Dag 11 en 12, Aosta en grote St. Bernard tunnel

De wekker ⏰ gaat om kwart voor 7 en de zon schijnt over het dal als we opstaan. Het is een vroegertje vandaag, want we gaan naar het Aostadal in Italië en Joke en ik willen graag even over de markt lopen, die om 13.00 uur eindigt.

Helaas is de pas over de St. Bernard nog dicht vanwege de sneeuw ❄️ (de kaartverkoper bij tunnel gaf aan dat er een Italiaans politiek spelletje wordt gespeeld) en moeten we door de 6 km lange tunnel. Het is een grote teleurstelling dat we niet over de pas kunnen rijden, want we hadden Rob en Joke graag de sneeuwmuren langs de weg en het Hospitium met de St. Bernardhonden laten zien.

De weg over de Grote Sint-Bernhardpas, de E27, verbindt Martigny in Zwitserland met Aosta in Italië. Over de weg kan alleen van begin juni tot eind oktober worden gereden. In de winter is de weg afgesloten. Onder de Grote Sint-Bernhardpas, op ongeveer 1900 meter hoogte, ligt de Grote Sint-Bernhardtunnel waar verreweg het meeste verkeer tussen Martigny en Aosta gebruik van maakt.
De Grote Sint-Bernhardpas is met zijn 2469 meter relatief hoog. Toch speelde en speelt de pas een belangrijke rol in het verkeer door de Alpen, omdat er weinig andere begaanbare passen zijn in dit deel van de Alpen.

De Grote Sint-Bernhardpas is bekend door de sint-bernardshonden. De pas is genoemd naar Bernhard van Menton, die hier in de 11e eeuw een klooster heeft gesticht. De monniken hielpen in moeilijkheden geraakte reizigers die in de bergen de weg kwijt waren geraakt. Om die op te sporen gebruikten ze de sint-bernardshonden, die in eerste instantie werden gebruikt als lastdragers.

Sint-Bernards worden vaak afgebeeld met een vat aan hun halsband dat, afhankelijk van aan wie men het vraagt, gevuld zou zijn met brandewijn, whisky of cognac. Men gelooft dat de honden deze droegen zodat verloren reizigers hiervan meteen een slok zouden kunnen nemen wanneer ze werden gevonden door de honden, zogezegd om op te warmen. In feite zorgt alcohol ervoor dat de bloedvaten verwijden, wat maakt dat het bloed zich sneller verspreidt door de huid en bijgevolg koelt het lichaam sneller af. Het zou dus zeer nadelig zijn om een slachtoffer dat gevangen zit in een sneeuwstorm alcohol aan te bieden.

Ik slik de teleurstelling weg als we door de tunnel rijden en genieten van de geweldig mooie uitzichten op het dal en de hoge bergen op de achtergrond. De weg is bochtig en steil en in de verte zien we Aosta liggen.

Aosta is de hoofdstad van de autonome Italiaanse regio Aostavallei, waar gedeeltelijk Arpitaans gesproken wordt. Frans is er een erkende taal. De stad ligt op 583 meter hoogte en heeft ongeveer 34.000 inwoners. Het is een oude Romeinse stad met restanten van een forum, een amfitheater en stadsmuren met poorten.

Jacques bracht Aosta 50 jaar geleden wekelijks een bezoek als hij op excursie met de gasten ging, maar ook nu herkent hij nog weinig van de route naar de markt. We vragen het aan een ouder echtpaar, zij spreken alleen Italiaans, en we begrijpen dat we naar de andere kant van de stad moeten. Joke en ik willen graag naar de markt om even te snuffelen en een nieuw hoedje te kopen, terwijl de mannen niet zo nodig hoeven. Zoals Jacques altijd zegt: je moet er iets voor over hebben om je huwelijk te redden. Na veel omzwervingen zien we mensen met plastic tasjes lopen, dus we zitten in de goede richting en volgen de stroom. Ja! daar zien we de markt! En tot onze verbazing vinden we vlakbij een plekje op de parkeerplaats. Jacques herkent nu de oude stadswal en we slenteren over de markt op zoek naar leuke koopjes. Eén van de eerste kramen verkoopt hoeden 🎩 en petten 🧢 en al snel slagen we. De verkoper vraagt waar we vandaan komen en vertelt dat hij regelmatig in Nederland komt voor zijn hobby duivenmelken 🕊️. Grappig om te horen! Verder scoren we niets en gaan op zoek naar een eetgelegenheid om te lunchen. Jacques kijkt nog steeds of hij iets bekends ziet en wij volgen hem totdat hij opeens de pas erin zet en de omgeving herkent. We komen op een groot plein voor het stadhuis uit en dat zocht Jacques. In de schaduw, terwijl een verfrissend windje over ons heen waait, eten we pizza 🍕 en caprese 🍅 en kijken uit over het plein met op de achtergrond de besneeuwde toppen van de Alpen. Via het oude centrum lopen we weer terug en komen bij de stadsmuur uit. We mogen niet klagen maar moeten even aan de warmte 🪭 wennen (28 graden). De auto voelt als een oven en gauw draaien we de raampjes wijd open. Over dezelfde weg rijden we terug en genieten van het uitzicht over de bergen en het dal. Om 4 uur zijn we weer in het appartement, 250 kilometer gereden, 2 hoedjes en een pet rijker en flink moe van het dalen en klimmen, maar het was weer een onvergetelijke dag!
Morgen een rustdag!

Geschreven door Broedersopreis