We ploffen neer op een stoel op 't strand in Sihanoukville. Binnen een uur hebben we een plan gemaakt: we skippen de 12 uur durende busrit en vliegen in plaats daarvan die middag nog naar Siem Reap. Daar blijven we een nachtje en nemen vervolgens de volgende ochtend vroeg de bus naar Battambang. Top!

We komen om een uur of 12 aan in Battambang (spreek uit als: Bat-dam-bong). Zodra we uitstappen worden we belaagd door tuktukdrivers. "Tuktuk! Do you want Tuktuk!?". We vluchten het boekingskantoortje in om even aan de drukte te ontsnappen en te oriënteren waar we zijn. Het hotel is om de hoek, dus helaas voor de tuktukdrivers hebben we hun dienst niet nodig. Ik raak aan de praat met een van hen, ze zijn lastig af te schudden, een jonge knul die heel goed Engels spreekt. Hij verontschuldigd zich direct en legt uit dat hij wel zo opdringerig moet doen door de grote concurrentie. Ik heb een beetje medelijden en praat verder met hem. Om zijn studie te bekostigen is hij doordeweeks tuktukdriver. Daarnaast kan hij goed zingen, hij laat gelijk een stukje horen, en verkoopt zichzelf daarom als The Singing Tuktukdriver. Hij blijft vragen of hij ons echt niet mag rondrijden en om hem een plezier te doen noteer ik zijn telefoonnummer.

We vinden al snel ons hotel en instaleren ons in onze kamer. Het is hier bloedheet, volgens de weer app 35 graden. Let wel: dit wordt gemeten in de schaduw! Erg warm dus.. we besluiten daarom net als de locals een siësta in te lassen. Even afkoelen in het zwembad en een dutje doen. Wat een leven toch!
Als de zon bijna onder gaat en de temperatuur wat dragelijker is geworden gaan we op onderzoek uit in de stad. Het voelt op straat heel anders aan dan in de voorgaande Cambodjaanse steden en dorpen. Ik kan er niet helemaal de vinger op leggen wat het precies is, ik denk wat armoediger. Ondanks dat voelt het niet onveilig of is het minder leuk. Integendeel zelfs! Doordat hier veel minder toeristen komen is het wat puurder en zijn de locals oprecht geïnteresseerd en nieuwsgierig naar je. Vooral Luuk valt op met zijn lengte en we worden om de haverklap begroet, toegezwaaid of aangesproken. Ontzettend leuk!
We wandelen naar de dichtstbijzijnde Wat (tempel). Het is een prachtig, groot complex wat een beetje doet denken aan een klooster/woonwijk. Een grote poort brengt je naar een plein, in het midden staat een prachtige tempel en eromheen huisjes en gebouwtjes die dienst doen als bibliotheek, school etc. Er voetballen wat jongens op het plein voor de tempel, vrouwen vegen de entree, mannen spelen een potje sepak takro (een soort volleybal met je voeten) en monniken wassen hun habijten. Het is een sereen beeld zo met de ondergaande zon er achter.
We lopen om de gesloten tempel heen als een van de vegende vrouwtjes met een grote sleutel en een ietwat boos gezicht op me af loopt en naar het hek wijst. Ze gaat vast de boel sluiten.. We lopen naar de uitgang maar zodra we daar zijn wijst ze naar de gesloten tempel deur. Ze glimlacht en opent de deur voor ons. Wat gaaf en wat een onverwachte wending weer! Het is pikdonker binnen. Het vrouwtje opent wat luiken en langzaam valt er wat licht binnen. De plafonds en de muren zijn prachtig beschilderd en midden achteraan staat een enorme gouden boeddha op een hoge voet. Dan gaat ook de verlichting aan; eerst een paar felle TL-balken aan het plafond, dan wat blingbling lampjes om de grote boeddha en tot slot knipperende kerstverlichting om de zuilen. Typisch Aziatisch! We mogen een paar minuutjes rondkijken en we proberen nog wat te communiceren met 't vrouwtje in 't engels/Frans/Vietnamees. Na haar wat geld in d'r handen te hebben gedrukt lopen we weer naar buiten. Wauw, dit was gaaf.

