Een dag nadat mijn meisie en de meeste camperaars weer vertrokken waren ben ik ook weer onderweg gegaan. Camper na camper verlaat het terrein en in gedachte zie ik ze uitzwerven over de vele wegen overal heen waar een ieder denkt dat hij moet zijn. Zoals dat alle wegen naar Rome leiden. Of Berlijn. Of Parijs. Of in the middle of nowhere. Grappig idee. Dat je naaste buren nu misschien halverwege Frankrijk zijn op weg naar het zuiden. Was een leuk weekend.

Ook kan je in alle rust weer eens wat observeren en mijmeren over de dingen die je ziet en hoort. De hondenbezitsters zijn mij hierbij opgevallen. Waar, in mijn idee, het hebben van een huisdier, in welke vorm dan ook alleen maar nadelen geeft, stemt het mij vrolijk hoe mensen met een hond om kunnen gaan. Even in mijn gedachte kruipen. Vrouw staat voorovergebogen face to face to hond. Zoals een moeder met haar kind in de kinderwagen. En dan, met een beetje verhoogd stemmetje. “Is Bella lief dan, jahaa, Bella is lief he. Waar is je bal dan. Ga maar je bal zoeken”. Ik vraag me dan in alle eerlijkheid af of er van de hondenbezitsters wordt verwacht dat er ook echt enig antwoord van de hond zal komen. En in het meest hilarische geval dat dat antwoord komt zou dat toch moeten zijn. “Ga jij lekker zelf die bal zoeken, jij hebt hem weggegooid”. Ik word door mijn eigen gedachte weer op mijn plaats gezet omdat ik de dag ervoor zelf een bal voor een hond heb gezocht die in het midden van de camper onder de achteras was beland.

Nu in Slochteren. En dan zie ik de meeste van jullie denken. “Wat mot je daar nou op die gasbel”. Ik kan me die vraag voorstellen. Slochteren zelf is niet veel maar ik had hier wat op mijn bucketlist staan. Het ‘Knuppelpad’. En ja hoor zeg het maar. De knuppel op het Knuppelpad. Ik ben hier gisteren gearriveerd maar omdat ik laat vertrokken was heb ik weinig meer gedaan. Even naar de geldmaat voor wat contanten en wat groente gehaald bij de Supper. Blote billetjes in het gras. Nergens meer te krijgen behalve in Slochteren. Leuk camperplaatsje. Met de nadruk op ‘je’. Van het ene uiterste in het andere. Vijf campers en de plaats is vol. Als Campert er is kunnen er nog twee bij.

Er is hier een pracht van een natuurgebied. ‘Roegwold’. Veel water en eel ongerepte natuur. Ik heb dus vanmorgen de fiets uit de stalling gehaald een heerlijk rondje gefietst. In die route lag ook het ‘Knuppelpad’. Dus ook nog een paar kilometer het Knuppelpad gelopen. En dat mag er zijn. Dwars door het water. Je wordt omringt door water en het is raar wat een invloed dat dat heeft. Zeker als er een straf windje waait. Je wordt toch wat onzeker, blijft netjes in het midden lopen, voelt keer op keer of de telefoon wel goed opgeborgen is en als je dan een foto maakt ben je altijd bang om dat ding te laten vallen. Hoezo dan? Doe je normaal toch ook niet. Gelukkig is er ongeveer in het midden een eiland met een bankje. Daar kunnen je slap geworden knieën weer een beetje opstijven. Het Knuppelpad is gedaan, kan doorgestreept worden.

Het is de hele dag prachtig weer geweest. Veel wind maar dat boeit niet. Electric fietsen he. Maar nu is het weer toch redelijk omgeslagen. Heb Campert met spanbanden aan de grond getrokken. Volgens de voorspellingen gaat het hier bar en boos worden. Donder en gewetter, veel regen, soms met hagel, afgrijselijke windstoten en alles wat de weergoden nog maar kunnen verzinnen. Misschien is dit het laatste blog wel. Nha. Zo’n vaart zal het allemaal niet lopen. Morgen weer naar onder.

🚐💨

Geschreven door Camperavontuur