Althans, als ik het motto van de Filipijnen mag geloven. En na 2 weken hier vertoeven moet ik toegeven dat ze het bij 't goede eind hebben. De Filipijnen ervaar ik als een prachtig en heel divers land, weer totaal anders dan de andere Aziatische landen die ik heb bezocht. Door de Spaanse en Amerikaanse invloeden plus de meer losbandige bevolking doet het mij denken aan het beeld (ik ben er immers nog nooit geweest) dat ik van Midden-/Zuid-Amerika heb. Felgekleurde huizen, vriendelijke bevolking op straat die niet aarzelen om je aan te spreken of na te fluiten (😉), witte sttanden, palmbomen in overvloed en een strakblauwe hemel. Kan slechter toch? Van de (politieke) onrust in bepaalde delen van het land merk je overigens op de plekken waar ik ben niets.

Na een lange reis (6 uur in de bus, 7 uur wachten, 2 uur vliegen, 3 uur wachten, 2 uur vliegen) word ik heel warm onthaald door Marco en Franca (de zus en zwager van Axel). Ze heeft zelfs een biertje voor me mee als ze me ophaalt van het vliegveld! De eerste dagen verblijf ik bij hen thuis in Manilla. Ook Tiny en Dick, axels ouders, zijn op visite in Manilla. Ik keek er al best een tijdje naar uit om weer even wat vertrouwde gezichten te zien en het is echt fijn om hier te zijn.

Helaas betekend het droge seizoen in de Filipijnen niet perse dat het droog is; hooguit dat het een ipv de hele dag, maar een paar uur regent. De eerste dagen moeten we onze activiteiten een beetje aanpassen en om de buien heen plannen. Ook hier blijkt trouwens het pinnen niet zo vanzelfsprekend te zijn..Aan pinautomaten absoluut geen gebrek maar helaas kan je met een Europese pinpas niet overal terecht. Dat ongeveer 30% van de automaten buiten werking (lees: stuk of leeg) is, helpt natuurlijk ook niet 😉.
De eerste dag besteden Dick en ik dan ook ruim 3 uur aan door de regen van pinautomaat naar pinautomaat lopen tot er eindelijk een is die werkt. Hoera!

Het hoogtepunt voor mij in Manilla was het bezoek aan de organisatie Bucas Palad. Zij gaan de armere- en (voormalige) sloppenwijken van Manilla in om de jongste kinderen naar hun eigen pre-school te halen. Vervolgens blijven ze de kinderen begeleiden gedurende hun schoolloopbaan. Ook hebben ze een groot health care project voor de 'community' (zo noemen ze de wijken die ze helpen), hulp en activiteiten voor ouderen, banen voor de volwassenen en ga zo maar door. We worden bijzonder warm ontvangen, iedere vrijwilliger en medewerker wil even een praatje met ons maken en ze maken ontzettend veel tijd voor ons vrij. Tot slot nemen ze ons ook mee naar de community. Best een beetje spannend om een wijk in te lopen waar je normaal, ivm de veiligheid, met een grote boog omheen zou gaan. Het eerste wat mij opvalt is dat de mensen met een vriendelijke, nieuwsgierige blik naar je kijken. Een groot deel wil even gedag zeggen of zwaaien en kijken je vriendelijk na. Niets geen handje ophouden, bedelen of een vijandige houding. Een aantal mensen laat ons graag hun woning zien; niet veel meer dan 3 vierkante meter waar ze met z'n 5en of meer in wonen. Het ene kamertje wat ze hebben doet dienst als woonkamer, eetkamer en slaapkamer. Ondanks de schrijnende situatie en de grote armoede is iedereen vriendelijk en vrolijk, lijken veel mensen zelfs gelukkig en ziet iedereen er gezond en schoon uit. Het voelt echt aan als een community: iedereen zorgt voor elkaar. Ik voel me ontzettend veilig en welkom, echt een bijzonder gevoel op deze bijzondere plek. Dit bezoek ga ik niet snel vergeten! Ik ben er de rest van de dag een beetje stil van..


Na een hele gezellige pre-kerstavond incl kadootjes onder de boom (wat tegenstrijdig met de alinea hierboven hé?😕) vertrekken we op woensdag naar Panglao, een klein eilandje naast het wat grotere Bohol, een stuk zuidelijker dan Manilla. Ook hier zijn de eerste dagen qua weer een beetje twijfelachtig, waarschijnlijk door de typhoon Nina (nock-ten) die op de Filipijnen af raast. Gelukkig blijven wij gespaard en gaat de typhoon een stuk noordelijker over de Filipijnen. Wat volgt zijn een aantal dagen met strakblauwe lucht en heel veel zon. Dit maakt het tropische eilandgevoel wel compleet! Dit is voor mij de eerste keer dat ik het strand zie in Azië en wauw... ik heb er bijna geen woorden voor. Het water is onwerkelijk blauw en enorm helder, de stranden zijn super wit en er staan heel veel palmbomen. Een van de eerste dagen gaan we duiken (Franca en Marco) en snorkelen (de rest 😁). We varen met een bootje naar verschillende locaties en de een is nog mooier dan de ander. Kleurrijk koraal in alle maten, vormen en soorten.. ontelbaar veel tropische vissen (Nemo en dory gespot!) en als kers op de taart 4 enorme zeeschildpadden van wel 1,5 meter lang gezien. En niet alleen gezien, maar zelfs ernaast gezwommen 😃. Wat een leven, haha! We gaan nog een paar keer snorkelen en iedere keer is het weer adembenemend mooi. ❤

We ondernemen veel activiteiten met z'n allen, wat echt weer even een familiegevoel geeft. Zo zien we unieke Chocolate hills (die nu doordat het natte seizoen net ten einde is niet zo 'chocolate' zijn), gaan we een dagje dolfijnen spotten (2 uur lang tussen verschillende groepen dolfijnen gevaren), bezoeken we de Tarsier Sanctuary, zien we prachtige rijstvelden op Bohol en gaan we iedere avond samen uit eten. De week is inmiddels bijna ten einde en ik heb het echt ontzettend naar mijn zin gehad met Axels familie. Een beetje jammer dat er wel een belangrijk persoon miste.....🙁

Morgen vliegen we weer naar Manilla. Daar vier ik oud&nieuw om vervolgens nieuwjaarsdag naar de volgende tropische, idyllische bestemming te gaan: El Nido. Ik heb er zin in!

Geschreven door Typisch.marlies