Û"Mission completed" , het zou te mooi geweest zijn, het werk daar is nog (lang) niet af! Terug thuis sedert vrijdag in het gezelschap van een ongenode gast, één of andere microbe die zich in mijn neus en hoofd genesteld heeft. Mijn laatste blog verhaal dus met enige vertraging.
Ik heb het 'Congo verhaal' nog eens van heel dichtbij mogen beleven. Dit land, of alvast deze streek, is er erger aan toe dan ooit tevoren, niettegenstaande een indrukwekkende Monusco vertegenwoordiging en een ongelooflijk aantal NGO's in Goma. Vooral de rol van de Monusco is hier erg omstreden.
In vele opzichten is de tijd hier blijven stil staan of zelfs achteruit gegaan. Enkele opvallende veranderingen: velen hebben nu een gsm, zeer gegeerd en wordt dus vaak gestolen. De providers maken woekerwinsten.
Het laatste jaar zijn er verschillende asfaltwegen aangelegd in Goma ( ingegeven door de verkiezingskoorts) en deze beginnen steevast in de omgeving van de verblijven van de presidentsvrouw of de gouverneur. Eens enkele kilometers buiten Goma rijd je nog steeds op dezelfde brousse wegen als 30 jaar geleden.
De Congolees heeft door het ontbreken van wetten, gerechtigheid, eerlijke economie en basiscomfort zich de nodige overlevingsstrategieën eigen gemaakt en ik vermoed dat de natuurlijke selectie ook gemaakt heeft dat de gemiddelde Congolees veel en veel sterker is dan ons. Als je hen de Tshukudu's ziet voortduwen over de lavastenen, is het beeld van slavenarbeid niet ver af. Lucie (de kokkin van Sandra) vertlede ons hoe , na het overlijden van haar vader, een rijke commerçant, alles opgeëist werd door de familie van de vader. Om haar schoolgeld te kunnen betalen moest zij, toen iets van 11 jaar, elke vrije dag met zware zakken meel naar een markt gaan op 40km afstand door de brousse. Daar sliep ze dan en 's anderendaags kwam ze de hele weg terug met een andere koopwaar die daar goedkoper was. De zieke grootmoeder van de kleine Francine komt de hele 15km van het vluchtelingenkamp van Bolengo te voet gestrompeld naar Goma om haar kleindochter te bezoeken in Centre Tulizeni.
De door het Mobutu regime geïnstalleerde "article 15: débrouillez-vous" zit ondertussen in hun genen. handel drijven is daar één van, op allerlei, soms zeer vindingrijke manieren oplichten is het nog beter ontwikkeld gen: De grensambtenaren van Congo zoeken altijd naar iets om je te laten betalen. Gele koorts vaccinatie is verplicht en een noodzaak om een visum te bekomen voor Congo. Toch vinden ze het nodig dat je dit steeds bij je hebt en kan tonen. Ze meten ook je koorts bij het binnenkomen, (toch van de Musungu's) met een toestelletje zonder batterij, als test op ebola (ook exclusief voor de Musungu's). Als je je vaccinatiekaart niet bij hebt, krijg je ter plaatse een prik en als je dat niet ziet zitten, dan betaal je gewoon (art 15).
Normaal moeten er verkiezingen zijn in het najaar, maar Kabila doet er alles aan om deze uit te stellen. Hij kan in principe niet meer herverkozen worden, maar een grondwetswijziging kan soelaas bieden voor hem. Hij heeft al een poging ondernomen, maar hevig protest is uitgebroken en hij is dus nog niet in zijn opzet geslaagd. Er wordt algemeen verwacht dat het een heet najaar zal worden. De presidentsvrouw, Olive, afkomstig uit de Noord-Kivu, was afgelopen week in Goma (waar zij een 2tal kleine optrekjes (ahum) heeft staan en haar man een iets groter). Zij rijdt af en toe door de stad en strooit dan dollarbriefjes door de venster: kwestie van de campagne van haar man wat te ondersteunen.
