit nu juist gebeurd als die twee lieverds er zijn, maar het is niet anders: “Jongens, gaan jullie gewoon je gang, ik blijf hier”. Lidy, de schat, blijft me gezelschap houden en Dolf en Soey gaan heerlijk naar een Hammam. Begin van de avond lig ik al te slapen op de bank, terwijl Lidy een filmpje kijkt. Niet veel later kruip ik rillerig m’n bed in: mijn verblijfplaats voor zeker het aankomende etmaal.

Zondag gaan Soey en Dolf alweer weg, maar wat hebben we al genoten van hun aanwezigheid!
Tot volgende week weer.

Geschreven door DeTrip