Voor de tempel zit een jochie met z'n mobiel te spelen, naast hem zit een jong hondje. Als ik hem vraag of ik een foto van hem mag maken begint hij verlegen te lachen. De voetballende jongens lachen erom en zetten ook nog even hun beste beentje voor als ik hen ook op de foto zet.

In de verte horen we muziek. Daar wil ik op af! We gaan via de brug de rivier over en komen terecht op een lange, stoffige oprit waar men druk in de weer is om een bruiloft voor te bereiden. De kitscherige bloemenboog en de enorme tent staan er al. Helaas was de muziek geen live muziek en dus lopen we verder. Iets verderop zien we een hoop oranje gewaden: monniken. We lopen er naar toe en worden getrakteerd op een prachtig beeld: op de trappen van de tempel zitten tientallen, misschien wel honderd, jonge monniken. Een vrouw op een scooter verkoopt nieuwe habijten. Ze kijken ons nieuwsgierig aan, sommige roepen gedag of steken een hand op. Een oudere man komt op ons af en verteld ons dat we gerust rond mogen kijken en foto's mogen maken. Dat hoeft hij geen 2 keer te zeggen! Het word dubbel aapjes kijken: wij naar hen en zij naar ons. Wat grappig en gek tegelijk! Een van de monniken komt op me af en begint een praatje. Hij komt uit Siem Reap en heeft vandaag examen gedaan. Na een paar minuten neen ik afscheid om verder te kijken. Ik weet me als vrouw soms niet zo goed een houding te geven als ik met een monnik praat, er zijn zoveel geschreven en ongeschreven regels. Zo is het onbeleefd om met je voeten naar hen te wijzen, mag je ze absoluut niet aanraken en moet je een lagere positie innemen dan de monnik zodat je nooit op hem neerkijkt. Toch is het ontzettend boeiend om met ze te praten. Veel monniken praten graag met buitenlanders om hun Engels te oefenen.

Na het rondje om de tempel komt het oude mannetjes weer naar ons toe. We bevinden ons weer op een enorm tempelcomplex en hij verteld ons dat verderop nog een school, pagode en een museum is. Hij wijst ons de weg en we gaan op pad. Letterlijk 'op pad' want het is een smal paadje tussen huizen en andere gebouwtjes door. We komen veel studenten en monniken tegen die ons stuk voor stuk begroeten, naar ons zwaaien of even willen kletsen. Jeetje.. wat zijn de mensen ontzettend hartelijk, behulzaam, geïnteresseerd en lief hier.. ik word er bijna stil van. Daar kunnen wij in 't westen echt nog wat van leren!
De pagode is prachtig en honderden scooters wijzen ons op de locatie van de school. De monniken geven les en ik hoor ze een verdieping hoger het Engelse alfabet oefenen. Wat boeiend om te zien!
We lopen helemaal vol van deze ervaring het terrein af: tijd voor een biertje.

De volgende dag staat er een bezoek aan de Banan tempel en de batcave op de planning, maar eerst een beetje ontspanning! We gaan naar een plek waar blinde mensen massages geven. Een heel bijzonder begin van de dag.
Het blijkt toch een beetje ver te zijn om er met de scooter naartoe te gaan dus besluiten we de Singing Tuktukdriver die ik de dag ervoor heb ontmoet bij de bushalte op te bellen. Het word een waanzinnig leuke dag, Bunlang (dat is zijn naam) brengt ons naar fantastische plekjes waardoor we onder andere een prachtig zicht hebben op de zonsondergang en de miljoenen vleermuizen die gelijktijdig uit vliegen. Ook de Banan tempel is heel erg mooi. Bijzonder hoe men dit zoveel jaar geleden heeft kunnen bouwen zo hoog op een berg.. je ziet ook overigens op de foto gaten in de stenen zitten. Hier stak men stokken door om de stenen te kunnen tillen. We werden de hele dag getrakteerd op dit soort leuke weetjes, naast af en toe een romantische popsong. Leuk om op deze manier die jongen te kunnen sponsoren. We gaan heel tevreden terug naar het hotel, wat een topdagen in Battambang!

Geschreven door Typisch.marlies