Vandaag zouden we een rondvaart in de haven maken, maar Roel vernam dat de trip niet door ging ivm te weinig inschrijvingen, het was dus niet rendabel voor de
eigenaar van de boot. We gingen toch naar Willemstad, Roel leidde ons door een stuk Otrobanda, dat we nog niet gezien hadden. Omhoog richting de Julianabrug met uitzicht over de haven en alle gekleurde huisjes.
De Koningin Julianabrug is 56,4 meter hoog, zodat bijna alle zeeschepen (behalve de grootste cruiseschepen) onder de brug door kunnen varen. Het is de hoogste brug van het Caribisch gebied. De brug was vooral bedoeld ter ontlasting van de Koningin Emmabrug, de houten pontonbrug, want hier mocht geen motorverkeer meer op rijden. Tijdens de bouw is de brug op 6 november 1967 ingestort. Tijdens het plaatsen van het drieëntwintigste segment van de 25 van de eerste helft, stortte het hele gebouwde gedeelte in. In totaal vijftien werklieden verloren hun leven, negen Curaçaoënaars en zes Europese Nederlanders. Deze gebeurtenis wordt gezien als grootste ramp uit de Curaçaose geschiedenis. Sommige inwoners van Willemstad zijn ervan overtuigd dat er op de brug een vloek rust en mijden hem daarom.
Uit het boekje met wetenswaardigheden: Benedenwindse stadsarchitectuur.
De historische binnenstad van Willemstad is door de gebouwen uit het roemruchte handelsverleden een van de grootste toeristische trekpleisters van Curaçao. Omdat het eiland altijd nauwe betrekkingen met het moederland heeft onderhouden, is het niet verwonderlijk dat in de architectuur van de stad veel Nederlandse invloeden te herkennen zijn.
Vanwege het klimaat (veel zon en wind), de beperkte beschikbaarheid van natuurlijke bouwmaterialen en een gebrek aan goed opgeleide arbeidskrachten , werd de architectuur van het moederland versimpeld. Op Curacao moest met het poreuze koraalkalksteen gewerkt worden, dat vervolgens afgepleisterd en geschilderd werd.
De kenmerkende kleuren kwamen pas in de 19e eeuw in zwang.
De bouw van de typische koopmanshuizen in Willemstad en in Punda in het bijzonder, kende zijn hoogtepunt in de tweede helft van de 18e eeuw.
Rijke kooplieden bouwden hun huis van steen, waarbij de onderste verdieping opslagplaats was. De open galerijen zorgden voor constante aanvoer van frisse lucht naar de woonvertrekken.
Op sommige plekken werd de sierlijke tropische architectuur uit Indonesië gekopieerd.
Jaren van verwaarlozing en de exodus van bewoners uit het centrumgebied, hebben er de laatste decennia voor gezorgd dat veel historische gebouwen in verval zijn geraakt. Sinds 1954 beijvert de Stichting Monumentenzorg Curacao zich gelukkig voor het behoud van historisch waardevolle panden. Ondanks de beperkte financiële middelen, is een flink aantal panden inmiddels voor de ondergang behoed.
Restauratie is overigens een kostbare zaak op Curacao. De poreuze Koraalkalksteen die veel als bouwmateriaal werd gebruikt, bevat veel zout. Als dit met vocht in aanraking komt, baant het zich een weg naar buiten en kristalliseert het aan de oppervlakte. De pleisterlagen aan de buitenzijde van de panden worden daardoor vaak nog vóór de oplevering van een restauratieproject ernstig aangetast, wat scheuren, bobbels en blazen veroorzaakt. Regelmatig 'bijpleisteren' is voorlopig de enige oplossing.
Oké, na de rondgang dronken we een passionfruit-smoothie bij De gouverneur, met uitzicht op de haven en de Emmabrug.
De markante Emmabrug over de Sint Annabaai vormt de oudste verbinding tussen Punda en Otrobanda. In 1888 werd voor het eerst een pontonbrug over de baai gelegd. Mensen zonder schoenen- een teken van armoede- hoefden geen tol te betalen. De drijvende Emmabrug is nu een van de laatste permanente pontonbruggen ter wereld. De brug is alleen voor voetgangers toegankelijk. Regelmatig gaat ze open om ruim baan te maken voor het drukke scheepvaartverkeer. Wappert er een oranje vlag op, dan doet de brugwachter de brug maar een klein beetje en voor korte tijd open. Wappert de blauwe vlag, dan doet hij de brug helemaal open voor grotere schepen. In dat geval vaart halverwege de Sint Annabaai een gratis veerpont heen en weer.
Hierna liepen we door de smalle straatjes van Otrobanda terug naar de auto. Sander had honger, de anderen niet, dus Roel stopte bij een Poké bowl zaak.
Sander bestelde een tonijn Poké, maar moest hier wel een half uur op wachten, wat gaat alles hier langzaam......................
We zijn nadat de Poké bowl verorberd was, nog een paar uurtjes naar het strand gegaan. Blue Bay resort en Blue Bay Beach. Wat een heerlijk strand met ligstoelen en
Palapa`s, dit zijn parasols van palmbladeren, een leuk gezicht en belangrijk voor de broodnodige schaduw. Jan Willem en ik gaan snorkelen, aan de kanten van de baai waar de rotsen zijn, zwemmen veel vissen en visjes. We zwemmen door een school van geel-zwart gestreepte Sergeant Majoor- visjes, ze zijn niet bang en zwemmen gewoon met ons mee. Op de foto`s zie je de koffervis en de mooie tweekleurige papegaaivis. Het koraal is mooi van vorm, maar het ziet er bruinig uit, niet kleurig. We nemen aan dat dit niet goed is. Coral Bleaching heet het.

