Dit blog is bedoeld om iedereen die van dicht of van ver het project mee heeft gesteund te bedanken en te tonen dat het ingezamelde geld en goederen goed besteed zal worden. Maar de link mag altijd gedeeld worden met andere geÏnteresseerden. Ik kan nu al zeggen dat de noden veel groter zijn dan ik had durven denken, maar dat er hoop is voor de toekomst, want dat er enkele positieve evoluties te verwachten zijn voor het project! Bedankt iedereen, asante sana!

Dag 1 & 2: Vertrokken op zondagochtend 14 februari (met een Valentijns afscheid van Ewald en 3 dochters in het buitenland) met een gevoel dat ik toch wel lichtjes uit mijn comfortzone ging treden, maar toch enigzins gerust gesteld doordat ik overal wel een nummer ter beschikking had om me in geval van nood te helpen. Ik ben vanuit Brussel naar Kigali (hoofdstad van Rwanda) gevlogen, aldaar overnacht bij de Zrs Bernardinnen en vandaar een bus genomen naar de grenspost Gisenyi-Goma. De busrit van ongeveer 4u was onmiddellijk terug een onderdompeling in het Afrikaanse leven: bedelaars, opdringerige verkopers, " muzungu, muzungu", taxi-Fietsen, fietsen die zich vastklampen om de bergen op te gaan aan vrachtwagens die aan een slakkengangetje de berg op gaan, vrouwen die alles op hun hoofd leggen tot meters lange boomstammen,.... Rwanda is ongelooflijk hard veranderd, maar de grootste veranderingen spelen zich af in Kigali. Je wordt nu verwelkomd in het Engels, "welcome in the land of 1000 hills" , en het verkeer verloopt naar Afrikaanse normen georganiseerd met wegsignalisaties en al. Onderweg vanuit mijn benepen zitplaats met natuurlijke airco 😊 (Prijs 3000 frw ~ 3€) heb ik mijn ogen de kost gegeven in de hoop dingen te herkennen van de tijd dat Ewald en ik daar gewoond hebben (1986-1990). Gelukkig staan de vulkanen er nog want vanuit de bus bleven de andere herkenningspunten eerder beperkt.
Didier de Riddere, hoofd van procudde Belgie (een NGO waaronder ook Tulizeni behoort) heeft er ook voor gezorgd dat ik opgewacht werd aan de Congolese grens. En dat was maar best ook. De interventie van Zr georgette was nodig, want nu had ik plots een "prise en charge" nodig. Alvast goed gevonden van de grenswachter 🤔 . Ik werd hartelijk onthaald door Zr georgette, Liliane (werkt ook voor procudde), Ismaël en ééntje van de 90, de kleine Aline. Onmiddellijk merk je dat je niet meer in Rwanda bent: chaotisch verkeer, behalve enkele hoofdstraten zijn het lava straten, of eerder lava trappen.
Aangekomen in het Centre Tulizeni werd ik onthaald op gezangen en dans en wilden ze allemaal geknuffeld worden. Het voelde eerder ongemakkelijk, teveel eer. Bij mijn eerste rondleiding in het weeshuis, valt me onmiddellijk de overheersende geur van urine op. In 2 kamers en 3 kotjes staan er 17 stapelbedjes voor de kinderen en de 6 kind-mama's die hier opgevangen worden. Je moet het gezien hebben voor je het werkelijk kan inbeelden hoe ze slapen! Ik ben toch een beetje heel opgelucht dat ik kan overnachten bij Sandra, een heel sympathieke Mozambikaanse, die voor PAM (programme alimentaire Mondiale) werkt en in een ruim huis woont met electriciteit en water!

vervolg week 1
De week begon goed. Maandag was het "ville morte". Er was een soort staking van de oppositie, waardoor het openbaar leven werd stilgelegd. Ze klagen Kabila aan omdat hij de grondwet wil wijzigen zodat hij voor een derde ambtstermijn kan gaan. Overal militairen en politie, dus het heeft geduurd tot de middag voordat ze me konden komen oppikken.
Mijn eerste week was een inloop week. Ik word overal voorgesteld en leer beetje bij beetje hoe het er aan toe gaat, zowel in Goma zelf als in het CT (vanaf nu de afkorting voor centre tulizeni). Heel veel indrukken, veel emoties en voortdurend andere taal spreken. Gevolg: heel moe 's avonds en niet altijd een verkwikkende nachtrust. Maar nu ben ik het gewoon aan het worden.
Zr georgette vertelt met regelmaat het verhaal achter het kind. Al die verhalen zijn stuk voor stuk schrijnend en ze moeten nu een nieuw leven opbouwen. De veerkracht van sommige kinderen en kindmama's is ongelooflijk. Zo leerde ik Nema al wat beter kennen. Ze is 13 jr, komt uit het vluchtelingenkamp. Haar moeder is gestorven aan aids, haar vader leeft nog, maar is er erg aan toe. Zelf is ze volledig ondervoed toegekomen, maar ondertussen volledig hersteld. Ze lijkt me heel intelligent, zorgt voor de andere kinderen als een echte mama, neemt de boekhouding van het winkeltje van tulizeni op haar en is zeer gemotiveerd om te leren op school. Ze zingt en danst graag, echt een fantastische meid en heel leuk om haar bezig te zien. Hiervoor moet je het doen!
Ik heb me deze week kunnen bezig houden met opruimen, baby's verversen op zijn Afrikaans, vuile neuzen kuisen, huiswerk nazien, spelen met de nieuwe voetbal en kleine bal die ik meehad en last but not least: samen met Gianni, verantwoordelijke van procudde Goma en jullie financiële inbreng hebben we een overeenkomst bekomen bij de eigenaar van een nieuw en veel beter huurhuis. Dit in afwachting van de bouw van een weeshuis, waarvan men ook reeds bezig is met de plannen. Als alles goed gaat wordt er over 30 dagen verhuisd!
Het huis nu is echt veel te klein, heeft geen water, noch elektriciteit. Er hangt voortdurend een doordringende geur van pis en kak, veroorzaakt door toiletten die niet genoeg gespoeld worden bij gebrek aan water, kamers met weinig of geen verluchtingsmogelijkheden, overbevolkte bedjes met de nodige bedplassers en gewoon algemeen gebrek aan hygiene. De nood om te verhuizen is echt groot, temeer ook omdat de nonnetjes zelf in deze omstandigheden er zelf zullen onderdoor gaan. CT bestaat al 2 jaar en barst nu letterlijk uit zijn voegen.
Verder is het leven in Goma voldoende veilig als je de nodige zaken in acht neemt. Het verkeer is chaotisch maar in een auto zit je vrij veilig want ze kunnen niet snel rijden. Op de taxi moto's moet je liefst niet kruipen, want daar gebeuren heel wat accidenten mee. Een helm dragen is verplicht, maar hem vastknopen niet. Het zijn dus meer hoeden. Soms erg grappig, want de vrouwen zetten die helmen bovenop hun soms torenhoge kapsels.
De tshukudu, de houten fiets, is nog altijd het symbool van Goma en zie je overal in het straatbeeld. Foto volgt nog.
Voor verslag 1 ga ik het hierbij houden, maar er valt zoveel meer te vertellen. Commentaar, vragen, etc. Welkom!
La mama Katrien

Geschreven door Katrien.geniet