Vanmorgen was het eindelijk zover, de start van de 102e editie van de Nijmeegse Vierdaagse en ik ben erbij!
Ik heb om kwart over 5 met Sleef afgesproken op het parkeerterrein van de Goffert, en vandaar uit gaan we met de bus naar "de Vereniging" aan het Keizer Karelplein. Dan is het nog vijf minuutjes lopen naar de Wedren waar de start en finish is.
We hebben de tweede starttijd vandaag en dat betekent dat ons startschot om 06:00 uur zal vallen.
Voor de start is het een drukte van jewelste en we zijn dan ook blij als we mogen vertrekken.
Eerst over het Hertogplein, ook wel het feestplein genoemd en dan door naar de Waalbrug.
Het eerste dat me opvalt is dat er overal dronken studenten ons aan staan te moedigen, met bier en andere drank in de hand. Ze lallen of hun leven ervan afhangt, ik moet er erg om lachen, overigens is het een hele gemoedelijke sfeer, ze beloven ons straks ook weer in te halen, maar ik denk dat de kater ze dan bezig zal houden.
We komen nog een bandje tegen, die ieder op een ander stuk van het liedje zijn, ik kan dan ook niet achterhalen welk lied ze proberen te spelen, maar wat maakt het uit, hun enthousiasme is aanstekelijk.
Net voor de Waalbrug staat zelf Sinterklaas on uit te zwaaien!
Boven op de brug zien we dat de brandweerboot zijn waterspuiten vol aangezet heeft en ons vanaf de Waal bergroet en succes wenst.
Dan, over de brug begint de lange dijk, 7 kilometer lang, zonder aanmoediging, zonder wind, met al een hoge temperatuur. (overigens was het om 04:00 uur al 21 graden volgens temperatuurmeter in de auto). Veel drinken dus vandaag! Ik heb de camelbag tot de rand gevuld. (2 liter water). Daarnaast nog een dopper die ik regelmatig zal vullen met koud water.
Aan het einde van de dijk komen we bij het eerste dorp, waar muziek en applaus ons ten deel valt. Ik merk direct dat het lopen dan makkelijker gaat.
Sleef en ik hebben veel te bespreken en als we in zo'n dorp zijn genieten we beide van de toeschouwers.
Ik loop ook door de eerste sproeier van de dag door, om wat extra verkoeling te krijgen, heerlijk is dat.
Na 15 kilometer nemen we onze eerste pauze en ontbijten we voor de tweede keer. Ik heb een zak vol krentenbollen en 2 bananen bij me, dat moet genoeg zijn.
Terwijl we op een stoel zitten te genieten van de andere deelnemers komt mijn favoriete bekende nederlander voorbij gelopen, Dionne Stax. Ze loopt prachtig, mooi rechtop en met lichte tred, en ook nog in een hoog tempo. We zullen haar vandaag 5 keer tegenkomen en dat is geen straf!
Ondanks dat we het liefst samen met haar zouden willen lopen, laten we haar toch maar met rust.
In de grotere dorpen staan heel veel kleine kinderen langs de weg met schalen met snoep, spekkies, tomaten en komkommers. Ook tucjes, chips en zoute stekels worden uitgedeeld. Af en toe pak ik wat, als het er goed uitziet. De kinderen laten af en toe wat vallen, rapen het weer op en doen heten hun enthousiasme weer terug in de schaal, om het vervolgens uit te delen, en dat sla ik graag over.
Net voor Elst nemen we een langere pauze en gaan de schoenen uit, heerlijk is dat, even de voeten laten acclimatiseren.
Ondanks dat ik vorige week veel pijntjes had, gaat het nu goed. Van blaren heb ik gelukkig geen last. We zagen de eerste wandelaars al na vijf kilometer met blaren langs de kant zitten, en dat vind ik moeilijk te begrijpen. Zelfs militairen!
Als we Elst binnenlopen staan er diverse DJ's op de route die de sfeer er goed in weten te brengen. Ook een clubje trommelaars, die een fantastisch ritme aangeven, ik ga er bijna door vliegen.
De temperatuur stijgt steeds verder en verder en nu maken wij bij bijna iedere sproeier onze pet en ook vaak de buff nat. De buff gebruiken we als natte lap om de nek en hals om af te koelen.
Na 30 kilometer stoppen we op een dijk, en trekt Sleef schone, droge sokken aan. Het laatste stuk is in zicht en we denken rond kwart over twee, half drie binnen te komen.