Vanwege El Niño en de aanhoudende klimaatverandering is het zeewater in het Caribisch gebied dit jaar warmer dan ooit tevoren. Ook op Curaçao was het zeewater nog nooit eerder zo warm als de afgelopen 3 maanden; in oktober werd het zelfs 31 graden. Ook op land was het bloedheet en door velen werd hier de laatste maanden veelvuldig over geklaagd. Niet alleen voor mensen is die aanhoudende hitte een probleem. Ook andere dieren kunnen lijden onder temperaturen die hoger zijn dan normaal. Koralen zijn daar een goed voorbeeld van.

Na een uurtje of twee, genieten van de mooie uitzichten, in het water en op het strand, gaan we weer huiswaarts. Marion is inmiddels ook thuisgekomen van haar werk.
We warmen de restjes India`s eten van gisteren op en maken er een grote salade bij, het was gewoon weer heerlijk. Na het eten gaan we naar 'Zuikertuintje', een klein gezellig winkelcentrum, om een ijsje te eten. 2 Bolletjes zijn hier hetzelfde als 4 bolletjes bij ons. We zitten buiten bij 28 graden ( in het donker) en genieten van deze ijs-traktatie.
We houden dagelijks contact met het thuisfront in NL en in Frankrijk. Wel wat moeilijk door het tijdverschil van 6 uur. Marjolein appt dat Anneke nog in het ziekenhuis ligt, ze heeft minder last van duizeligheid, kan weer wat lopen, maar heeft wel (meer) pijn in haar dijbeen. De arts wil alsnog een scan maken hiervan, maar er is geen plek en het gaat langer duren. Dit is niet goed voor Anneke haar geestelijke gesteldheid, ze is er down onder. Marjolein wil haar zo snel mogelijk weer uit het ziekenhuis hebben, deze toestand is niet goed voor haar revalidatie. Thuis kan ze met fysio en oefeningen weer langzaamaan opknappen. We hopen dat dit nu snel gaat gebeuren.

Dit is alweer onze laatste avond. De heren spelen met Marion een spelletje, zoals ook de vorige avonden.
Morgen, donderdag hebben we nog wel overdag, maar om 18 uur moeten we richting Hato, de luchthaven voor de terugvlucht.
De dagen hier waren heerlijk en zijn heel snel gegaan. Ongelofelijk dat het hier continue 28-34 graden is en dat we horen dat het in NL rond de 10 graden fluctueert.
Dat zal weer wennen worden straks.
Het verslag van onze laatste dag zal ik vanuit thuis maken. We zullen zo rond 11.30 uur landen op vrijdag.
Wij willen Roel en Marion enorm bedanken voor hun gastvrijheid en de supervakantie die wij hebben gehad.
Het is voor herhaling vatbaar......... Roel en Marion zullen hier in ieder geval nog een heel jaar zitten.

Geschreven door Langetjes.op.vakantie