Het vliegtuigje ging gewoon gelukkig ook al werd dat nogal heftig af en toe. We hadden windje mee en onze erg knappe piloot Chris (we vonden jet een Chris.....zn echte naam weten we niet....) bracht ons veilig naar Invercargill. Zo'n klein vliegtuigje heeft natuurlijk veel last van wind en we gingen in het begin alle kanten op, ik wilde me aan van alles vasthouden maar er was niks anders dan het schapevachtje waar we op zaten....
De auto en de rest van onze bagage stond er gelukkig nog, dat vonden we ook wel een beetje riskant maar ja. Niet alles kon mee en de auto heeft achter hele donkere ruiten dus je kon niks zien.
Langs de route naar Dunedin was veel te doen en te zien. We hadden de hele dag dus we hebben bijna alles meegepikt. Tussendoor zagen we ook nog eens Jan en Ria rijden... maar dat wisten we niet zeker. Zij gingen de andere kant op....
Bij Curio Bay zijn we gestopt om naar een versteend bos te kijken. Dit bos werd weggevaagd door lava en ligt aan het begin van de oceaan. Heel apart om te zien, je ziet de afdrukken van varens nog en complete boomstammen in de lava zitten. Het waaide enorm hard vandaag en we zijn na een korte stop bij het strand zelf maar weer doorgereden.
Na een korte wandeling ergens verderop langs de route kwamen we uit bij McLean Falls, een van de vele watervallen in NZ. Het was zeker de moeite waard. Verderop langs de route ook gewandeld naar andere watervallen waaronder de Matai Falls, Horseshoe Falls en de supermooie Purakauni Falls. Bij elkaar ook meteen wat uurtjes wandelen .... de voetjes voelden we al weer. Inmiddels zijn we wel klaar met al die heuvels hier.... maar okee...het is elke keer toch wel de moeite waard. En een break tijdens het autorijden steeds is ergens ook wel fijn.
Bij Dunedin aangekomen, moesten we even goed zoeken hoe we de Otago Peninsula opkwamen. Niet alles staat hier even goed aangegeven. Zonder GPS maar ik doe mn best als TomTom en uiteindelijk rijden we de Peninsula op. Het laatste stuk bleek weer een gravelroad te zijn... en behoorlijk smal, pal langs het water. We waren inmiddels al drie kwartier van de stad af. Het Kamaita Retreat was echter helemaal te gek. Er waren maar drie kamers dus erg kleinschalig. Maar echt een fantastisch uitzicht over de inlet. Kijk de fotos maar! We zagen geen receptie ofzo maar er stond wel een bordje met : Welcome Marcel and Peter. En binnen stonden chocoladekoekjes klaar met onze namen dus we zaten goed. Op dat moment kwam Julia al aan en begroette ons. Onze kamer zat op de hoek van het gebouw en we hadden perfect uitzicht.
Het avondeten zat bij de prijs inbegrepen hier en dat was echt een mazzeltje. Filippo bleek de man van Julia (Italiaans stel) en hij zou koken voor ons. Een chefkok die de komende drie avonden zou koken voor ons.... heerlijk ! Het ontbijt werd ook door hem gedaan.... we zijn weer wat kilo's aangekomen....
De volgende dag was het weer weer omgeslagen en zijn we de stad Dunedin ingegaan voor shoppen ! De lokale economie is weer aardig ondersteund door ons. De stad zelf.... weinig te doen en best saai. Hier en daar wel een mooi gebouwtje. Het zou allemaal erg Schots aan moeten doen maar dat valt best wel tegen. Op de terugweg langs een plek gereden aan de overkant van de inlet. Filippo had ons verteld dat daar een zeeleeuwmoeder lag met haar pup. En gevonden ! So sweet ! Het kleintje was aan het spelen met een stok, het was net een hond gewoon. Echt schattig!
Tegen de avond werden we bij ons Retreat opgehaald voor een wildlife tour. Deze omgeving staat bekend om de pinguins, zeehonden, zeeleeuwen en albatrossen dus die wilden we graag zien.
De eerste wandeling ging naar de zeehonden, waar er een hoop van waren, de kleintjes waren pas een paar weken oud. Die waren vooral erg druk met elkaar aan het spelen. Supercool om te zien. En die geluiden ook..... ver op het water zagen we ook nog toevallig een albatros, wat een enorm ding zeg.
De volgende wandeling ging naar de pinguins. Hier was de gewone blauwe pinguin te zien maar ook de zeldzame geeloogpinguin. En al snel werd de eerste gespot ! Die stond op ons pad een beetje te wachten. Op niks hoor, gewoon even uitrusten van de lange zwemtocht. Hahaha.
Verder op het strand zagen we er nog eentje uit de zee komen die net klaar was met vissen. En dat moet allemaal naar de kleintjes gebracht worden. Die zijn nogal hongerig en erg ongeduldig vandaar dat de ouders na het vissen even rustig aan doen....
Op het strand lagen ook zeeleeuwen te slapen, die vinden blijkbaar alles best, we liepen er gewoon langs. In de duinen waren de nesten van de pinguins. Daar hadden we vette mazzel dat er net een pinguin thuiskwam om de kids te voeren. De kleintjes waren nog helemaal van dons en zagen er superlief uit. Totdat pa er aankwam met eten: wat een monsters ! Pa had nog geen zin en lokte ze steeds verder weg uit het nest. Dat doen ze expres om ze te laten wennen. Maar ze pikten gewoon naar pa en liepen snel weer terug. Uiteindelijk kregen ze hun hapje wel. Toen we terugliepen over het strand, kwam er weer een geeloogpinguin uit de oceaan lopen. Maar eigenlijk meer strompelen. Hij viel ook een keer om.... en bleek ook onder het bloed te zitten toen we dichtbij kwamen. Dat was niet goed ! De pinguin moest dus mee van onze gids voor behandeling in de pinguinkliniek. Hadden wij weer ! Dus eerst pinguin vangen en toen in een groot krat mee naar de bus. Wel nog even een enorme heuvel op dus allemaal helpen met tillen. Het was best triest allemaal. Maar de pinguin was nu in goede handen ! Daarna weer lekker gegeten met Filippo die tot half tien op ons heeft moeten wachten......

Geschreven door Peter-en-marcel-in-nieuw-zeeland