Gisteravond hebben we een lekker stokbrood per persoon weggewerkt, en toen naar de kamer. Heerlijk rustig, geen snurkers. Alle apparatuur aan de lader en lekker zooi maken met z'n tweetjes.
Vannacht heerlijk geslapen en vanmorgen op ons gemakje opgestaan. We merken dat het niet helemaal vanzelf gaat. Gisteren hadden we het er samen over dat we het gevoel hebben op de grenzen van wat ons lichaam fysiek aankan te lopen. We merken dat het herstel niet meer zo snel gaat, maar de afstanden worden korter en de wandelingen makkelijker. Althans dat denken we.
De was is niet droog dus we hangen de shirts en handdoeken met veiligheidsspelden aan de rugzak.
Vol goede moed gaan we op stap!
Direct na het dorp gaat het sterk omhoog en Sleef merkt meteen dat het heel moeilijk gaat. Ik drink iedere dag een Dopper met magnesium forte, en geef deze nu aan Sleef zodat zijn spieren wat kunnen bijkomen.
We doen het erg rustig aan en het blijkt dat we bijna 3 km per uur lopen, zo wordt het een latertje. Wat niet meespeelt is dat we zo in de wolken lopen dat een bril geen zin meer heeft, er zitten tenslotte geen ruitenwissers op. Dus we lopen beide zonder bril. Sleef ziet dan nog wel goed, maar ik....?
Als we na 6 km stoppen eten we een sinaasappel en proberen onze brillen weer, het lijkt erop dat ze niet beslaan en we enig zicht zullen hebben, ophouden dan maar.
Net voor Mondoñedo steekt Sleef de weg over en maakt een foto van de naamplaats, zodat we die niet vergeten. Als hij terug de weg oversteekt, struikelt hij op het voetpad over zijn stok en komt hard ten val. Zijn rechter been ligt helemaal open. Gelukkig heb ik EHBO en een goede verbandkoffer bij me. We spoelen de wond eerst schoon met water en vervolgens maak ik een gaas met Flammazine, een antibacteriële zalf. Dan een verband eromheen en Sleef is als nieuw!
Het ziet er ook wel stoer uit, als een echte pelgrim. Sleef is een bikkel en geeft geen krimp! Trots op hem.
Het is wel weer een teken van vermoeidheid dat zoiets gebeurd, daar zijn we het over eens. Ook ik blijf problemen hebben met het lopen, het valt me vandaag erg zwaar.
Eenmaal in het historische deel van Mondoñedo vinden we de kathedraal en gaan daar binnen. Even tijd om een kaarsje voor Daan aan te steken, alleen kan dat daar niet. We laten wel onze crendential ( pelgrimspaspoort) stempelen door de vrouw die achter de toonbank vol prullaria staat. Ze is erg verkouden denken we, maar ze blijkt allergisch te zijn voor de stof van de verbouwing. Tja, shit happens..
Tegenover de kathedraal drinken we koffie en eten we churro's, het leven voelt weer even goed. Sleefs wond bloed nog steeds een beetje, hij is aan de bloedverdunners. Het zal vanzelf stoppen.
Tegenover de koffieshop zit een soort supermercado waar we cola en een gevuld brood kopen.
Voor we gaan klimmen eten we dit beide op. Bij een van de laatste happen verslikt Sleef zich en komt er uiteindelijk niet meer uit. Roodaangelopen zegt hij me te helpen, maar zolang hij zelf kan hoesten is dat de beste manier. Zodra hij stopt met hoesten pas ik een deel van de heimlich op hem toe, geef hem een enorme klap tussen de schouderbladen en dat helpt! Hij doet het weer. Nadat hij weer tot rust is gekomen zegt hij me dat dit alles is om te testen of ik wel EHBO kundig genoeg ben, ik ben geslaagd!
Er zijn vanaf onze plek twee manieren om naar de eindbestemming te komen, de korte steile en de lange, iets vlakkere. Gezien onze fysiek toestand kiezen we voor de laatste.
Vrolijk gaan we weer van start, we lopen niet meer in de wolken en genieten van het uitzicht in de bergen.
Omhoog heeft Sleef het moeilijk, omlaag ik. Ik loop echt op mijn tenen qua fysiek.
We rusten regelmatig, in de vrije natuur want we komen verder niets tegen.
Na 24 km kan ik niet meer en wil liggen, in de wei laten we ons vallen en liggen daar een half uur. Nu blijkt dat we nog maar 3 km moeten of moet ik zeggen mogen?
Wat wel heerlijk is dat we op twee na, geen pelgrims tegen komen. Even een dag voor onszelf.
De laatste drie kilometer blijken er zoals altijd meer te zijn en na 4,5 km lopen we onze slaapplaats binnen, weer een tweepersoonskamer met 2 bedden, muy bien.
Vanmorgen kregen we van Hans 3 uit Alkmaar een foto met de tekst " het maakt niet uit hoe langzaam je gaat, zolang je maar niet stopt" toegezonden, dat typeert onze dag van vandaag wel erg goed.
Morgen wordt het makkelijker, 23 km en moeilijkheidsgraad 1.
Vandaag bleek 28,5 km, moeilijkheidsgraad 3. 944 meter geklommen en 496 naar beneden. Hersteltijd geeft 11 uur aan, vroeg naar bed dus.
Wat ik nog even wil delen is dat ik complimenten krijg over de reacties van mijn moeder, dat raakt me! Met tranen in mijn ogen lees ik jullie reacties. Dankjewel hiervoor. Ik hou van mijn moeder, ze is de beste moeder voor mij, en ook een beetje voor Sleef!
Tot morgen, dan hebben we een appeltje-eitje...

Geschreven door Pelgrimbuis.reisblog