Het was 1u voorbij toen we de ogen dicht deden. Op dat moment had ik al bijna 48u geen oog dichtgedaan. Vandaag staat de wekker om 6u.

Wij rijden opnieuw richting Basel om de Rijn over te steken richting Duitsland. In Weil am Rhein kopen we een ticket voor 9€, hiermee kunnen we héél Duitsland doorkruisen.
De eerste trein richting Freiburg gaat vrij vlot. Daarna wordt het een nachtmerrie: álle Duitsers hebben zo een ticket gekocht en zitten massaal op de treinen.
We moeten 5 a 6 keer overstappen en het is telkens een gevecht om van perron te wisselen en plaats te vinden in de trein.
Een zitplaats is quasi uitgesloten, en een agente van de spoorwegpolitie doet op zijn zachtst gezegd nog moeilijk ook.
Buiten een pauze in Karlsruhe, waar we een terrasje doen aan de ingang van de zoo, zitten we de hele dag in de trein.
We besluiten om ons te laten ophalen in Aken door onze vrouwen.
De trein Keulen - Aken zit propvol, duw wachten we op een volgende trein.
We zijn allemaal doodmoe en snakken naar het laatste station.
Een uurtje later dan gepland staan we eindelijk op het stationsplein, het eerste het beste terras dat we tegenkomen moet er aan geloven en Wim krijgt een vervroegd verjaardagscadeau van ons.
Daarna volgt een kort ritje naar een parking juist buiten de stad waar de dames ons ongeduldig aan het opwachten zijn met een kleine geïmproviseerde receptie.
Exact 28 dagen na ons vertrek wordt het een blij weerzien!

Met de auto gaat het terug richting Heusden, waarna ondertekende niet veel later in een diepe slaap is verzonken.

Dank aan al onze volgers aan het thuisfront voor de vele motiverende berichtjes!
Duizendmaal dank aan onze topvrouwen dat we deze fietstocht mochten beleven.
Oneindig veel dank aan Bart, Wim en Karel dat ik mee mocht op dit avontuur. Voor het delen van alle tranen, miserie, geluksmomenten en onvoorwaardelijk vriendschap.
Deze maand was onvergetelijk en zal voor altijd in mijn geheugen gegrift zijn.

Quae erit finis

Touristicus Maximus

Geschreven door Rataplan