Voor mijn actieve blog volgelingen (wie zijn ze, waar zijn ze, hoe leven ze?): ik leef nog! Alleen lukt schrijven wat minder. Ondertussen is mijn zilverrug -of misschien eerder zilverkop- mij komen vervoegen en is het leven wat drukker en gezelliger geworden. In de week die vooraf ging aan Ewald's komst, hebben we ,zoals vermeld in vorige blog, van centre tulizeni/ Nord Kivu een echte Congolese vzw gemaakt. Hierdoor heb ik van dichtbij de Congolese administratie meegemaakt. Belangrijk om ofwel heel veel tijd te hebben ofwel in elk bureau iemand te kennen. Elk bureau betekent ook betalen en de bedragen zijn negocieerbaar. De bureau van de notaris bevindt zich op een eerste verdieping, op de buitengang bevindt zich een ouderwets copieermachine en de elektrische groep om deze van stroom te voorzien. Bij regen veronderstel ik dat deze snel moet worden binnen gezet? Strookt niet helemaal met het beeld van een notaris huis in België. Enige overeenkomst is 'het zich belangrijk voelen' van de man.
Bij de juridische dienst, bestaande uit een houten huisje, zaten er 3 bureaus geprangd in een kamertje , de bedienden zaten er ook ergens tussen en de dossiers lagen gestapeld tot tegen de plafond. Verder zijn we ook nog langs de division social, en het gouvernorat moeten passeren. En nu ook nog bureau des plans!😞
Wat de actieve vulkanen betreft: Paul, de chauffeur heeft gevraagd of er geen manier bestaat om hen daar voorgoed vanaf te helpen. Een grote rotsblok of iets gelijkaardig er in kappen? Of dichtmetsen? Tja, die herinneren zich natuurlijk iets anders, de vulkaanuitbarsting van 2002 die het grootste deel van Goma bedolven heeft onder de lava. Paul verbleef toen in de school van Don Bosco, een school, weeshuis,... Voor 4000 straatkinderen. De lava is wonder boven wonder langs links en rechts van deze school gestroomd.
Paul's vader werkte destijds voor Mobutu. Tijdens het oprukken van de troepen van Kabila sr. Is de vader met zijn familie hals over kop moeten vluchten. Paul was op dit moment niet thuis en hebben ze dus achtergelaten. Hij was 7. Zijn moeder is nadien hem komen zoeken. Zij had ondertussen opnieuw een baby van 1 jaar bij. Blijkbaar is de moeder kort na haar aankomst gestorven en is Paul met een jonger broertje achtergebleven bij een familielid. Hem hebben ze weggestuurd in het rebellenlegr van FDLR, waar hij 2 jaar kindsoldaat is geweest. Dankzij Unicef, die de kinderen aanmoedigden om te vluchten, is hij terecht gekomen in het weeshuis van Don Bosco. Daar heeft hij autotechniek, houtbewerking en lassen geleerd. Hij is heel handig. Echter zin voor afwerking hebben ze niet echt. Daarvoor is er nu papa Ewald 😊. Paul is heel blij met het gereedschap dat werd verzameld door Jakob Jan en papa Schiltz. De oudste jongens leren ook mee timmeren en zijn een team olv Paul & papa Ewald. Eerste realisatie: 2 basketdoeltjes gemaakt van emmers. Een groot succes. Ballen blijven het meest geliefde speelgoed, jammer genoeg is hun levensduur met de lavasteen niet al te lang. Na de basketpalen wordt er nu druk geknutseld aan een buitenkeuken. Dit is nodig omdat er op houtskool gekookt wordt. Ook een droogrek en een uithangbord zijn in de maak!
Papa Paul is voor de vierde keer vader geworden en zijn vierde kind heet Christian Ewald! Het werd geboren met een keizersnee. Hij heeft gevraagd aan de dokter "de la fermer en même temps"! Hopelijk heeft de dokter dit niet te letterlijk genomen. Er is ook een nieuw fille-mère binnengekomen, wiens dochtertje nu ook Catherine heet. Dit is onder impuls van Zr. Georgette.
Ook hier is het dus paasvakantie en zijn de kinderen heel de dag in Tulizeni. Voorbije zondag zijn Gianni, Ewald en ik en 21 kinderen naar hotel Karibu gewandeld om hen eens wat anders te laten zien. Daar waren ze erg blij mee. Jammer genoeg hebben ze in Goma totaal geen urbanisatie plan en zijn er dus ook amper openbare ruimtes. We missen echt een deftig speelterrein. Hotel karibu heeft een prachtige tuin aan het kivumeer. Jammer genoeg zien ze altijd liever musungu's (blanke mensen) komen en waren ze niet erg hartelijk om de 21 weeskinderen daar te laten spelen. We moeten eerst een aanvraag indienen (en betalen 😏). We deden het toch in de achtertuin en het was plezant. Enkel de teen van Ewald had een ongeplande serieuze ontmoeting met een lavasteen. ☹
Ewald zijn long term memory is verbazend goed. Hij herkende alvast veel meer dan ik in Rwanda (of is het mijne erg slecht). Bij zijn aankomst zijn we 1 nacht in Gisenyi gebleven. Gisenyi is een oase van rust vergeleken met Goma. We hebben super genoten van een hotelletje paradise malahide aan het Kivu meer. Een echt vogelparadijs en de vissers die in prachtige prauwen s nachts op visvangst gaan vertrekken daar vlakbij. Sweet memories! Ook ons huis waar we 28 jaar, weliswaar verbouwd, hebben gewoond, is nog van dezelfde eigenares, en wordt bewoond door haar zoons. Dit zijn halfbloed kinderen van haar en een Belgische pater😇. We hebben ze nog gekend als klein jongetje.
Momenteel is Zr. Georgette naar Kinshasa en ben ik gebombardeerd tot zuster overste ad interim met père Ewald.
Dat we geen eigen vervoer hebben, weinig tijd hebben om te mailen, het internet capriolen heeft, en dikwijls moe zijn, (ook 1 dag echt ziek geweest) maakt dat we hopeloos achterlopen met het beantwoorden van allerlei lieve, leuke berichtjes, gelukwensen. Via deze weg wil ik alle tulizeni weldoeners bedanken met de vooral aanstekelijke, vrolijke lachjes van de Tulizeni kids . En een smakelijk tulizeni ontbijt gewenst ten huize bart & lieve!! 👍🏾👍🏾👍🏾

Geschreven door Katrien.geniet