Vanmorgen is het heerlijk weer, tijd om een flinke wandeling met Guus te gaan maken. Afgelopen week is de lente weer begonnen, en op die dag was ook de operatie van Eline. Het is allemaal goed verlopen en ze is vrijdagavond weer naar huis gekomen. Dat was voor mij een week van 's ochtends vroeg naar het ziekenhuis, de hele dag bij Eline zijn, en dan 's avonds naar huis om de dieren te verzorgen, de was te doen, en te slapen. Floor bleef bij Eline in het ziekenhuis en kreeg een opklapbed naast Eline aangeboden.
Na de operatie had Eline het zwaar en veel pijn, maar dat is gelukkig over. De verpleegkundigen in het ziekenhuis hebben fantastisch werk geleverd en het leek wel of niets hen teveel was. Het eindeloze geduld en de positiviteit die ze hebben, maken dat je jezelf snel weer beter voelt. wij hebben diep respect voor hun.
Hoe vervelend was dan ook het berichtje dat Floor mij vrijdag morgen appte: "Er is hier een wat verdrietige stemming (Tania is behoorlijk van slag) omdat een collega van ze plotseling is overleden. Dan kun je daar rekening mee houden." Tania was een van Elines verpleegkundige. Toen ik op de afdeling kwam zag ik dat veel verpleegkundigen die vrij hadden terug gekomen waren om elkaar te steunen. Zo intens om te zien en mee te mogen maken, de saamhorigheid was groots.

Terwijl ik met Guus verder loop richting de St. Jansberg bedenk ik me dat het leven eigenlijk nooit stilstaat. Henry Cartier Bresson, een beroemde franse fotograaf probeerde altijd het beslissende moment vast te leggen, le moment décisif zoals dat in het Frans genoemd wordt. Het laatste moment voordat alles anders is. In gedachten vraag ik me af of zo'n moment wel bestaat, de wereld en het leven zijn zo druk bezig met veranderingen dat er misschien wel helemaal geen beslissend moment is. Of ieder moment is een beslissend moment, want na iedere nanoseconde is de hele wereld anders, gekke gedachte eigenlijk.

In de verte zie ik een ooievaar landen en ik denk bij mezelf, daar komt weer nieuw leven aan. Ooievaars zijn in mijn hoofd nog steeds gekoppeld aan de bezorgers van baby's. Ik heb hier ooit een legende over gehoord of gelezen, het verhaal gaat als volgt: "de ooievaar was de vogel die het geluk bracht. Een huis met een ooievaarsnest op het dak, zou geen onheil treffen. Om de ooievaar te verleiden een nest op hun huis te maken, bouwden mensen op hun dak alvast een soort platform voor hem. Eenmaal geïnstalleerde ooievaars zochten gedurende de dag hun voedsel in de rivieren, meren en moerassen. En dit waren precies de plekken, waarvan de mensen dachten dat daar de zielen van ongeboren kinderen ronddwaalden. Hoe eenvoudig was het voor de ooievaar daar een baby op te pikken en die bij de gelukkige moeder af te leveren als dank voor het heerlijke nest op het dak".
Straks als ik thuisben zal ik eens kijken of het nest op de toren van het stadhuis van Gennep al weer bezet is door het ooievaarskoppel. Je kunt het broeden en de jonkies volgen op beleefdelente.nl, ik kijk regelmatig op deze site om te kijken hoe ver ze zijn.

Ik volg de ooievaar in zijn bewegingen en volgens mij is hij nog nestmateriaal aan het zoeken, aan de rand van het bos.
De weilanden voor het bos, waar de ooievaar in loopt, worden de komende periode weer teruggegeven aan de natuur, in de hoop dat de verdwenen Flora e Fauna weer terugkomt. De hekken om de weilanden zijn al verdwenen en de mannen van natuurmonumenten zijn druk bezig om de grote lijnen uit te zetten. Komende jaren zal ik hier dus ook iedere dag weer wat anders zien, ik verheug me erop. Misschien komen de herten en reeën wel meer uit het bos in de toekomst. Of een wild zwijn, of de das of ijsvogels. Ze zitten er allemaal.

Het zonnetje schijnt ondertussen lekker op mijn gezicht en ik voel de warmte, zie de ooievaar en hoor de vogels om me heen, ik ben een gelukkig mens!
Terwijl ik langzaam aan het eind van mijn wandeling kom bedenk ik me dat ook deze wandeling weer het hele leven voorbij gekomen is, geboorte, herstel bij ziekte en toch ook de dood.
Alles, en iedereen is met elkaar verbonden. UBUNTU

Geschreven door Pelgrimbuis.reisblog