In Lent, het laatste dorp kan ik Sleef niet meer bijhouden en vraag ik hem rustiger te lopen.
Ik merk ook dat ik erg misselijk en wat draaierig wordt, maar dat vertel ik hem nog even niet.
Uiteindelijk, boven op de Waalbrug breng ik hem op de hoogte dat het niet goed gaat en dat ik NU, moet gaan zitten, wat ik dan ook doe. Ik doe de rugzak af en probeer mijn buik ruimte te geven om tot rust te komen. Toevalligerwijs zijn we gaan zitten bij een Rode Kruis team, en die kwamen gelijk naar me toe.
Op dat moment moest ik enorm overgeven en met mijn pet voor mijn gezicht probeerde ik het tussen de vloer en de railing door de Waal in te spugen, wat deels lukte.
Daarna kwamen de Rode Kruis medewerkers er al snel achter dat ik een enorm zouttekort in mijn lichaam had en dat al het water dat ik gedronken heb, niet door mijn lichaam vastgehouden kon worden, ik ben dus helemaal uitgedroogd!
Ze stoppen me vol met Lakrisal, zoute snoepjes en daarna Dextro Energy voor de suikers en energie. Tevens geven ze me een flesje water, wat ik opdrink. Ik ben echter zo van slag dat alles er vrijwel direct weer uitkomt. en dus doen we het hele proces nogmaals. Als ik even zit uit te puffen, hoor ik ineens iemand roepen: "He Hans, hoe is het met je, loop je ook de vierdaagse?" Het is Loet Lauree, een goede vriend van vroeger, waar we veel wedstrijdjes tegen gezeild hebben. Hij loopt al jaren de vierdaagse en liep dus een klein stukje achter ons. Ik heb niet veel te makken, en leg hem uit wat er met me is. we spreken af elkaar later te bellen of zien.
Na een kleine veertig minuten op de brug bijgekomen te zijn, denk ik het wel weer aan te kunnen om de laatste 2,5 km te lopen.
Het gaat erg moeizaam, zeker omdat het op het Hertogplein file lopen is en net voor de finish moeten we tot drie keer stoppen om het verkeer door te laten. Op mijn laatste tandvlees haal ik de finish en Sleef stelt voor om even in de schaduw uit te rusten en dan daarna te vertrekken.
Op weg naar de schaduw voel ik weer een golf aankomen en pak snel mijn pet, om niet het hele plein onder te spugen, spuug ik mijn pet vol en leeg die in de container, waarna ik de pet nogmaals weet te vullen. Dan zien we weer een Rode Kruis post en daar laat ik me neervallen. Direct komt er een hele vriendelijke jongedame op me af, die me in de gaten blijft houden tot ik sterk genoeg ben om naar huis te gaan. Ik krijg bouillon, nog meer water, snoepjes en nog meer bouillon. Het blijft tobben, als het iets beter gaat, probeer ik te gaan staan, maar dat lukt eigenlijk niet en dus ga ik weer zitten. Na drie kwartier stelt ze voor om wat cola te halen en op te drinken. Sleef haalt de cola en voorzichtig drink ik het op, ik voel dat het wat beter met me gaat. Na weer tien minuten probeer ik weer op te staan en nu gaat het wel, ik loop wat over de Rode Kruis post en voel me zeker genoeg om naar huis te gaan. Van de jongedame krijg ik nog een vuilniszak mee voor het geval ik onderweg weer moet overgeven en ik laat mijn bespuugde pet achter bij het afval. Met alle kracht die ik nog bezit, gaan we op pad, nemen we de bus en na flink ademgehaald te hebben, rij ik via het tankstation (waar ik meer Cola haal) terug naar huis.
Ik heb met Sleef afgesproken dat ik morgenvroeg ga voelen hoe het gaat en hem dan app of ik start of niet.
( het blijkt de volgende ochtend niet te gaan en ik moet me afmelden. Is dit een teleurstelling? Nee, ik genoten van de voorbereidingen, de start en het grootste deel van de tocht. Had het niet willen missen. En zoals ik altijd zeg: "het gaat om het vertrekken en de reis, niet om het aankomen!)

Ik heb een impressie van e eerste dag gemaakt met een Gopro, als je deze wil zien kun je hier kijken: https://www.youtube.com/watch?v=FePtw5-OK8s

Geschreven door Pelgrimbuis.reisblog