Terug in de Ardennen.

Als er Frans gesproken moet worden doet Jan het woord, in Duitstalige landen Patricia.

Dat is zo gegroeid.

Dat beviel Jan goed in het Pfälzerwald … en laat er nu een heeeeel kleine stukje in Wallonie Duitstalig zijn …daar staan we dus. En Jan ‘n lol 😆.

Begin deze week reed Jan al eens voorbij de Vennbahn: een 125 km lang fietspad over een oud spoorwegtraject dwars door de Ardennen. Veel over gelezen, moet echt mooi zijn. Dus een camping gezocht vlak langs dit traject om vrijdag samen te gaan fietsen. Niet de hele 125 km natuurlijk maar “…wel een aardig eindje, kan prima want die oude spoorwegtrajecten hebben altijd een zeer beperkt hoogteverschil…” meldt reisleider Jan nog even voor vertrek. En dat klopt.

Zo’n vlakke spoorroute een stukje volgen en dan dezelfde weg terug is natuurlijk niet aan de Oersjes besteed dus heeft Jan “een rondje” op zijn fietscomputer uitgestippeld; zuidwaarts naar Sankt-Vith door de omgeving, van daar uit via de oude spoorlijn terug naar de camping.

Het rondje is erg mooi…. maar verre van vlak. Het is soms zo extreem dat Jazz bergop uit de hondenkar moet omdat Patricia anders - ondanks de ondersteuning - de helling niet opkomt. Hellingen tot 20%!! (de Gulpenerberg in Limburg is 13%)

Als Patricia voor de derde keer helemaal buiten adem een bergtop heeft bereikt en Jan bij de vierde klim zelfs terug naar beneden moet lopen om ook Patricia’s fiets te halen ziet hij zich genoodzaakt de ronde enigszins in te korten om “… onze relatie nog een laatste kans te geven…”

Ze zijn blij als ze na 35 km het oude spoortraject bereiken voor de laatste redelijk vlakke 10 km terug naar de camping. Gelukkig is het weer nog steeds prachtig en kan op een terrasje de onderlinge vrede weer worden getekend.

Geschreven door Oersjes.camperblog