De scooters razen voorbij en er klinkt een onophoudelijk getoeter. Met een beker koffie (hulde aan Starbucks, eindelijk even geen mierzoete Vietnamese koffie) in mijn hand kijk ik naar de drukte beneden op straat. Ik weet niet hoe het komt maar ik vind Saigon een stuk leuker dan ik had verwacht. En dat terwijl ik eigenlijk behoorlijk klaar was met alle steden..
Ik ben er achter gekomen dat 't open-bus ticket toch niet helemaal mijn ding is. Je komt, op Hoi An na, alleen maar in de grote, verwesterde steden. En ik ga met zo'n vaart het hele land door dat er ook geen tijd is om een paar dagen met een scooter naar de kleine, authentieke dorpjes in de bergen te gaan. Ik mag eigenlijk niet zeuren; ik ben in Vietnam, wat een fantastisch land is, het is lekker weer en ik heb hele fijne weken gehad hier. Maar toch.. Stiekem baal ik er een beetje van. In Hanoi ben ik overgehaald om alle busritten vast te leggen want het zou héél druk worden ivm TET, maar iedere bus waar ik in heb gezeten had nog wel een vrij plekje.. Ik wilde de het risico niet lopen dat ik ergens vast zou komen te zitten maar achteraf gezien had ik die gok best kunnen wagen. Tsjah, achteraf hé. Ik heb een aantal plekken niet gezien door het weer of doordat de bus er niet kwam, maar laat ik het positief bekijken: ik moet gewoon nog een keer terug naar Vietnam! En dat is zeker niet vervelend ☺.

De afgelopen weken ben ik in Nha Trang, Dalat en Mui Ne geweest. Aan Nha Trang ga ik niet teveel woorden vuil maken. Deze stad is in 2 woorden te omschrijven: beton en Russen. Zegt genoeg toch?
Een mooie busrit van 5 uur verder ligt Dalat. Door haar ligging, ongeveer 2000m hoog, is het hier fris. Dalat is geen schattig klein dorpje zoals ik stiekem had gehoopt, maar een grote, drukke stad. Het is het Parijs van Vietnam; de stad der liefde waar Vietnamese koppeltjes graag komen voor hun honeymoon. Het heeft een aantal cheesy attracties zoals zwanenwaterfietsen op het meer en de 'valley of love' ergens in een dal. De omgeving is prachtig; bergen, watervallen en een paar prachtige meren. Heel fijn om de dag door te brengen op de scooter rijdend door de bossen, over de bergen en langs het meer.
Mui Ne ligt een stuk zuidelijker aan zee. Tijd om weer een beetje op te warmen! Dit word een kort verslag want ook hier heb ik niet zoveel bijzonders gedaan behalve langs het strand wandelen, kijken naar de tientallen kyte surfers en zonnen aan 't zwembad. Niet zo bijzonder maar wel heel lekker!

Nu ben ik in Saigon. Gisteren een cultureel dagje; ik heb verschillende musea bezocht en het presidentiële paleis gezien. Door de musea krijg je een goed beeld van de vreselijke oorlog die hier niet eens zo lang geleden woedde. Het laatste museum dat ik bezocht ging al bijna sluiten, maar het halve uurtje dat ik er rond heb gelopen was al genoeg om met tranen in mijn ogen naar m'n hostel te lopen. Jemig, wat indrukwekkend en heftig. De Amerikanen hebben de Vietnamezen met vreselijke wapens aangevallen (o.a. de enorm giftige stof Agent Orange) waar tot op de dag van vandaag nog vreselijk misvormde kinderen door geboren worden. Echt bizar hoe men dit zo gewetenloos heeft kunnen doen.. ik ben er de hele avond stil van.
Vandaag duik ik nog wat verder de geschiedenis in; ik ga naar de Chi Cu tunnels. De Vietnamezen waren een stelletje slimme rakkers die door deze tunnels uit het zicht van deze Amerikanen bleven. Ze schijnen een netwerk van honderden kilometers aan tunnels te hebben gegraven. Het is ontzettend interessant. De tunnels zijn heel erg klein, donker en bloedheet. Een stukje van 200 meter door de tunnel kruipen zorgt al voor een waterval aan zweet dat via mij poriën naar buiten stroomt. Sta je er even charmant bij in een groep van 30 man :D. Ongelofelijk dat hier honderden vrouwen en kinderen in woonden en dat het hele tunnelstelsel met de hand gegraven is.

Aangezien ik dit keer niet heel veel te vertellen heb over mijn eigen avonturen is het misschien leuk om te vertellen waar de Vietnamesen zich deze dagen mee bezig houden. Het Chinees Nieuwjaar staat namelijk voor de deur. In Vietnam heet dit overigens TET, ze vinden het blijkbaar niet overal even leuk om met China geassocieerd te worden en nemen het je soms niet in dank af als je het Chinees Nieuwjaar noemt. TET dus ;). Het aankomende jaar is het jaar van de haan. Bizar genoeg laat men dat zien door een kaalgeplukte, gekookte haan (soms ook nog in een hele gekke houding) tentoon te stellen op een tafel voor het huis, de winkel, het hotel etc. Een hele hoop kale, dode hanen dus. Daarnaast staat het nieuwe jaar voor een nieuw, schoon begin. Aan het eind van het aflopende jaar maakt men alles schoon. Het hele huis wordt gepoetst, de scooters blinken je weer tegemoet en het koperwerk word gepolijst. Dagelijks worden er papieren (ik kon niet helemaal achterhalen watvoor papieren, maar ze zijn rood met Chinese tekens erop), eten, kleding en soms zelfs geld verbrand als offer aan de voorouders. Dit gebeurt niet netjes in een vuurschaal oid, maar gewoon op de stoep of op straat. Na het schoonmaken word er versierd. Waar wij met kerst een dennenboom met kerstballen hebben, heeft men hier een boompje met mandarijnen of oranje bloemen er in. Ook worden er slingers met bloemen opgehangen. De felle kleur van de gele en oranje bloemen geeft een prachtig beeld.
Op oudejaarsavond hebben we onze taxichauffeur van de vorige dag opgetrommeld om ons mee op stap te nemen. Een jonge kerel waarvan z'n familie verweg woont en z'n vrienden moesten werken. Eerst voel ik me een beetje bezwaard want het lijkt alsof hij er alleen maar uit beleefdheid mee in heeft gestemd om ons mee te nemen. Gelukkig blijkt al snel dat hij er hartstikke trots op is dat wij met hem mee gaan. Hij maakt de hele tijd foto's van zichzelf met ons en post de ene na de andere foto op facebook. Engels spreken kan 'ie niet en communiceren doen we via Google Translate. We gaan naar de Walkingstreet, de plek waar alle locals samenkomen. Tussen de voetpaden in is het een zee van bloemen en metershoge hanen. De sfeer is goed, er wordt niet gedronken op straat en door alle kleine kids die nog wakker zijn voelt het als een groot familiefeest. Hij laat ons nog een paar kleine, toffe barretjes zien die we zonder hem nooit gevonden hadden en sluiten de avond af bij een klein barretje op straat waar een club mensen zit te jammen. Het is een ontzettend gezellige avond en we blijven hangen tot de zon al bijna op komt.

Dank je wel Vietnam! Ik hoop dat ik hier snel weer ben ❤

Geschreven door Typisch.marlies