Toch was ik heel blij met mijn tijdelijke autootje. Ging als een speer door de bergen met alle bochten.
Er loopt een goede snelweg van noord naar zuid, er loopt een goede provinciale weg van noord naar zuid, En er is een witte weg dwars door de bergen naar het zuiden. Die dus. Heel veel bochten en heel veel schakelen. Met schitterende uitzichten en een landschap wat qua bomen steeds meer veranderde van alpine naar mediterraan.
Halverwege was er een oud partizaner ziekenhuis midden in een verstopte kloof, vanuir 1944. Mooi om te zien, maar wie en wat daar toen vocht is ons nog steeds niet duidelijk. Ook hier is veel landje pik cq ruil geweest.

Ons pension nu ligt tegen de Italiaanse grens aan en we hebben al een glimp van de zee gezien onder weg naar de stoeterij van Lipiza. De beroemde witte paarden van de Weense Rijschool. We hebben ze vanaf de weg gezien omdat het bezichtigen van de stallen zeer prijzig was.

Morgen het laatste stukje naar Lanterna en dan na een week Peter van het vliegveld halen. Yes!! En dan samen verder genieten.

Geschreven door Satijnster.avonturen