Kriebels in mijn buik. Morgen vertrek ik naar El Nido en op een of andere manier vind ik het spannend. Na een tijd omringd te zijn door familie, niet eens mijn eigen familie maar zo voelde het wel, weer in m'n eentje op stap. Op Bohol en Panglao heb ik niet zoveel backpackers gezien, voornamelijk verliefde stelletjes... zal ik wel mensen vinden om mee op stap te gaan?

Na een hele korte nacht stap ik op nieuwjaarsdag al vroeg in de taxi naar het vliegveld. Het voordeel van deze ochtend: er is bijna geen verkeer. En in een stad waar overal permanent file staat, zelfs s'avonds laat, is dat heel fijn. Ik ben dus al vroeg op het vliegveld. Ik vlieg met Swift Air, de enige maatschappij die gebruik mag maken van het piepkleine vliegveld van El Nido, en in principe bedoeld voor gasten van een of ander chique hotel. Als er nog vrije plaatsen zijn mag de gewone burger ook een ticket kopen. Als je eenmaal je ticket hebt maken ze geen onderscheid meer tussen fancy gasten en mensen met een veel te duur vliegticket. Ik word behandeld als een koningin; ze lopen met mij mee naar de security, ik krijg een tasje met hapjes en wat drinken en er is een speciale plek gereserveerd in de wachtruimte. Wauw.
Het vliegtuig is heel klein.. En heel wiebelig. Tijdens het opstijgen ben ik er een paar keer zeker van dat we neerstorten. Met klamme handen grijp ik af en toe de stoel voor mij vast. Als we eenmaal door de verschillende wolkenlagen heen zijn word het gelukkig rustiger. Ik zit naast het raam en zie de prachtige azuurblauwe zee en ontelbare kleine eilandjes. Binnen een mum van tijd zet het vliegtuig de landing alweer in, de palmbomen en witte stranden zijn nu duidelijk te zien. De landingsbaan is minuscuul en de omgeving nu al prachtig. De vertrek- en aankomsthal zijn 2 prachtige bamboe hutten en je bagage haal je op bij een houten bankje buiten. Wauw. Alles ademt 'paradijs' uit. Zelfs de tricycle bestuurders zijn vriendelijk en niet opdringerig.
Het hostel is even wennen na 2 weken een fijn bed, goede douches en schone kamers. Het bed is wiebelig en kraakt, het kussen lijkt wel van steen en de wc mist een bril. Back to the backpackers life, hahaha.

Gelukkig was mijn spanning, natuurlijk, onterecht. Die avond ontmoet ik al een hele leuke mensen. De dag erna ga ik met 2 Nederlanders naar het strand. We zijn er al best vroeg en blijven de hele dag. Heerlijk om een dagje op 't strand te liggen, te lezen en zwemmen in de zee. De dag vliegt voorbij!
Het dorpje El Nido is trouwens piepklein, niet meer dan een paar straatjes, en ligt tussen de zee en hoge limestone bergen in. De straatjes zijn smal, de huizen een bij elkaar geraapt zooitje en de mensen heel vriendelijk. De combinatie van dit alles maakt het een schattig en heel gemoedelijk dorpje. De omgeving moet spectaculair zijn en is te bewonderen door 4 tours (A, B, C en D) die ze overal aanbieden. De 2e dag ga ik mee met tour A. Zoals alles in de Filipijnen duurt het lang voor je eenmaal aan boord bent. Om 8 uur sochtends wemelt het van de mensen op het strand, die allemaal in een van de tientallen banka's (Filipijnense bootjes) mee gaan voor een tour of om te duiken. We vertrekken uiteindelijk om een uur of 10 met een leuke club mensen. Helaas zit precies vandaag het weer niet zo mee en is het bewolkt. Halverwege de dag krijgen we ook nog een flinke tropische bui over ons heen. Voor 't eerst in zo'n 2,5 maand heb ik het weer eens koud! Dat is een gekke gewaarwording! De lagunes, eilandjes en stranden die we bezoeken worden er gelukkig niet minder mooi van. De zee is prachtig helderblauw en er steken overal metershoge rotsen en kliffen uit het water. De eilanden hebben parelwitte stranden en de lagunes zijn oogverblindend helder. Dit is echt het paradijs.. Aan boord zijn 2 hele leuke Nederlandse meiden en ik heb echt een gezellige dag. S'avonds sluiten we de dag af met een etentje aan het strand. Plotseling is het hele eiland pikdonker; de stroom valt uit en dit laat weer even zien dat veel dingen die wij in Nederland heel gewoon vinden hier niet zo vanzelfsprekend zijn. Bijna dagelijks zit de hele regio hier een paar uur zonder stroom. Gelukkig hebben veel restaurants generatoren dus we kunnen, ook al duurt het nu nog 3x langer voor het klaar is, heerlijk eten.

Vandaag ben ik met de eerdergenoemde meiden op pad geweest met de scooter. Ook al ben ik nog steeds niet echt zelfverzekerd en vaardig op zo'n ding, het is onderhand wel mijn favoriete manier geworden om wat meer van een bepaalde plek te zien. We maken een hele mooie rit van ongeveer een uur naar een strand een stukje noordelijker: Nacpan beach. De laatste 3km is over een onverharde weg vol kuilen en plassen. Ik vloek in mijzelf, dit is echt niet leuk.. Gelukkig maakt het strand dit weer helemaal goed! Nadat je door een muur van palmbomen loopt sta je op een heel lang zandstrand. De zee is nóg blauwer en het water nóg helderder (is dit een woord?). Als je de andere kant op kijkt zie je een paar schattige bamboe hutjes, heel veel palmbomen en de bergen op de achtergrond. Dit is mooi!! Ik kan bijna niet geloven dat ik hier echt ben.. Eigenlijk had ik met de scooter nog wat meer willen zien, maar voor ik 't weet is het alweer bijna 4 uur. 'Time flies when you're having fun' is hier zeker van toepassing! Ik ben onderhand bijna zwart van al het zonnen en mijn haar is een paar tinten lichter geworden. Het strandleven bevalt mij meer dan prima.

Nog één avondje hier en dan stap ik morgen aan 't eind van de dag weer in 't vliegtuig. Ik verblijf nog een nachtje bij Marco en Franca voor ik vrijdag naar het volgende land ga: Vietnam. Ik heb ontzettend genoten van de Filipijnse zon, de prachtige zee en de behulpzame en lieve bevolking. Ik had eigenlijk nog wel langer willen blijven om meer te zien.. dat moet ik dan maar bewaren voor mijn volgende bezoek aan dit prachtige land. Want die komt er zeker!

Geschreven door Typisch.marlies