Op sommige plekken heb ik het idee dat ik ogen tekort kom. Het is op die plekken zó mooi en interessant en er gebeurt zo veel om je heen. Het liefst wil ik alles wat er om mij heen is, staat of gebeurt zien en in mij opnemen. Hoi An is zo'n plek. Het stadscentrum is schilderachtig mooi: de huisjes zijn allemaal in dezelfde okergele kleur geverfd, vaak met contrasterend blauwe kozijnen. Door de ouderdom zijn de muren en kleuren een beetje verweerd wat het nog meer charme geeft. De straatjes zijn smal en over de straten zijn lijnen gespannen met lampionnen eraan. Een heleboel lampionnen, in alle kleuren van de regenboog. S'avonds zorgt dit voor een sprookjesachtige sfeer in het centrum. De lokale bevolking lijkt hier nog mooier en interessanter. Ik zie een heleboel oude mannetjes en vrouwtjes met hun prachtige diepe rimpels, jonge vrouwen in traditionele Vietnamese jurken, kindertjes met grote ogen en bolle wangen en bijna iedereen draagt een prachtige traditionele Vietnamese rieten hoed (je weet wel, die ronde). Ik kijk echt mijn ogen uit en het eerste uur dat ik hier rondloop krijg ik die grote glimlach niet van mijn gezicht. Wauw, wat is het hier mooi.
ik blijf een paar dagen hier en er is een hoop te doen en te zien: kookworkshops, een uitstapje naar de ruïnes van My Son (who's son?), musea, galerieën, fiets- en scooter tours.. Uiteindelijk kies ik ervoor om een fotografieworkshop te doen. De bedoeling is om de zonsopgang mee te maken in een klein vissersdorpje in de buurt. Als het licht wordt komen de mannen die de hele nacht op zee hebben gevist weer naar het dorp met hun vangst. De vrouwen staan hen op te wachten en maken de vis schoon, wegen het en verkopen het. Het is druk en heel interessant om te zien. Helaas gooit de regen een beetje roet in het eten.. ik durf mijn camera niet constant in de regen te houden dus ik maak weinig foto's. Gelukkig stopt de regen na het ontbijt. We bezoeken een aantal dorpsbewoners en ik heb eindelijk de kans om van de prachtige mensen hier foto's te maken. Normaal ben ik een beetje te verlegen om te vragen of ik ze mag fotograferen, maar ik krijg nu de smaak aardig te pakken. De fotocursus begon al om 4:30 in de ochtend en voor 10en ben ik weer terug. Het is inmiddels droog en ik spendeer de hele dag in 't oude centrum.. Een beetje rondwandelen, wat eten hier en daar en winkelen en vervolgens de mensen waar ik wat gekocht of gegeten heb vragen of ik ze mag fotograferen. Dit voelt beter dan random op straat mensen aanspreken. Ook is het een hele leuke manier om meer contact te leggen met de mensen. Ze reageren allemaal een beetje verlegen maar zijn super enthousiast als ik ze de foto's laat zien. Op de portretten die eruit zijn gekomen ben ik stiekem best wel trots.
Van mijn grootse plannen om veel te ondernemen komt niet zoveel van terecht. Het oude centrum is zo interessant dat ik mijzelf daar dagen kan vermaken! Ik huur een fiets en fiets nog wat rond richting t strand en de rijstvelden verderop. Het is zo vredig en mooi hier.
Het is maar goed dat ik al een busticket heb voor mijn volgende bestemming, anders zou ik veel te lang blijven hangen hier..
Met een klein beetje pijn in mijn hart stap ik dinsdagavond in de bus voor een lange rit naar Nha Trang.

Geschreven door Typisch.marlies