‘Dat hoeft voor mij niet, als zo’n foute toerist door Havana in een oude Amerikaanse slee’ dacht ik toen Astrid, onze reisleider vroeg wie interesse had in deze activiteit. Maar omdat iedereen van de groep verder meedeed, wilde ik geen spelbreker zijn.
En daar stonden ze dan om zes uur in de avond. 5 prachtige auto’s waarvan ik gelijk maar beslag legde op een knalroze Chevrolet uit 1951 (ja, ik heb opgelet!)
Alle 20 groepsgenoten vonden een plekje in één van de auto’s en vervolgens zijn we in karavaan door Havana gereden. Luid toeterend, de muziek lekker hard (gewoon Bluetooth overigens). Wat hebben we gelachen, gezwaaid naar alle Cubanen (die uiteraard dachten: daar heb je weer zo’n groep idioten die denken dat ze iets unieks doen) en meegezongen met de muziek.
De rit eindigde bij één van de forten van Havana waar we getrakteerd werden op een Cuba Libre door de reisleiders. Daarna door naar een Palladar, een particulier restaurant die tot voor kort nog illegaal waren in Cuba. Het schijnt dat Barack Obama hier ook gegeten heeft...
Na het eten werd nog geopperd om wat te gaan drinken in de stad, maar bij iedereen sloeg de vermoeidheid toe. Toch nog niet helemaal gewend aan de Cubaanse tijd...

Vanmorgen na het ontbijt gingen we allemaal de bus in voor een toer door het nieuwere deel van Havana. Wat een enorme tegenstellingen tussen arm (het meerendeel van de bevolking) en rijk (vooral de buitenlandse toeristenhotels). Bijna gênant om te zien dat naast een staatswinkel waar de bewoners van Cuba met bonnen de eerste levensbehoeften kunnen kopen, een dure schoenenwinkel zit waar de gemiddelde Cubaan twee maanden moet werken voor één paar schoenen.
Ernesto, onze Cubaanse gids liet ons de verschillende kanten van het communisme zien. Gezondheidszorg, onderwijs, begraven worden is allemaal gratis. Maar sinds Fidel Castro aan de macht kwam is er vrijwel niks aan onderhoud van het land, de wegen, de huizen gepleegd. Alles is extreem verwaarloosd. Er zijn letterlijk huizen waar een stuk van een dak mist of een deel van de verdiepingsvloer is ingestort. Maar... alle mensen lachen en praten met elkaar, er is overal muziek op straat, er wordt gedanst... wat is dan precies armoede...
Maar goed, de toer liet ons weer een aantal high-lights zien zoals de begraafplaats van 1,5 km2 groot, het grote plein vanwaar Fidel Castro het volk toesprak, markten, universiteitsgebouwen, een memorial voor John Lennon en het Capitool (iets groter dan zijn Amerikaanse broertje volgens onze gids die Amerikanen niks vindt, hen overal de schuld van geeft, maar zijn land in alles vergelijkt met de USA...)

Na de toer even geluncht en toen kon iedereen zijn eigen plan trekken. Met een groepje zijn we toen terug gegaan naar het oude Havana waar we heerlijk rondgeslenterd hebben in de straatjes, langs winkeltjes, de markthal enz. De groep splitste zich steeds verder op en het laatste stukje heb ik nog even alleen wat rondgelopen. Uiteindelijk toch wel moe en zere voeten dus heb ik een Coco Taxi terug naar het hotel genomen. Een Coco taxi is een wagentje dat er een beetje uitziet als een Minion en waar een brommertje in verstopt zit. De taxi-chauffeur had een goede dag denk ik, want afdingen lukt me nog niet zo goed. Maar ach... het is vakantie!

Geschreven door Vakantie.van.Monique