Aangezien veel zaken hier "langzaam" vooruit gaan, - en ik had het er een beetje moeilijk mee deze week - is dit de titel van de week geworden.
Deze week is de mentaal gehandicapte hele lieve jongen, Fabrice (_+ 7 jr) verdwenen uit het CT! De poort van het huis is een gemeenschappelijke poort met het aanpalende huis, waar nog 3 gezinnen wonen. Deze kan dus nooit gesloten worden. Fabrice kan niet praten, begrijpt niet alles, maar was door iedereen graag gezien. Hij moet dagelijks medicatie nemen want hij heeft anders epileptische aanvallen. De ongerustheid stijgt met de dag wat zijn lot betreft, want hij kan niet zeggen vanwaar hij komt en zonder medicatie kan hij niet. Bovendien zijn er hier heel regelmatig tropische stortbuien om u tegen te zeggen. Volgens Zr Georgette zijn de mensen ook niet vriendelijk met zulke jongens en gooien ze soms stenen. De verdwijning is gemeld op de radio, foto's verspreid, zoektochten georganiseerd, maar hij is onvindbaar. Zijn foto zet ik linksboven.
Ik heb me deze week geamuseerd 😏 met het ingeven van alle gegevens van de kinderen in een excel bestand. De zusters hebben vele schriftjes, boeken en fiches gestart, maar tot een helder overzicht was het dus totnutoe niet gekomen. Daarbij moet je weten dat noch de naam, laat staan de schrijfwijze, noch de geboortedatum criteria zijn om te weten of het over hetzelfde kind gaat. Eigenlijk wist niemand met hoeveel ze juist waren. Het is erg simpel, s' avonds als ze in bed kruipen, merken ze snel dat er één mankeert. Er is ook een soort onderling peterschap: de oudere (6-12 jr) krijgen de zorg over een jongere. Dat er lacunes in dit systeem zijn, is gebleken nu Fabrice verdwenen is. Gelukkig in het nieuwe huis is er een poort voor CT alleen!
Als er kinderen toekomen,( velen onder hen waren rondzwervende kinderen), wordt de leeftijd geschat. Uit de papieren blijkt dat ook hier geen consensus over bestaat. En nu ik de gegevens ben aan het invoeren zitten enkele kinderen van 5 al in het eerste studiejaar. Slechts één van hen is geslaagd, maar dat kunnen we dan "normaal " vinden.
Wat namen betreft, een voorbeeldje: Een van de jongens zijn bijnaam is "Que paso", zijn echte naam is Daniël. Op zijn vaccinatiefiche heet hij Que poisson. Enig speurwerk en overleg is nodig om dit tot een goed einde te brengen! De allerkleinsten krijgen gewoon een naam en vaak wordt de naam van een van de donateurs gegeven. Dus iemand kandidaat om een Congolese versie van zichzelf te hebben, laat maar weten. Ik zit aan de bron om al hun namen aan te passen😊. Er loopt nu al een Skilt Katrien Manuelita rond onder impuls van Georgette. (Schiltz was te moeilijk😄)
En nu wat meer over de motor achter dit alles: Zr Georgette, een Congolese vrouw afkomstig uit de Kasaï, met een missie en een roeping. Ze studeerde antropologische sociologie in Colombia en een soort management in Ghana. Ze heeft al gewerkt/gewoond in sociale projecten in Colombia, India, Kinshasa, Ghana , Kameroen. Ze is polyglot: Swahili, lingala, Frans, Engels, spaans, tamil en noties van Portugees en Italiaans. Nu werk ik aan haar enige ontbrekende wereldtaal: vlaams👍🏾. Ze was oorspronkelijk gestuurd om in de vluchtelingenkampen te gaan helpen, maar doordat ze plots 2 kinderen moest opvangen, is van het éne het andere gekomen en zijn deze 2 in 2,5 jaar 81 kinderen geworden (volgens de laatste tel poging althans). Ook in het nieuwe huis is dit werkelijk de maximum capaciteit. Sommigen worden slechts tijdelijk opgevangen, als er toch ouders of familie wordt gevonden en indien deze in staat zijn om het kind terug op te vangen. Dit is echter de minderheid. Na de lagere school kunnen ze een éénjarige technische opleiding volgen en wordt gezocht naar een oplossing dat zij zelfstandig kunnen leven en een inkomen hebben.
Met een salaris van 50$/ maand kunnen zij makkelijk een gezin in leven houden. Nu wil Zr Georgette 2 meisjes die een opleiding kapster gevolgd hebben, zelfstandig laten beginnen en hen helpen met de opstart.
Een mooi verhaal om af te ronden. Zr Georgette vertelde me ook over haar 84 jarige moeder. Zij is na de dood van haar man teruggekeerd naar haar geboortedorp ergens op de grens tussen Kasaï en BujiMai. Om haar te bezoeken is Georgette 4 dagen onderweg om tot bij haar te geraken: vlucht naar Lumbumbashi, dan naar BujiMai, vandaar een busrit van ongeveer 1 dag en dan 2 dagen op de moto achterop. In dit dorp laat iedereen zijn deur open, alles is gemeenschappelijk en als je er toekomt als vreemdeling, wordt je onthaald rond het kampvuur met dans etc. Dit is hetzelfde Congo! Hier in Goma doden ze mekaar voor een gsm en legt iedereen die een beetje geld heeft rollen prikkeldraad op zijn 3m hoge muren.

Mama katajina, of soms ook kakajina

Uitleg bij foto's
1. Fabrice
2. Slaapkamertje huidig huis
3. 2 vrouwen met een verhaal, Bea ( fysiek gehandicapt en verkracht) en nyabadeux (moeder van 9 en man vermoord). Ze maken zakjes van pandje stof om te verkopen.
4. Lava Tuin van het huidig centrum met enkele kinderen
5. Straat na tropische regenbui
6. Plezier in de regen!
7. Het nieuwe huis, nog niet volledig afgewerkt. Mooi, maar niet echt praktisch en zeker niet te ruim. Veel verloren plaats, onnuttig voor het weeshuis, veel trappen. Zal zeker opletten worden in het begin.
8. Elia gelukkig met ballon
9. Zr Georgette en Georgetteke
10. Moto taxi
11.
12.markt
13. Lac vert
14. Tshukudu
15. Aangekocht stuk grond waarop over 2 jaar zal gebouwd worden.
16. Paul, de chauffeur met zijn familie en de actieve vulkaan Nyiragongo op de achtergrond.

Geschreven door Katrien.geniet