Na 4 dagen rijden en 1800 km op de teller zijn we in Ballito aangekomen. De rit er naartoe hebben we in 5 etappes verdeeld. De eerste stop was Beaufort West, deze plaats ligt in de Karoo woestijn. Het lijkt misschien saai, maar de omgeving en de rit door dit gebied is schitterend. Zoveel mooie kleuren, bergen, je raakt niet uitgekeken.
De volgende stop was Bloemfontein en daar wordt het al groener, hoewel er nu wel ernstige droogte is. In heel Zuidelijk Afrika is veel te weinig regen gevallen, de stuwmeren hebben nog maar <40% water, terwijl de zomer nog lang duurt hier.
De volgende dag zijn we tot Harrismith gekomen en daarna nog een stop bij Lidgetton. Je zit dan midden in de Highlands en de Midlands. Heel groen, mooie bergen en dalen en een paar passen gereden. De max. hoogte was ongeveer 2000 mtr. Er valt daar wel eens sneeuw. Eigenlijk zijn we met een grote boog om Lesotho gereden, er doorheen kon niet, want we wachten nog steeds op verlenging van ons visum. Dit loopt nu al 4 weken! 27 jan is deze verlopen en het land uit lukt nog wel, maar je komt niet meer terug.
Woensdag middag arriveerden wij in Ballito, waar we een appartement voor bijna 5 weken huren. Donderdag gelijk een bezoek gebracht bij Kwamama. Frieda zag ons aangekomen en heeft ons rond geleid en voorgesteld. Het was even schrik ken, redelijk chaotisch. Er lopen een 4 tal vrijwilligers rond en er zijn meerdere mensen uit het township die ook de handen uit de mouwen steken. Hiervoor krijgen ze geen geld, maar kleding en eten etc. We zien maandag wel, het wordt een hele uitdaging.

Vrijdag en zaterdag lekker langs het strand gewandeld en zondag nog een tour gemaakt door de 1000 heuvelen vallei.

Zo de 1ste week bij Kwamama zit erop. We zijn begonnen met 'morgens de 4 en 5 jarigen de getallen 1 t/m 10 en enkele kleuren te leren. Het probleem is dat bijna niemand van de kinderen Engels spreekt. Het is Zulu, wat thuis wordt gesproken, terwijl men bij Kwamama alleen onderling Engels met de kinderen communiceert. Je kunt het vergelijken met de achterstandwijken in Nl. Het niveau van alle kinderen is heel laag, je merkt dat er thuis weinig aandacht aan wordt besteed. Ze praten je na, maar wanneer je eentje vraagt welke kleur is dit, dan komt er meestal niets of een verkeerd antwoord uit. Er zijn enkele uitzonderingen, dus geeft moed voor de komende weken.
De kinderen die worden opgevangen moeten zindelijk zijn en krijgen bij aankomst een meelpapje, millipap , en 's middags een warme hap, meestal rijst met een beetje groenten. Ze zijn heel gedisciplineerd, gaan netjes in een rij staan, handen wassen, eten, bord afwassen. Daar kunnen onze kleinkinderen nog iets van leren!
Je hebt snel contact met de kinderen en een beetje aandacht doet ze goed. Sommigen zijn heel aanhankelijk.
Na schooltijd komen de kinderen van 6 jaar en ouder en zijn meestal heel leergierig. Sommetjes maken, boeken lezen etc of alleen wat eten halen. De gezinnen waar niemand werk heeft, kunnen 3 maal per week brood krijgen. Dit wordt gesponsord door een lokale bakkerij. Ook komen er enkele ouderen dagelijks eten ophalen uit de gaarkeuken.
Kwamama staat aan het begin van het township Sakashead, ik ben van de week een stuk door het township gewandeld en donderdag met een oud leerling, Bafana, nogmaals geweest. Naast redelijke onderkomen zie je echter ook heel veel krotjes. Ik heb ze niet op de foto gezet, maar het is niet best hoe een gezin daarin moet wonen, koken en slapen. Wc buiten in een hok, kraanwater op 200 mtr en geen douche. Elektriciteit dmv tokens, heb je geld dan kun je een teken kopen voor x kilowatt en anders geen stroom. De werkloosheid is rond de 50%.
Weinig toekomst voor de huidige en volgende generatie, zolang je in een township woont en je ouders geen financiële middelen hebben.
De volgende keer meer over wat wij hier meemaken.

Geschreven door Tridiopreis