Na een heerlijke omelet weer in de auto gestapt om de albatrossen te gaan zien. De kolonie albatrossen leeft op het puntje van de peninsula bij Dunedin. We konden ze alleen zien met een tour onder begeleiding van een gids of toevallig in de lucht. Helaas zagen we ze niet vliegen en de eerstvolgende beschikbare tour was einde van de dag. Alvast kaartjes gekocht en teruggereden naar Dunedin. Onderweg zagen we een afrit naar het enige kasteel van Nieuw-Zeeland. Kastelen zijn altijd leuk en de bergweg naar boven genomen. Commercieel slim als men is, was de omgeving begroeid en kon je alleen het kasteel zien als je een kaartje kocht. Wat een saai gebouw! Niks moois. Snel foto gemaakt en duur kopje koffie genuttigd.
Door naar Dunedin op zoek naar lekkere wijn. Italiaanse wijn want Filippo hadden we gevraagd pasta te maken (werd ons voorgerecht).

Even nog heerlijk geluierd op ons terras met mooi uitzicht, daarna op weg naar de albatrossen. We al een beetje gewend aan de bochtige gravelweg, maar was even schrikken toen er drie tractors voor ons stonden. Een halve kilometer bochtjes achteruit rijden tot een passeerplekje gevonden was. Kan ik weer op mijn lijstje bijzondere wegmomenten en autokunsten bijschrijven.

Echt net op tijd aangekomen bij de tour. Eerst presentatie en film over de albatrossen. Wist je dat ze de eerste 6 jaar niet aan land komen? Daarna naar de uitkijkpost gelopen. Wat een machtige vogels. Met een spanwijdte van drie meter zweven ze boven de grond. Er waren meerdere nesten met kuikens. We zagen hoe een albatros-vader lomp landde. Hij liep naar het nest, gaf moeders een knuffel en ging daarna voor het kleintje zorgen. zoooo sweet! wij hadden het geluk om dit te mogen meemaken.

Na afscheid genomen te hebben van onze Italiaanse vrienden ging de lange, saaie weg naar Christchurch. Onderweg nog gestopt bij de Moeraki boulder rocks. Einde van de middag in ons heerlijke hotelkamer (met bad!) aangekomen. Nog gewandeld door de binnenstad. Je ziet heel goed dat Christchurch nog niet opgeknapt is 5 jaar na de aardbeving: kapotte, verlaten gebouwen, bouwputten maar ook hier en daar al weer nieuwbouw. De shoppingmall is een stel bijelkaar gezette zeecontainers.

's Avonds nog lekker uit eten in steakrestaurant Carlton pub. Netjes door onze knappe receptionist Calum voor ons geboekt. Hij had ook uitgelegd hoe we er moesten komen. Hoe lief! Na ons eucaluptus badje netjes aangekleed en gewandeld naar restaurant. Daar is het Carlton hotel en op de eerste verdieping het restaurant. Ze konden onze reservering niet vinden. Wij bleven aandringen en zeiden dat Calum had geboekt. Ook manager snapte het niet. Uiteindelijk toch tafeltje gekregen. Ik vertrouwde het niet en zag niet op de menukaart de naam van het restaurant....even bij serveerster gevraagd en zij gaf aan dat we in Strawberry restaurant zaten...oeps foutje! Stiekem en met schaamrood op ons wangen hebben we het restaurant verlaten. Op weg naar de goede restaurant....Carlton pub heeft zoveel vleeskeus....heerlijk chateaubriand gegeten. Dat was onze laatste avondmaal in Nieuw-Zeeland.

De volgende dag op tijd naar vliegveld. Vier films gekeken onderweg en volgepropt met heerlijk eten en drinken door de stewardessen van Singapore airlines. Gisteravond nog de Singapore coastal walk gelopen wat om ons stopover hotel lag.
Om kwart voor zes vanochtend werden we opgehaald met shuttlebus naar vliegtuig. Maleisie here we come!
Eens kijken hoe het weer en resort daar is.

Geschreven door Peter-en-marcel-in-nieuw-zeeland