Supercontent dat ik er toch terug 3 weken deel van kon zijn.
Katrien vroeg me mijn indrukken te bezorgen voor een blog verslag en die indrukken zijn er. Een onvolledige greep eruit:
Een stukje Rwanda, waar we 26-30 jaar geleden gewoond en gewerkt hebben. Nostalgie in een pakkend herkenbare omgeving. Overweldigend mooi en tegelijk het drama in de blijvende nevels. Comfortabel in het vrij kunnen bewegen, eerder dan in de gecontroleerde gesprekken. Totaal anders dan het vlakbij gelegen Congolese Goma, gezellige chaos, comfortabel in gesprek en zwans, meer dan in het bewegen in onbekend donker dat dan dikwijls beperkt blijft tot de veilige zones. Enkele dagen ferm genoten van uitstapjes aan het Kivumeer en de vulkanen. Alle andere dagen van de voldoening van kluswerk en spel met de Tulizeni kids. Ondanks elk hun eigen zware eerste levensjaren, open en vrolijk, hun veerkracht met de maniok lepel ingegeven. Allen om op te eten al of niet met snottebel maar toegegeven, pisbroeken bekoelden dikwijls vroegtijdig het fikfakken. Extra grote voldoening door Chiza, het 3 jarig ondervoed jongetje die door aandacht en speluitdaging toch plots begon te lopen. Door ex-kindsoldaat Pol, nu polyvalent medewerker van Tulizeni, waarmee het echt heel aangenaam klussen was, mee dankzij de volle valies geschonken werkmaterialen. Door de super gemotiveerde oudste jongetjes die ons hielpen bij de timmerwerken van o.a. een buitenkeuken en waarvoor we beloond werden met een verblindende smile van Tulizeni kokin Julienne die iedere dag voor 75 pagadders kookt. Door de leute van dribbelwonderkes op het minibasket veldje getimmerd met recupmaterialen. Door mijn soeur Katrien die als interim overste de tijdelijk afwezige soeur Georgette verving en haar weg kapte in de administratieve jungle. Door kokin in ons huurhuis, Lucie met haar aanstekelijk enthousiasme en spontane vreugdedanskes als we haar mee op uitstap namen of omdat ze met hilarische zelfspot een blunder bekende: lamp-petrol ipv water bij onze erwten gekapt en er als test een slok van genomen, of omdat ze mijn sokken per ongeluk samen met het waswater in het toilet doorspoelde en ze wel wou teruggeven na vangst bij de ontstopping. Ook de kleurrijke verhalen uit de onderbuik van Pol tijdens onze boodschappen, dikwijls met fiere verwijzing naar de rebelse reputatie in de Kivu. Waar ze bij het laatste bezoek van Kabila aan zijn nieuw toegeēigende heuvel, leukweg niet zijn eervolle titel maar "Beauf" scandeerden (beau-frère, omdat de presidentvrouw uit hun streek komt) waarna hij ze onnozel verklaarde door aanwezigheid van vulkaangassen in hun zotte kop...Maar ze zijn wel bang van die vulkanen die al meermaals ellende gespoten hebben. Wat wij uitzonderlijk mooi vinden heeft voor vele locals een totaal andere lading. 2 weken geleden kleurde het Kivu meer plots uitzonderlijk turkoois groen door algen, maar het idee dat de vulkanen hier achter of onder zitten zaaide tijdelijk toch ongerustheid. In Rwanda hebben we ook fierheid opgevangen maar dan wel over hoe hun land is opgestaan en nu een economisch voorbeeldland is geworden. Misschien ook wel over hoe ze het drama van 22 jaar geleden verwerken. 3 weken geleden vond hiertoe de jaarlijkse memorial-week plaats. 4 dagen lang ligt alles zowat stil tot 16 u. Tijdens de tweede dag van die periode bezochten we onze werk- en leefplaats van 30 jaar geleden op in Nyundo, hogerop in de heuvels op 12 km van het Kivu meer. Beide scholen intact, inclusief grootste deel van de sportterreinen die we samen met de leerlingen toen hadden aangelegd tijdens de wekelijkse Umugandu (gemeenschapsdienst). Op zoek naar ons huis waar we de eerste 2 jaar gewoond hadden, ontmoeten we een vrouw die ons herinnert en blijkbaar herkent. Graag geloofd dat we niet veranderd zouden zijn maar eerder omdat we er als enige muzungu (blanke) sportkoppel gewoond hebben. Dan volgt de sombere bevestiging van een lang vermoeden: alle collega's van het Petit Seminaire zijn vermoord, uitgezonderd de toenmalige directeur die vastzit voor zijn aandeel in de genocide. Ook de bewoners van ons pleintje waar we eerst gewoond hebben en er een basketveldje onderhielden, hebben het niet overleefd. Van ons eerste huis vinden we de restanten van een afgebrande gevel terug. . Op de terugweg naar het Kivu meer zien we drukbevolkte openlucht meetings. Het blijken de jaarlijkse samenkomsten te zijn in teken van de memorial, waar zowel slachtoffers en nabestaanden als daders samenkomen, speachen, bezinnen, vergiffenis vragen. Sterk volk. En dan terug naar de andere sterkhouders binnen het weeshuis waaronder soeur Georgette die na 10 dagen Kinshasha terug opgeladen is en ons glunderend opwacht om afscheid te nemen voor mijn terugreis. De supermama, nodig streng maar vooral rechtvaardig, iets waar de kinderen in hun eerdere jonge leven geen kans toe kregen. Ook blij met de nieuwste uitbreiding van haar kroost, Francine, een 6 maanden oud weesje die we 4 dagen eerder op haar verzoek gaan halen zijn uit ėėn van de vluchtelingenkampen aan de buitenrand van Goma vlakbij de vernoemde Kabila heuvel. Francine was toen een vodje en bengelt nu met levendige oogjes op de rug van ėėn van de kindmoederkes, zelf wees, die haar werd toegewezen. De pagadders zingen een salut en pakken je nadien nog een aantal keer in via de gsm van Katrien. Voor Katrien straks afscheid van 11 weken indrukken ipv 3.
Succes en geniet extra van je laatste dagen!
Papa Ewald

Geschreven door Katrien.geniet