Normaal gesproken ben ik altijd heel erg blij met de opmerkingen en commentaren die ik op mijn blog krijg. Het is zelfs één van de eerste dingen die ik ’s morgen doe. Maar vanmorgen waren ze ietsje minder. In mijn verhaal van gisteren had ik ook een heel klein stukje gewijd aan het muziekkarretje en de speeltuin en daar kwamen de opmerkingen. “Je had toch een stukje kunnen meerijden, Waarom ben je ook niet even van de glijbaan gegaan of even schommelen zou je van opvrolijken. Kijk. Ik ben absoluut geen kinderhater. Zeker niet. Maar de hele dag dat geschreeuw om je heen….. Ik ben nu zo langzaam ingebouwd door kindlievend Nederland. En er schijnt iets te veranderen in kinderen zodra ze op een camping zijn. Alles gaat in schreeuwvolume wat voor de omringende honden reden is om aan te slaan wat dan voor de ouders ook weer een reden is om aan te slaan om het volume van kind en hond weer omlaag te krijgen. Wat overigens gedoemd is te mislukken. De luisterfactor van kind en hond is op de camping van een bedenkelijk laag niveau. Maar wees gerust. Ik heb het nog steeds prima naar mijn zin.

Ik ben vanmorgen de K3-kar ontvlucht voor een lekkere wandeling. En bij het verlaten van de camping ben ik nog redelijk geschrokken. Er werden grote tenten op een pleintje opgezet en ik vreesde al voor een soort groot mutiek evenement. Maar gelukkig. Het is voor een ander gek iets. Een MTB-ronde. Zonder het te weten heb ik gewandeld in een gebied dat op de Werelderfgoedlijst van UNESCO staat. Je hebt hier één van de Koloniën van Weldadigheid. Dat stamt uit de vroege 19de eeuw toen Nederland nog Verenigd Koninkrijk der Nederlande heette. In het leven geroepen door de Maatschappij van Weldadigheid ter bestrijding van de armoede. Zou de wereld toen toch socialer geweest zijn als nu.
Verder kenmerkt het gebied zich door statige villa’s, die ooit bewoond waren door belangrijke generaals en bewaard gebleven onderkomens van de vroegere kolonie die verspreid liggen in de bosrijke omgeving. Lange bomenlanen zijn hier eerder vanzelfsprekend dan bijzonder. Bij een enkele krijg je zelfs dat “Lord of the Rings” dèjá vu gevoel.

Tijdens de wandeling heb ik vandaag geprobeerd om mijn leven te beteren en eens een museum te bezoeken. Om de één of andere reden is daar in mijn leven niet zoveel van terecht gekomen. Je hebt hier het museum ‘De Proefkolonie’ en om meer aan de weet te komen over die Koloniën van Weldadigheid leek me dit een goede optie. Alleen is het bezoeken van musea niet meer zo eenvoudig. Ook hier moet je een dag en een tijdslot bespreken om naar binnen te mogen. Gewoon een kaartje kopen, kijken en weer weg schijnt niet meer van deze tijd te zijn. Jammer. Maar ik ga niet een kaartje kopen om anderhalf uur later naar binnen te mogen. Dan maar weer Googelen hoe het zit met de geschiedenis.
Nog wel een mooi plaatje van een aantal motoren met zijspan. Dat zie je niet veel meer en als je nummerbord begint met twee letters gevolgd door vier cijfers is het echt oud. Bertus op zijn Norton en Tinus op de BSA. Ik kan mij de nummerborden van de eerste twee auto’s van mijn vader nog herinneren. BK-08-44 (Ford Anglia) en JR-71-89 (Ford Taunus 12M). Maar ik dwaal af.

Bij terugkomst op de camping nog een diepgaand gesprek gehad met ‘Het Witte Wief’ en mezelf gelukkig geprijsd dat ik dit gedeelte van de dag ben gaan wandelen. De rest van de dag kwam het met enige regelmaat met bakken uit de hemel. Voordeel hiervan is dan weer dat zelfs kinderen niet meer naar de speeltuin willen.

Morgen gaan we dit Walhalla weer verlaten. Ik heb nog een stuk Elfstedentocht te rijden.

Tot morgen.

🚐💨

Geschreven door Camperavontuur