In Tulizeni is er wel een aanzienlijke vooruitgang geboekt, mede dankzij de steun van jullie allemaal. Het nieuwe huis is heel aangenaam en koel en de algemene hygiëne is sterk verbeterd. Jammer genoeg is de toevoer van elektriciteit en water in de realiteit een zeldzame luxe gebleven. Bidons vullen op momenten van watertoevoer is de boodschap. De douches echter hebben een meer decoratieve functie, want de momenten met voldoende waterdruk zijn uiterst zeldzaam. De elektriciteit is mogelijk nog zeldzamer dan de watertoevoer en volledig onvoorspelbaar. Een goede oplossing voor verlichting (zonnepanelen) is nog een belangrijk te realiseren item. Beetje bij beetje geraakt ook de inrichting van het huis beter in orde, mede dankzij de timmerwerken van Paul, Ewald, Ismaël. Administratief staat Tulizeni ook een stuk verder, een nieuwe ASBL werd opgericht, dossiers en boekhouding werden gedigitaliseerd zodat er gemakkelijker zal gecommuniceerd kunnen worden naar de organisaties die ondersteuning geven, de medische zorgen zijn beter dankzij de permanentie van een jonge dokter.
In die tijd dat ik er was zag ik de kleine Georgette, het meisje dat vorig jaar in augustus gevonden werd in een veld, 1 dag na de geboorte, met de mieren op haar rug, evolueren naar een vrolijk, gelukkig kind dat duidelijk een stevig overlevingsinstinct meekreeg. Ze onderneemt haar eerste pogingen tot stappen. Bukuru en Chiza, broer en zus, die zwaar ondervoed toekwamen in Tulizeni geraken meer en meer opgenomen in de groep en in het spel. Mooi ook om te zien hoe de grotere kinderen kunnen samen spelen en hoe delen en zorgen voor mekaar heel natuurlijk is bij hen. Dankzij Anna, een Nederlandse kleuterleidster die ik toevallig ontmoette in een supermarktje en die nu ook af en toe komt helpen, is er ook wat meer omkadering voor de allerkleinsten.
Belangrijk voor de toekomst is dat er een meer structurele hulp komt, een stukje de autofinanciering verder kan worden uitgewerkt en dat hopelijk Sr Assumta en/of één van de medezusters snel naar het project kunnen terugkeren.
Nog even vermelden dat ik Anthony uit Knokke nog ontmoet heb. Hij is de piloot van het Virunga project (grootste en prachtig natuurpark uit Congo, beheerd door Emmanuel De Merode) en misschien jullie wel bekend, want hij was de piloot van de serie "flying doctors". Er komt een nieuwe serie in het najaar van de flying doctors. Deze speelt zich volledig af in de Virunga. Zeker kijken! Wij hebben nog eens het geluk gehad om de gorilla's te bewonderen. dat blijft een fantastische ervaring!
Als afscheid heb ik nog een sportdag georganiseerd op het domein van een gastvrij Nederlands koppel aan het Kivumeer: voetbal, trefbal, acrobatie, springtouw,... alles door mekaar. eens turnjuffrouw, altijd turnjuffrouw. Om daar te geraken zijn we met z'n 48 in 2 auto's naar ginder gereden. Ze zijn iets meer stapelbaar!
Hun afscheid was hartverwarmend , zingen en dansen, kadootjes. Ik kan alleen maar bedanken voor wat geweest is. Dit is zoveel meer dan op vakantie gaan. Bedankt soeur Sr Georgette, je bent een fantastische vrouw. Bedankt aan Sandra, Gianni, Guy, Ismaël, Michelle, Floribert, Anna, Paul, Rosette, Julienne, Pasci, NyabaII, Cristian, Yvonne, Maombi, Bea, Noella, en alle 72 kinderen.

Geschreven door Katrien.geniet